Muziek en competitie hebben weinig met elkaar van doen. Toch staat het afgelopen half jaar voor een groot deel in het teken van beiden voor mij. Met Southbound meng ik me in het Grote Prijzen geweld. We schrijven ons niet in voor één wedstrijd, maar doen er twee tegelijk. Het is tijd voor beweging, en deze wedstrijden kunnen ons daarbij helpen. Ik stort me er volledig in en ervaar de up en down sides van het prijzencircus. Ik ben erbij, ik zit erin en ik aanschouw het spektakel.

Al weken heb ik me voorbereid op dit moment. Samen met mijn band treed ik de ring binnen. De wedstrijdring. ‘De Grote Prijs Van ring’. We hebben veel zin om te spelen, maar zijn ook licht sceptisch over de wereld waar we instappen.

Ik heb vandaag voor de gelegenheid vrij genomen van mijn baan bij BIRD. Ik draai verlies op het moment dat ik een voet over de drempel van deze toko zet, en met de vijf bandleden die ik mee sleep deel ik dat lot.

Er is geen reiskostenvergoeding of gage beschikbaar voor ons, want zo werkt dat al jaren in wedstrijdenland. We hebben het er voor over, want de wedstrijden faciliteren de reuring die we nodig hebben. We zijn nog een jonge band, en kunnen alle aandacht gebruiken.

Het wordt een lange dag. Rond zeven uur barsten we van de honger, maar er blijkt niets vanuit de organisatie voor ons geregeld te zijn. We besluiten tapas te eten in een Spaans restaurant om de hoek. Als we terugkeren horen we dat we door zijn naar de volgende ronde.

We proosten en zijn blij dat het niet voor niets is geweest. Om ons heen zien we veel teleurgestelde gezichten afdruipen. Zij hebben het niet gehaald. Zij hebben hun betaalde klussen vandaag afgezegd voor een bio-check en een nonchalante bandfoto in de achtertuin van de voorrondelocatie.

Wij krijgen een doos taartjes en een envelop toegereikt, met daarin tien kaartjes voor de finale ter waarde van tien euro per stuk. We zijn verplicht ze af te nemen als we de finale willen spelen. Ik betaal mopperend de factuur van 100 euro, en schrijf meteen zelf een factuur uit, want voor de finale van dit feest staat een gage van 600 euro. Wat goed geregeld! Inclusief BTW. Dat dan weer wel.

Een paar weken later zit ik in het publiek bij de finale van een award uitreiking in Rotterdam. De elf deelnemende bands krijgen elk slechts zes (!) minuten speeltijd. Ik kijk vol ongeloof en met plaatsvervangende schaamte naar het razende tempo waarin het programma zich voor mijn ogen voltrekt. Het spijt me dat deze bands niet het podium krijgen dat ze verdienen.

Sommige deelnemers spelen demonstratief anderhalf nummer, anderen maken er het beste van. Een grovere voorselectie en langere speeltijd zou fatsoenlijker zijn geweest naar de deelnemers toe. Tenenkrommend wordt de situatie pas als de publieksstemming begint.

Aan de hand van een decibelmeter peilt de host van de avond de mening van het publiek. Een bijna uur durende apenkooi barst los, omdat er in meerdere rondes voor alle projecten gejoeld moet worden. Na drie kwartier trek ik het niet meer; ik ben moe en loop de zaal uit.

De twee wedstrijden waar ik zelf aan deelneem, kennen ook een groot publiekselement. Er moet in elke ronde gestemd worden via internet en in de zaal. Ik kies er voor om niet voor alle rondes in te zetten op publiek, maar al gauw blijkt dat ik niet altijd keus heb.

Facebook evenementen en stempagina’s worden voor me opgericht en ik moet de buurvrouw tot zes keer toe uitleggen dat het stemmen deze week gaat over de ene wedstrijd, niet de andere; niet voor de kwartfinale, maar de halve finale. ‘En volgende week mag u weer, voor de wildcard, buurvrouw!’ Sorry buurvrouw.

We winnen de Sena Grote Prijs van Rotterdam. Terugkijkend ben ik blij dat we op deze golf hebben meegesurfd, want we houden er naast prijzengeld nog leuke dingen aan over. Optredens, studiotijd, een sessie met een fotograaf en wat andere contacten.

Ik vind het gaaf dat er een natraject is voor de winnaar. Nog gaver had ik het gevonden als het een pakket op maat was geweest. Niet elk project heeft baat bij een pluggersdeal bij een specifieke plugger, of studiotijd in een specifieke studio bij voorgeselecteerde producer.

In het artistieke vak valt niet te onderschatten hoe belangrijk de vrijheid in keuze van samenwerkingen is, maar uiteindelijk is er altijd een manier te vinden om het aanbod handig in te zetten. Don’t get me wrong: We zijn dankbaar en gelukkig.

We hebben de finale van de Grote Prijs van Nederland nog te gaan. De line-up voor de avond is waanzinnig, en ik kijk er naar uit om alle bands te zien vlammen. Dat gaan wij ook doen. Ik heb een groot stuk cynisme over het circus achter me weten te laten, want ik ervaar een enorme impact van onze deelname.

We hebben er veel uit weten te halen, maar de kers op de taart ligt nog voor ons: Een bijzondere finaleshow. Ik beroep me nog een laatste keer op mijn prijzen spamrecht:

Dames en heren, jongens en meisjes, hooggeëerd publiek. Komt dat zien op 30 januari in Paradiso. De finale van de Grote Prijs van Nederland!

Roufaida Aboutaleb

Roufaida Aboutaleb (21) is één van de twee frontfrouwen van Southbound. In 2015 brachten ze de debuut ep Open Water uit in Kopenhagen en in Rotterdam. Ze wonnen in dat jaar ook nog eens de Sena Grote Prijs van Rotterdam en spelen binnenkort in de finale van de Grote Prijs van Nederland.
foto rechtsboven: Eli Dijkers Photography.