Chuparse Los Dedos
cd-ep
metalcovers

De volgende legende begint in Mexico. Zes bandieten verlaten in de jaren 20 van de vorige eeuw hun warme land om de drooglegging te ontvluchten. Eenmaal in Nederland komen de beaners erachter dat treinen en banken beroven hier minder lucratief is dan in het wilde westen en eindigen in de kroeg, waar zij kennismaken met popmuziek. Dronken, verdwaald en met hun hoofden vol popliedjes belanden de mannen vervolgens op een metalfestival om de openbaring van hun leven te krijgen: het moet anders, de popwereld moet op z’n kop! Viva la revolución! Nu, bijna honderd jaar na de drooglegging, brengen de mariachi van Pene Corrida eindelijk hun eerste ep uit.

Zoals de legende misschien al doet vermoeden, is Pene Corrida een coverband die niet zomaar wat uitbrengt. Sinds 2011 zijn ze steeds vaker te zien in de verschillende zalen en festivals in Nederland. Hun versies van de top-40-hits hebben niets weg van de originele zoete popliedjes. Zo is Bruno Mars de eerste die eraan moet geloven. Zijn Grenade wordt overgoten met loeiheet vloeibaar metaal en afgeblust met Corona. Het resultaat is keiharde, dreigende metalcore.

Wie nu de neiging heeft Pene Corrida af te doen als emo-muziek doet de band tekort. Het totaalbeeld van poncho’s en sombrero’s die popliedjes werkelijk verscheuren heeft een hoeveelheid borsthaar, waar menig metalband nog van kan leren. Met hun uitvoering van Grenade als openingsnummer valt Pene Corrida meteen met de deur in huis. Het eerste couplet wordt geragd en geschreeuwd, waardoor nietsvermoedende luisteraars waarschijnlijk even stil zullen vallen tot het refrein, wat dan weer clean gezongen wordt. Wie op dit punt nog niet glimlacht, snapt de grap niet of moet meer drinken.

Een hoorbare uitdaging voor Pene Corrida is hun eigen geluid consistent te houden, terwijl ze te maken hebben met een verscheidenheid aan stijlen van verschillende popartiesten. Adele is even andere koek dan LMFAO. Gelukkig hebben de muzikanten genoeg ervaring om de hits open te breken en volledig naar hun hand te zetten. Ze passen voorzichtig invloeden toe uit de originele nummers, wat een mooi geheel oplevert van zowel hard als herkenbaar.

Een waar pareltje op deze ep is Rolling In The Deep. Dit nummer onderscheidt zich met een spanningsboog die zelfs even doet denken aan de Foo Fighters. Van Adele blijft wederom niet veel over. Overige artiesten die vermalen worden tot giftige guacamole zijn onder andere John Newman (Love Me Again) en Miley Cyrus (Wrecking Ball).

Bandieten jatten en Pene Corrida jat goed. Hun opdracht lijkt simpel, maar hun uitvoering getuigt van creativiteit en muzikaal talent. Ze weten hard en zacht goed te doseren en nemen genoeg van het origineel mee om het zelfs voor liefhebbers van totaal andere genres leuk te houden. Wie het Mexicaanse verhaal nog niet helemaal gelooft, zou de band eens live mee moeten maken. Zo staat Pene Corrida bijvoorbeeld op 24 januari weer in vol ornaat in Club Vibes, Rotterdam. Wees goed voorbereid, want ze spelen de zaal gegarandeerd plat.

Pene Corrida – Wrecking Ball