Alles voor artiesten Alles voor organisatoren

Ga Terug!

9 september 2016 • Columns • Jeroen van de Beek

Beyond Lickin'Ga terug! En koop de nieuwe dubbel-single van Beyond Lickin’.

Al 20 jaar bezig en nog niet wereldberoemd. Dat is het lot van veel surfbeatpsychgaragebandjes die veel lol hebben, veel bier drinken, veel van Nederland zien en veel snaren verslijten. Voorbeeld? Ik denk dan direct aan Beyond Lickin’ uit Rotterdam-Pernis, actief sinds 1994. Motto: lo-tech, hi-fun.

Dat ik juist aan die band moest denken is niet zo vreemd. Beyond Lickin’ presenteerde onlangs namelijk nieuw werk op vinyl. Geen lp of single, maar een heuse dubbel-single. In klapphülle nog wel.

Dracula
Om met de verpakking te beginnen: die is werkelijk schitterend. Illustrator extraordinaire Pieter M. Dorrenboom baseerde zich op een schilderij van Dani Berkhout. We zien Dracula op een bloedrode motorfiets wegrijden van een spookkasteel. En wie laat hij in dat spookkasteel achter? Toch wel die drie koele gasten van Beyond Lickin’ zeker! Die overigens nietsvermoedend – alsof hun leven er (niet) vanaf hangt – doorspelen. That’s the spirit, A. Licker (zang/gitaar), M. Target (bas) en H. Smash (drums)!

Op de achterzijde van de hoes blijken de drie inmiddels toch te zijn overleden. Een zwarte (duh!) kat waakt over hun grafzerken. De binnenzijde van de hoes is al even fraai: diverse foto’s van de band, vormgegeven door de drummer van de band.

Covers
De tekening op de cover verwijst nadrukkelijk naar één van de twee covers die we ook te hóren krijgen: Dracula, een hit van ZZ & De Maskers uit 1963. Prachtnummer natuurlijk, en ook altijd een favoriet tijdens live-optredens van Beyond Lickin’. Maar wat mij betreft tegelijk de enige misser tussen de vier nummers op de twee plaatjes; de versie van de mannen uit Pernis is namelijk weliswaar knap gedaan, maar ook een beetje overbodig.

In tegenstelling tot de andere cover: Ga Terug. Dat is – volgens de hoestekst – ‘based on Cosmic Psychos’. Meer bepaald het geweldige Can’t Come In, dat op de debuut-lp van dit Australische drietal staat. De oorspronkelijke to the point tekst (‘Can’t come in, fuck off/Can’t come in, get fucked’) werd in plat Pernisiaans ‘Rot op! Ga terug! Je kan daar niet heen!’ Een mooie toevoeging aan de Nederlandse liedkunst; zoveel liedjes over bejaarde spookrijders zijn er immers niet.

Ik rij op de snelweg

Wat zie ik daar

Een ouwe lul met

Zilvergrijs haar

Hij komp op me af

Ik kan er net omheen

Hé ouwe lul

Dat kost me haast een been

Uiteindelijk blijkt de protagonist zélf de spookrijder te zijn:

Na 15 wagens

Ben ik het zat

Het bleef niet bij die ene

Klere Daf

De andere twee nummers op de dubbel-single zijn puike instrumentals van de band zelf.

Mono
De presentatie van de dubbelsingle vond eind augustus plaats in Mono, een mooi nieuw podium in de Zomerhofstraat. Beyond Lickin’ had twee bevriende bands uitgenodigd: Stories From Shamehill (surfinstrumentals uit Ilpendam) en The Peptones (powerpop uit Den Haag). Zij mochten het publiek in Mono een beetje opwarmen, wat vanwege de heersende temperatuur niet écht nodig was. Maar gezellig was het wel; fijne bands, ga kijken als ze in de buurt spelen.

Voordat iedereen het door heeft – de meeste bezoekers staan buiten te genieten van de zwoele avond – betreedt Beyond Lickin’ rond middernacht het podium. En daar gaan ze weer. Al 22 jaar als de brandweer!

Jeroen van de Beek

Eigenaar Only Words Copywriting, DJ Lato Uno, Vinylverzamelaar, Voormalig Radiomaker, Historicus, Rotterdammer.

Meer zoals dit

Venus Tropicaux

9 september 2016 • Recensies • Merlijn Veltman

cover Lycra PantsLycra Pants
7″-vinyl / download-ep
post-punk / noise
Subroutine Records

Drie feiten over het kwartet Venus Tropicaux. Ze schrijven heerlijke korte nummers, die liefst korter dan twee minuten duren. Hun eerste ep duurt dan ook niet langer dan 10 minuten. De bandfoto’s lijken geïnspireerd door een surrealistisch kunstwerk van Dali, met achtergronden die regelrecht van andere planeten stammen (misschien zelfs van Venus?). Ach, met deze voorkennis in uw achterhoofd kunt u in ieder geval veilig de rest van deze recensie lezen.

Venus Tropicaux maakte twee jaar geleden furore met hun sets van niet meer dan 15 minuten – vol van hypermania en slecht vertaalde, buitenlandse liedteksten. Maar nu, met nieuw lid Joris op synths, zijn Shelley’s krachtige vocalen, Shalita’s diepe bas en Zach’s gehamer op de drums voorzien van een heel nieuw sausje. Genietend van hun beruchtheid en klaar voor de volgende stap heeft Venus Tropicaux haar eerste ep uitgebracht: Lycra Pants.

Er zit een bijzonder smaakje aan Venus Tropicaux. De samenzang van Shelley en Shalita doet denken aan een (lichtelijk verwarrende) mengelmoes van de stemmen van de dames van Warpaint en het ruwere geluid van Au Pairs. De bulderende bas kan men terug leiden naar de Sex Pistols, en eveneens andere post-punk helden uit de jaren tachtig. Ook het gitaargeluid doet denken aan post-punk uit die decade, en dan vooral aan het karakteristieke geluid van Joy Division. Een bijzondere, maar zeer zeker niet verkeerde melange dus voor de liefhebber van alles wat de tachtiger jaren te bieden hadden.

De ep bestaat uit zes nummers, en in de traditie van de post-punk zijn titels van de nummers vlug, duidelijk en kort door de bocht. Het eerste nummer van de ep, Nexta, begint met een bijna jodelende uithaal van de beide zangeressen en een hypnotiserende, dwingende ritmesectie. De combinatie van de twee brengt de luisteraar in een heerlijke roes – van korte duur natuurlijk, het nummer duurt 1 minuut en 41 seconden.

Cramps en Draw Me, respectievelijk tweede en derde nummer van de ep, brengen ook de drone van Nexta met zich mee, maar wijken al wat meer af van de formule door wat meer variatie in de ritmesectie in te brengen – met zelfs een heuse bridge in Cramps. De heerlijke echo op de stem van Shelley in het intro van Draw Me en de bijpassende tekst ‘Kiss me like your French Girls, Draw me like your French girls’ maken dit nummer ook uitzonderlijk sterk.

De absolute favoriet van de auteur is Euphoria, een wat ‘rustiger’ nummer doet ook weer echt denken aan dat klassieke geluid van Joy Division. Hamburger Girl heeft een heerlijke tegenzang van Shalita en Shelley. Het titelnummer Lycra Pants brengt een bulderend eind aan een heerlijke, rauwe ep.

De stijl van Venus Tropicaux sluit aan bij de recente opkomst van Rotterdamse post-punk bandjes met hun eigen sound (ik kijk hierbij naar Rats On Rafts, bijvoorbeeld). Met het volwassen geluid dat Venus Tropicaux toont door middel van Lycra Pants zullen ze het nog ver schoppen binnen – én voorbij de Rotterdamse stadsgrenzen!

Wil je meer weten over Venus Tropicaux? Check de website van de band of deze Facebookpagina. Alle info over de releaseshow van vanavond vind je hier.

Merlijn Veltman




Lees het vorige bericht