Laten we even vergeten dat dit het nieuwe album is van Bong-Ra, de Methusalem van de breakcore en grootgrondbezitter van bands over het gehele spectrum van de duistere kant van muziekwereld. Geen moeizame zoektocht naar Bong-Ra-referenties (‘toch die synth!’), historische parallellen met Jason Kohnens bascarriere (‘aha, de sound van Celestial Season!’) of vermeende inspiratie uit projecten als The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble (‘typische dissonante jazzakkoorden hier’), The Thing With Five Eyes en wat dies meer zij.

En laten we al helemáál niet op zoek gaan naar makkelijke drone- en doom-equivalenten zoals Sunn O))), Boris, en wat dies meer zij.

Laten we net doen alsof Antediluvian een album op zich is, zonder context. Dat maakt het luisteren namelijk veel fijner.

Antediluvian is namelijk te gek, ongeacht wat. Dit vierkoppige monster stormt je kamer binnen, vreet je huisdieren op, pist over de kamerplanten, krabt het behang van de muur, slaat je partner bewusteloos en gaat dan hoogst intimiderend voor je zitten, je constant aanstarend, de vuige adem in je gezicht blazend, diep grommend, om een ruim half uur later te vertrekken, jou half bewusteloos, geheel uitgeput achterlatend, gespeend van welk gevoel van vreugde dan ook, alsof een Nazgul en een Dementor hun wedstrijd zielezuigen in jouw lichaam speelden.

De basgitaar van Jason Kohnen staat daarbij centraal. Hij doet er weinig mee, behalve met een shitload aan distortion erop rammen alsof de wereld bij elke aanslag kapot moet. De lange, gruizige tonen die dat oplevert, vreten aan je fundamenten als zoutzuur in babyvet. Hij laat zich daarbij opjagen door even overstuurde drums van de Hongaarse Balazs Pandi, waarbij het arsenaal crashes garant staat voor supersonische oorlogsverklaringen aan je Buis van Eustachius. Gooi daar nog een bak onheilspellende koren, hysterische blazers en beangstigende samples bij, en voila: Antediluvian.

En dat is fijn. Zeer fijn. Fijn als in ‘hopelijk vergaat de wereld snel’. Fijn als in ‘als ik nou nog iets harder in mijn huid prik, ga ik er doorheen’. Fijn als in ‘laat ik eens alleen in een donker bos lopen en aangevallen worden door een groep mannen met maskers en knuppels met spijkers’.

Fijn als in niet fijn, en dus fijn. Eentje om in de gaten te houden, die Bong-Ra!