Soms even niet…

chris andersonNatuurlijk is het fijn om je leven te kunnen wijden aan je allergrootste hobby, je grote liefde voor muziek en geluid, je obsessie... Na een voltijdopleiding gedaan en behaald te hebben en ik mezelf ‘volleerd’ sound-designer mag noemen, en mijn levenssituatie me de vrijheid gaf om ook echt al mijn tijd te steken in het maken van muziek, ben ik ook vrijwel alleen maar hiermee bezig geweest.

En dat is een mooi ding. Behalve als ‘dat’ het niet meer is. Ik ben nu anderhalf jaar, vier albums, twee eps en een reeks gast plaatsen verder en begin nu te merken dat al je tijd ook gelijk heel veel tijd is, en dat dit soms zelfs te veel tijd is. Want waar ik me altijd op verkijk is de hoeveelheid energie die muziek uit je kan halen. Als je dan niet af en toe de tijd neemt om uit te rusten laadt je ook niet meer op. Het brein van een artiest staat vrijwel altijd aan en geluid is alom aanwezig, moeilijk dus om te negeren.

En dat moet ook wel eens een keer kunnen. Soms is het gewoon nodig om te stoppen met muziekmaken en in plaats daarvan een geforceerde vakantie te nemen. Tijd om die stapel boeken die steeds maar groter word te verkleinen of de nooit stoppende digitale stroom aan nieuwe muziek eens uit te gaan filteren voor wat nieuwe favorieten. Tegen de tijd dat je dat voor elkaar hebt ben je weer helemaal opgeladen, en kan je weer met focus en motivatie beginnen aan de weg naar je volgende wapenfeit.

Niets helpt je beter af van een writers block dan welverdiende rust en wat zonuren. En ook al komt het soms niet altijd even lekker uit (vooral niet als je zoals ik nog een paar lopende projecten en deadlines hebt), het kan broodnodig zijn om jezelf af te zonderen van je eigen muziek.

Samengevat: soms is het niet erg om tijdelijk een stap achteruit te nemen alvorens je weer hard aan het werk gaat. Kunst forceren is als bloed uit een steen proberen te krijgen: niet te doen. Geniet van je zomer, mensen!

Chris Anderson

Chris Anderson is een 23-jarige singer/songwriter en ambient producer uit Spijkenisse die, als hij niet met eigen muziek bezig is, zich stort op zijn nieuwe project; hij maakt een podcast vol relaxte elektronische muziek, waarin ook Rotterdamse artiesten gepromoot worden. Klik hier voor meer info.

Afrojack

agrojackForget The World
cd-album / download-album
dance
Def Jam

DJ, producer en exportproduct Afrojack (Nick van der Wall) uit Spijkenisse is al jaren een speler op het hoogste niveau van de dancewereld. In mei verscheen zijn debuutalbum Forget The World.

EDM op zijn meest mainstream is natuurlijk je reinste spektakelporno. Als je het hoort is het moeilijk geen arena vol dansende mensen voor je te zien, die belicht worden in alle kleuren van de regenboog terwijl boven hen vuurwerk de lucht in schiet. Het is muziek om op te springen (maar niet te lang aan een stuk), en het moet niet te ingewikkeld zijn, want niet iedereen heeft een goed gevoel voor ritme. Een uitspraak die Afrojack deed over dit album in een interview met het NRC verbaasde mij daarom nogal. In plaats van de makkelijke weg te kiezen en hitjes te maken, zei hij iets te willen produceren waar hij trots op kon zijn. “Als mensen het niets vinden, ga ik alsnog hits maken en heel veel geld verdienen.” Maar zijn extreem toegankelijke hits dan niet juist waar het om draait bij muziek in zijn genre? Geïnspireerd door die uitspraak ben ik bij het beluisteren van Forget The World op zoek gegaan naar bewijs dat er meer schuilt in Nick van der Wall dan voorspelbare hitjes. Zijn er aanwijzingen te vinden van een muzikaal of creatief genie achter al het bombastische spektakel?

Na de eerste drie nummers begin ik die hoop al te verliezen. Illuminate en Born To Run lijken zo veel op elkaar in hun opbouw, vocalen en riedeltjes dat ik me afvraag welke idioot het heeft bedacht om die twee nummers nota bene na elkaar op de plaat te zetten. Maar ik begrijp al snel het dilemma, want eigenlijk horen we op het hele album keer op keer hetzelfde. Hier en daar zit wel een interessant klein geluid of een opvallend melodietje in de intro’s, maar die verdrinken al snel in steeds dezelfde bombastische deunen, dezelfde opbouw die aftelt tot het moment waarop we mogen springen, en dezelfde vierkwarts-beat.

Beter dan The Spark wordt het eigenlijk niet: het nummer dat iedereen kent en vooral aanspreekt door de vrolijke energie die het geheel uitstraalt, en de stem van Spree Wilson in het bijzonder. Het grootste gedeelte van de overige nummers is ronduit overbodig of, in het geval van Catch Tomorrow waar Sting de vocalen voor levert, absoluut afgrijselijk. Maar gelukkig zijn er nog wel enkele positieve uitspringers, zoals Three Strikes, dat gewoon tof is door de vuige electro sound. Ook Mexico valt op, door een gebrek aan beats, maar heeft verder niet veel om het lijf. Het nummer Dynamite met Snoop Dogg als gastartiest gaat zelfs over op een trap ritme en klinkt ook nog best lekker. Toch doet het echter meer aan als een obligaat uitstapje dan een uiting van creativiteit. Katy Perry kwam dit jaar al met een beter trap nummer.




Afrojack – The Spark ft. Spree Wilson

Uiteindelijk is Forget The World precies wat je verwacht van Afrojack: bombastische, weinig enerverende EDM hitjes. Voer voor de springende massa, zogezegd. Het creatieve genie ben ik niet tegengekomen. Mijn conclusie is dat het weinig uitmaakt of Nick zich richt op het maken van hitjes of zich richt op het uiten van zijn artistieke kant. Het resultaat is in beide gevallen hetzelfde.

Download Forget The World op iTunes.

Voor meer informatie bezoek je de website van Afrojack.

Mark IJsendoorn