Iedereen kent het wel, de vriend of kennis die driftig op een smart phone zit te tikken, zoekend op YouTube of Uitzending Gemist naar iets wat je beslist even moet zien. In dit geval ging het om een nieuwe Nederlandse band die had gespeeld tijdens De Wereld Draait Door: “Dat moet je zien! Maar het bereik is hier niet zo goed. Nee… wacht… ja dit is het! Moet je kijken!”

Wat zich in dat DWDD-minuutje openbaarde was een band die alles leek te hebben doorgrond van seventies-rock en dat nu met veel verve etaleerde. Ze hadden de sound en de (behaarde) looks, de goede instrumenten en backline en wisten een puike, luie rockgroove neer te zetten terwijl de zanger met ruige strot Paul Rodgers en Ian Gillan naar de kroon stak. Ook zijn bezeten motoriek en omgang met een vintage rechte microfoonstandaard waren helemaal okay.

“Nou, wat vind je ervan?” vroeg de vriend al na een halve minuut.
“Ja, goed, maar het is wel een Rockacademiebandje,” antwoordde ik.

Ik was niet trots op mijn reactie, zelfs niet toen we, ondanks het slechte bereik, al snel ontdekten dat de kern van de groep inderdaad rockmuziek had gestudeerd. Allereerst heb ik een enorme hekel aan het begrip ‘bandje’. Zelfs in liefkozende vorm (‘lekker bandje’) vind ik dat zo kneuterig Hollands. Alsof je het niet serieus mag nemen, ook al vindt je het nog zo goed. Ik heb ook niets tegen rockscholing. Rock- en popcultuur hebben onderhand Abraham gezien dus er valt genoeg te bestuderen en te leren – alleen al hoe je het zelf wel of niet wilt. Belangrijker is dat deze muziek nog springlevend en evoluerend is en ik weet – for a fact – dat er genoeg geweldige artiesten van academies afkomen. Pop en rock mogen op straat geboren zijn maar we kunnen moeilijk blijven volhouden dat het zich daar, decennia later nog steeds hoort te bevinden. Daar wil ik dus niet over zeuren.

Ik wil ook niet beweren dat het vroeger beter was, zoals in de jaren tachtig/negentig toen zeventig procent van mijn leven zich nog afspeelde in rondtrekkende bandbusjes. Menig muzikant (inclusief ikzelf) kon in die tijd zelfs wel enige scholing gebruiken. Niet omdat we niet goed speelden maar omdat optreden, platen maken en jezelf profileren, kortom je shit voor elkaar hebben, zoveel meer vergt. Het is een veelomvattende cultuur waarin het om te beginnen al goed is om jezelf serieus te nemen en er helemaal voor te gaan. Geen ‘bandje’ maar ‘band’! En je verkoopt niet je ziel aan de commercie of Giel Beelen als er eens hardop wordt nagedacht over uiterlijkheden, presentatie of showelementen tijdens concerten. Er was niets nep aan James Brown als hij spontaan op zijn knieën zakte tijdens een bezielde soulballad. Hij droeg wel kniebeschermers onder zijn soulpijpen.

Maar waarom toch dat ‘Rockacademiebandje’?

Diezelfde week was het weer raak tijdens DWDD. De zangeres zag er leuk en verzorgd uit en vertelde meteen ronduit dat zij en haar band elkaar hadden ontmoet op de Rockacademie. Ze zetten in en er viel opnieuw niets aan te merken op hun dromerige en melodieuze pop, behalve dat het bestudeerd klonk en clean als de bloedbaan van een geheelonthouder. Het zijn vooral urgentie en honger (in figuurlijke zin) die ik op dat moment mis. Alsof de muzikanten puur voor een beroep hebben gekozen (vooraf nog getwijfeld tussen Tandheelkunde en Rockmuziek) en dat nu op uiterst volleerde wijze staan te beoefenen. Ze weten hoe ze willen klinken maar niet waarom, zo lijkt het.

Misschien moeten rockacademies als extra onderdeel een zogenaamde Hongerhut inrichten. Een donker hol waar niet perse drank-, drugs-, seks- en vitamineloze voedselbacchanalen hoeven te worden ondergaan maar waar vage guru’s, dichters en filosofen de hongerende aspirant popmuzikant in existentiële verwarring komen brengen. De meest betekenisvolle rock komt immers voort uit twijfel, pijn, blijdschap, boosheid, god- en duivelverering en andere extreme gevoelskwesties en wie-ben-ik-en-wat-doe-ik-hiervraagstukken. Lesuren met egoverslindende psychoanalyses of seances met Wally Tax, Mariska Veres en Ramses Shaffy. Alles om de urgentie, dat zo essentiële aspect van muziekmaken, te voeden. Voordat we straks naast de Palingsound en Huisvrouwenrock ook nog zitten opgescheept met eh… Rockacademierock.

Mark Ritsema