4 maart 2013
•
Concerten
•
Redactie
Er is een klein café in Dordrecht waarvan je moet weten dat het er zit, omdat je er anders onnadenkend voorbij loopt. Als je eenmaal van een bevriende muzikant hebt gehoord dat je er eens op een vrijdagavond naar de jamsessie moet gaan of op een zondagmiddag naar een concert, dan merk je al gauw dat dit een plek is “where everybody knows your name, and they’re always glad you came.” Dat komt door de gastvrijheid van Roland Boomgaard en Berdi Christiaanse, die al zes jaar naast hun werk in de weekenden dit huiskamercafé runnen.
Muzikanten, muziekliefhebbers en vreemde eenden van allerlei slag voelen zich hier thuis. Het is dan ook deze plek waar ik het meest regelmatig artiesten ontdek die mij verbazen en ontroeren met hun eigenheid en de connectie die ze in deze intieme sfeer kunnen maken met het publiek: Ik ben hier fan geworden van Ferdy Karto (Tanah Broadcast / De Goesting) en Merit Visser (Ilen Mer), en ik kan weer een naam aan dat lijstje toevoegen: Britt Pols.
Het concept van “ToBe Gaat Vreemd”, elke vrijdagavond van 20:00-22:30 in Café De Vreemde Eend, is als volgt: Een huisartiest warmt het podium op met een korte set, daarna speelt de hoofdact (leerlingen van de muziekschool of talent dat door programmeur Ben Korzelius is gespot) een volledige set, en de tweede helft van de avond wordt spontaan ingevuld als open podium of jamsessie. Dat alles gebeurt, vanwege de beperkte ruimte op het podium, semi-akoestisch. Omdat ik gisterenavond die huisartiest was, ging ik Britt Pols eens googelen, maar behalve een Reverbnation-pagina kon ik weinig informatie over haar vinden. Na zich 10 jaar te hebben gericht op studeren en carrière maken, eerst als lobbyist en daarna als community manager, gaat ze nu werk maken van haar debuutalbum. En dat wordt er één om in de gaten te houden.
Britt is op het podium precies hetzelfde als achter de schermen: Sympathiek, slim en grappig. Met een uitstraling die een combi is van oprechte bescheidenheid en gezond zelfvertrouwen, neemt ze rustig de tijd om bij elk liedje een anekdote te vertellen, waar het publiek geboeid naar luistert. Het valt inderdaad op dat ze over haar songs heeft nagedacht: Geen semi-poëtisch gezwijmel of maatschappijkritiek, maar liedjes over afwisselende onderwerpen, van hoe verschillende plekken op de wereld toch zo hetzelfde kunnen zijn tot een wanhopig gevoel overgeleverd te zijn aan de genade van ranzige Dordtse mannen voor enig succes in de liefde. Britts basale stemgeluid is licht en luchtig, maar als het lied dat nodig is dan kan ze ook fluisteren, spreken, rauw en hard zingen. Ze is geen elfjesmeisje, en ze is ook geen rockbitch op de akoestische toer, maar een charismatische vrouw die iets te vertellen heeft.
De onhandige vraag “Wat voor genre muziek speel je?” was voor Britt moeilijk te beantwoorden, en na haar set gehoord te hebben snap ik wel waarom. De mix van liedjes voldoen niet aan de rigide conventies van een bepaald genre. De vage term “singer/songwriter” (ofwel: meisje met gitaar) ligt nog het meest voor de hand, ware het niet dat Britt in de studio ook bezig is met elektro en andere stijlen. Haar gitaarspel is niet onverdienstelijk, maar stelt misschien wel onnodige grenzen aan haar songwriting. Op het podium vind ik niet per se dat ze back-up nodig heeft, maar bij het maken van de arrangementen zou ze misschien gebaat zijn bij een samenwerking met een goede instrumentalist.
Wie mijn recensies hier vaker leest, zal misschien zo langzamerhand wat verveeld raken door mijn terugkerende teleurstelling in zangeressen die andermans sound kopiëren. Voor Britt gaat dit niet op; qua vergelijkingen bleef mijn hoofd helemaal blanco. Het voordeel is dat ik het volle uur heb genoten van wat er op me af kwam, het nadeel is dat het moeilijker is om voor de lezer van deze recensie een beeld te schetsen. Dat beeld krijgt u pas door Britts muziek te beluisteren op haar Reverbnation-pagina, en haar Facebook pagina in de gaten te houden wanneer u haar live in concert kunt zien, deze dame die pas na vier toegiften door het publiek losgelaten werd.
Gezien: Vrijdag 1 maart, Café de Vreemde Eend, Dordrecht
Sp. 91 / Loes van Schaijk