Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. Eind januari trok Texoprint Europa in voor een tour in o.a. Zwitserland, Italië en Slovenië. Hoe die ervaring was lees je in dit tourverslag!
Intens
Twaalf optredens in achttien dagen, twee volle dagen rijden. Deze intensiteit is voor ons een primeur in onze bescheiden muzikale carrière. Het is zelfs bijna te veel om allemaal te vertellen. Wanneer iemand mij vraagt hoe het was op tour weet ik vaak alleen maar een “leuk, wel intens” uit te slaan. Maar voor de lezers van Popunie ga ik toch een goede poging wagen.
De reis naar Zwitserland en het vergeten paspoort
We waren ditmaal extreem goed voorbereid. Onze tourmanager Maite Reesink had voor iedereen een mapje waarin de details van elke dag beschreven waren, bijvoorbeeld de get-in, kale reisduur per dag, hoe laat wij moesten verzamelen bij de bus en nog veel meer, zorgvuldig voor ons verzameld en uitgeprint. Onze bus was volgeladen, de podcasts waren gedownload maar alsnog was er een groot probleem.
Dichtbij de Zwitserse grens kwam onze bassist Jasper erachter dat hij zijn paspoort thuis had laten liggen, een ramp, hoe komen we Zwitserland nu in? Flink vloeken, proberen te bellen met ambassades, erachter komen dat een noodpaspoort best wel veel gedoe is. Dit was niet makkelijk. Onze oplossing? Wij gaan simpelweg proberen de grens over te rijden en hopen dat we niet gestopt worden. Jasper had besloten om zijn partner zijn paspoort naar onze laatste halte in Italië te sturen zodat deze hopelijk nog op tijd zou zijn voor onze volgende stressvolle grensovergang: Servië.
Blijkbaar, wanneer je een milieu sticker netjes op je raam hebt geplakt, is het heel makkelijk om shengenstyle over de grens heen te rijden, dus dat hebben wij daar probleemloos gedaan. Het eerste optreden van de tour vond plaats bij de ISC Club in Bern bij hun “Tour du Lorraine” festival. Ik kan niet anders zeggen dat het een warm bad was. Het was een klein zaaltje dat breder was dan het diep was en daardoor snel volliep. Een pluim voor de beste mensen van de ISC Club.
De lange Italiaanse stint
Het grootste stuk van deze tour hebben wij besteed in Italië. Om daar te komen moesten wij Zwitserland van noordwest naar zuidoost doorkruisen. Dit was absoluut geen straf, schitterende besneeuwde bergen zo ver als het oog reikt. Wel nog met enige spanning voor een grensovergang die wij gelukkig zonder problemen hebben overleefd.
Het eerste optreden in Italië was misschien wel een van de leukste, een geheim feest op een maandagavond. Iemand die op het platteland in de buurt van Modena zijn vrienden uitnodigd voor een avond harde muziek. Het podium was piepklein, maar de opkomst verbazingwekkend groot. Er bleven maar mensen binnendruppelen, ze waren enthousiast en vriendelijk.
Daarna kwam Blah Blah in Turijn. Een extreem ongemakkelijke slecht bezochte show. Het podium was hoog en dat vergrootte de afstand met het toch al geringe aantal mensen in het publiek. Hier voelden we echt dat het een dinsdag was. Daarnaast had de venue geen backstage, wij hebben ongeveer vier uur gewacht in de zaal zelf onder het “genot” van heavy metal muziek die keihard stond te pompen.
Ons optreden bij Circolo Nadir in Padua was een stuk leuker. Het voelde DIY op een goede manier en tot onze verbazing had de drummer van het voorprogramma in een ver verleden Nederlands gestudeerd aan de universiteit van Padua. Toch maf om onze moedertaal te spreken met een Italiaan die naar eigen zeggen maar een maand in Nederland in totaal heeft doorgebracht. De zaal was gezellig vol en de sfeer was goed.
Vervolgens waren wij in Rome, waar wij meermaals hebben gehoord dat bands meestal Rome overslaan tijdens hun tour. Het is ook redelijk uit de weg vergeleken met even langs Milaan en weer door. Onze oproep: gun de beste mensen van Rome ook eens wat! Daardoor waren de mensen vrij dankbaar voor onze komst, wat wij toch wel mooi vonden.
Jammer genoeg mocht het de opkomst niet baten en was deze matig in een zaal die te groot voor ons aanvoelde. Compleet ongerelateerd, maar er waren twee verschillende mensen die allebei uit Brighton kwamen en elkaar niet kende, kleine wereld.
Covo Club was memorabel, wel om de verkeerde redenen. We hoorden van iedereen van te voren dat dit een knaller van een show zou zijn, topzaal etc. Het geluid op het podium was verschrikkelijk, het enige wat we hoorden waren diepe sub bassen die werkelijk alles opslokten en tot overmaat van ramp was het ook nog eens een slecht bezochte avond. De band waar wij support voor deden wist blijkbaar toch niet zo veel aan te trekken. Letterlijk en figuurlijk want dit duo was schaars gekleed in fetish gear en speelden een abominabel slechte set. Royal Blood fanfiction-rock waar ritmisch geen touw aan vast te knopen was.
Gagarin daarentegen was geweldig, het had heel erg de vibe van onze oude vertrouwde DB’s in Utrecht. Voorprogramma Frana was ook een absolute highlight van de tour; noisy uptempo rock met een ontzettend goeie drummer. Het was ook nog eens goed vol wat een frisse wind voor ons was na de twee optredens die wij daarvoor hebben gehad. Daardoor was de hotelkamer, waarvan de douche letterlijk uit elkaar viel tijdens gebruik, helemaal vergeven.
Weet je nog? Het paspoort
Hierna kwam Lighthouse pub in de buurt van Venetië. Werkelijk een show om te vergeten. Het was een pub, wat al niet goed past bij een noiseband, maar tot overmaat van ramp kregen wij meteen ruzie met de geluidsman over ons volume. Afijn, daar hoeven wij verder geen woorden vuil aan te maken.
Op de achtergrond van deze rits aan Italië shows speelde nog steeds het paspoortdrama. De datum van de Servische grensovergang kwam dichterbij. maar onze Jasper had nog steeds geen duidelijkheid over wanneer zijn paspoort aan zou moeten komen. Ook had hij geen identiteitsbewijs bij zich dus verbleef hij technisch gezien illegaal in Italië. Nadat hij gebeld had met UPS (named and shamed), kwamen wij erachter dat ze zijn paspoort kwijt waren en dat het compleet onduidelijk was waar deze was. Tot op de dag van vandaag is zijn paspoort spoorloos.
Onze oplossing? Iemand zoeken die gek genoeg is om op korte termijn naar Italië te komen vliegen om Jasper’s identiteitsbewijs in zijn huis in Rotterdam op te halen en naar ons toe te brengen. Tot onze verbazing hebben wij die gek ook echt gevonden en heeft hij ons twee dagen vergezeld in het slaperige dorpje Noale. De dag dat wij verder moesten rijden naar Zagreb hebben we hem afgezet in Venetië en heeft hij daar een dagje solo doorgebracht op onze kosten. Dankjewel Vincent, je bent een held!
Op naar de Balkan
Vanuit Italië zijn we dwars door het prachtige Slovenië gereden en op naar Zagreb voor onze allereerste Kroatische optreden. Zagreb oogde wat somber, maar eenmaal aangekomen in Močvara waren wij blij verrast. Het was een grote zaal die donker en gruizig aanvoelde. Het podium was groot, wat prettig was vergeleken met de pub waar we een dag eerder speelden. Hoewel de opkomst niet slecht was, voelde de zaal nog een niveautje te groot voor ons, misschien krijgen wij het de volgende keer wat voller.
Nu, de grensovergang naar Servië. Het moment waar we allemaal bang voor waren, ondanks dat we goed voorbereid waren. We hadden een mapje met een commerciële factuur voor de invoer van onze merchandise, en een ATA carnet voor onze gear. We waren ervan overtuigd dat als we alles netjes legaal zouden doen, dat we niet op problemen zouden stuiten.
Dit bleek een beginnersfout, het was niet toegestaan om duizenden euro’s aan merch via een commerciële factuur het land binnen te krijgen. Wij zijn rechtsomkeert terug naar Kroatië gereden, hebben daar het eerste de beste hotelkamertje gefixt en hebben vervolgens al onze merchandise daar laten staan om de volgende dag weer op te halen. Volgende keer toch maar jokken werd ons verteld door onze Servische promotor.
De promotor was een topper, zijn moeder, die geen woord Engels sprak, heeft een driegangenmaaltijd voor ons gekookt. Wat een ontzettend lieve vrouw! Daarnaast had Bad Music For Bad People, die de show in KC Grad organiseerde, hele goede promo gedraaid waardoor er bijna honderd kaarten in de voorverkoop verkocht waren. Een prettige verrassing voor ons en zeker niet slecht voor onze tweede keer in Belgrado. Het was vol en de sfeer zat er goed in. Er werd aandachtig geluisterd en luid geapplaudisseerd. Een hoogtepunt van de tour tot nu toe.
Foto door Edin Suljic
Tot slot was er MENT festival in Slovenië. We waren er een dagje eerder zodat we onze vrienden van Tramhaus nog konden zien knallen. De volgende dag waren wij aan de beurt, een redelijk grote zaal en een mooi laat slot, half 1 ‘s nachts. Ik kan niet anders zeggen dat dit met afstand het beste optreden was van de tour. De energie die we terugkregen van het publiek was geweldig, het zat ramvol en er stond een rij voor de deur om naar binnen te komen. Het had werkelijk waar niet beter kunnen gaan. Daarnaast mag gezegd worden dat Ljubljana een schitterende stad is en Slovenië een schitterend land is.
Duitsland en de rit naar huis
Terwijl wij nog aan het nagenieten waren van ons geslaagde optreden in Ljubljana was het ook tijd om naar onze laatste bestemming van de tour te gaan. Fürth, een kleine satellietstad van Neurenberg. Wij hadden een dagje vrij en de mensen van de Kunstkeller, waar wij speelden, waren zo aardig om ons een dagje extra in de venue te laten slapen. Wij hebben hierdoor nog wat van Neurenberg kunnen zien. Tip: Het Albrecht Dürer huis is het absoluut niet waard. Wel heerlijke worstjes met zuurkool gegeten. Het laatste optreden was kleinschalig en gezellig, een prima afsluiter van de tour.
De volgende dag hebben wij onze weg naar huis vervolgd, het waren wat intense, soms spannende, maar vooral heel leuke weken. Het verslag is zo al vrij lang dus ik zal dit kort houden. Het was een ontzettend mooie ervaring en we hopen snel weer terug op pad te gaan.
