Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. Rats On Rafts vertrok eind vorig jaar naar Frankrijk voor een tour met the Black Lips. Over hoe die ervaring was lees je in het volgende verslag!

Dag 1: Sneeuw in Frankrijk
Zondagochtend vertrekken we richting Lyon. We spelen de volgende dag onze eerste support show met the Black Lips. We besluiten een dag eerder te vertrekken om de lange reis te breken en kiezen voor een goedkope overnachting in Deycimont. Het is een reis van ruim 6 uur waar we uiteindelijk 8 uur voor nodig zullen hebben.

Naarmate we onderweg steeds hoger rijden verandert het regenachtige landschap van Frankrijk in een sneeuwlandschap en geeft het, apart van een mooi plaatje, ook echt het gevoel dat we eindelijk weg zijn, en weer reuring meemaken, energie krijgen van nieuwe plekken, de vraag “hoe lang is het nog rijden”?, tot het alvast doornemen van de setlists voor de komende dagen.

Het is wel erg koud onderweg en we zijn dan ook blij als we over de besneeuwde landwegen de slaapplaats bereiken. We overnachten in een oud Frans huis waarin de slaapkamers bloedheet zijn en alle andere ruimtes ijskoud, maar voor nu al lang prima. We eten nog wat in een stadje in de buurt en gaan dan terug om ons op te maken voor de volgende dag. Onze reis naar de venue in Lyon.

Dag 2: Epicerie Moderne – Lyon
We vertrekken vroeg naar Lyon, waar we om ongeveer half 5 moeten zijn. Onderweg maken we nog wat stops, maar we komen ruim op tijd aan. De venue ligt zo te zien buiten de stad en de woonwijk eromheen geeft niet de impressie dat mensen alleen uit deze wijk zullen komen.

Bij binnenkomst worden we gelijk vriendelijk ontvangen door de Franse stagemanager en komen we de drummer van the Black Lips, Oakley Munson tegen. We praten even wat bij sinds onze laatste ontmoeting in Maastricht. Ze moeten nog soundchecken dus alles loopt een beetje uit. Het is een erg diep en breed podium wat heel fijn is omdat we onze backline voor die van The Black Lips moeten opbouwen. De zaal heeft iets weg van een gymzaal, met tribunes tegen de andere zijde van het podium. Er kunnen ongeveer 1000 mensen in.

De soundcheck verloopt goed, het enige smetje is dat we een paar van onze omvormers naar Franse stroom zijn vergeten. We hebben er ongeveer 10 bij ons voor de UK en 1 voor Frankrijk….. Maar de zaal heeft gelukkig nog wat liggen. We spelen deze avond rond 20:00 dus we eten zodra het kan een klein bordje zodat we niet te vol zitten om te spelen. Het voelt bijna onwerkelijk om in deze tijden een ‘normale, echte tour’ te kunnen doen.

De stagemanager stelt voor om alles een kwartier naar achteren te schuiven omdat het publiek er nog niet helemaal binnen is, en the Black Lips en wij stemmen daarmee in. Het mooie is wel dat we 40 minuten mogen spelen, terwijl in de meeste landen het 30 minuten voor een voorprogramma is. Soms zelfs minder.

De zaal is goed gevuld als we beginnen en vanaf het eerste moment is er een goede sfeer. Mede omdat Oakley tijdens het eerste nummer van achter in de zaal voor ons begint te klappen en het publiek met hem meegaat. Het publiek is erg geïnteresseerd en luisteren heel aandachtig naar alles wat op hen afkomt. Ze beginnen geleidelijk tussen de nummers luider te klappen en tijdens de nummers steeds meer te bewegen. Voor ons verloopt het ook goed. Het geluid is dik in orde op het podium en we spelen goed.

Na afloop krijgen we een enorm applaus en complimenten van the Black Lips. We moeten alle spullen snel van het podium halen en Arnoud en Doortje moeten snel richting onze slaapplaats rijden om in te checken, omdat dat voor de show, qua tijd, niet mogelijk was. De rest van ons ruimen de spullen op en gaan dan richting de zaal om de show van the Black Lips te kijken. Een te gekke show met veel energie en een heel goed geluid.

Er is sinds een tijdje strikte curfew bij Franse venues dus we drinken na de show nog heel even wat en als Doortje en Arnoud arriveren kunnen we direct inladen en vertrekken richting onze slaapplaats. We zijn blij en vol energie. Het is haast onwerkelijk om voor een volle zaal te mogen spelen.

Dag 3:  Le Rockstore – Montpellier
De dag begint voor de helft met een koude douche als de boiler het na een paar minuten begeeft. Op de verdieping onder ons staan twee klusjesmannen elkaar de huid vol te schelden en met deuren te smijten, aan het begin komen we niet bij van het lachen en lopen dan ook expres een paar keer voorbij waarbij ze aardig hallo zeggen om vervolgens weer verder te gaan met hun gevecht. We vertrekken gelukkig nog op tijd richting Montpellier, het zou daar een stukje warmer moeten zijn!

Het is een rit van ongeveer 3 en een half uur dus dit zou goed te doen moeten zijn, echter missen we een afslag op de tolweg waardoor we 40 minuten om moeten rijden. De instructies om bij ‘Le Rockstore’ te komen zijn ook erg specifiek. Als we letterlijk om de hoek zijn van de zaal missen we 1 afslag waardoor we opnieuw een half uur moeten omrijden om via het labyrinth wat deze stad blijkt te zijn nog een poging te kunnen doen om er te komen. Deze keer moet goed gaan want we zijn inmiddels al te laat!

Gelukkig hebben we de juiste afslag en staan we veilig op straat geparkeerd voor de venue. The Black Lips zijn zelf ook pas net aangekomen wat betekent dat alles vertraagd zal worden. Hun tourmanager biedt zijn excuses aan en we gaan even koffie drinken in de kleedkamer.

De zaal en de sfeer is heel anders in Montpellier, je krijg al gauw het idee dat het wat rauwer is hier in het zuiden. De mensen dragen hier geen mondkapjes tijdens de show en zijn wel in voor een feestje. We spelen opnieuw 40 minuten en met wat kleine aanpassingen en een goeie late soundcheck beginnen we aan de show. Een directe overeenkomst met de avond ervoor is dat ook hier de mensen heel aandachtig luisteren en langzamerhand steeds meer mee gaan met de set.

Onze nieuwe single Osaka valt erg goed en zorgt voor een omkeer tijdens de set, nu beginnen de mensen echt mee te bewegen. Zoals vaker is het weer over voordat het begonnen was en onder luid gejuich bedanken we the Black Lips en het publiek en bouwen snel onze set af voor de ombouw. Iets lastiger gezien het podium een stuk kleiner is dan in Lyon en de drumstellen verwisseld moeten worden, maar met wat teamwork krijg je een hoop voor elkaar.

 

Helaas hebben we vanavond voor het diner een buy out en gezien onze vroege start en het te laat komen van the Black Lips moeten we na de show nog eten. Een aantal van ons gaan wat Libanees eten halen om de hoek en proppen het gauw naar binnen zodat we nog wat van the Black Lips show kunnen zien. Het publiek is een stuk losser vanavond en er gaat aardig wat wc papier doorheen. Door de zaal dan. De tourmanager van de band gooide steeds toiletpapier om het publiek op te zwepen. Het bleek vrij effectief.

Opnieuw is er vanwege de algemene regels omtrent sluitingen van popzalen een een strakke curfew en staan we na de Black Lips shows al snel weer in te laden. Onze slaapplaats is ook nog een half uur rijden dus dat is wellicht geen slecht idee, op een soort schiereiland aan zee, in een trailer.

Dag 4: Rock School Barbey – Bordeaux
In de ochtend zien we eindelijk de mooie omgeving om ons heen en een paar van ons halen het om naar het strand te gaan voor een vroege wandeling. De temperatuur is van het vriespunt in Lyon naar 14 graden in Montpellier gestegen. Er staat weer een rit van 5 uur op het programma naar Bordeaux, dat is zonder stops, dus we moeten al snel weer de bus in.

De Rock School Barbey is wat het; zegt een soort muziek school. Er wordt niet veel over verteld, maar het is wel duidelijk als we het gebouw doorlopen en in het andere gebouw, waar onze kleedkamers zich bevinden, ook oefenruimtes blijken te zitten.

De setting vanavond is totaal anders. De zaal zelf is nog niet zo klein. maar het podium is misschien nog niet eens een kwart van wat het de avond ervoor was. Het geluid personeel blijken veelal studenten in opleiding te zijn en dat helpt niet mee met het tempo van de soundcheck.

Als the Black Lips daardoor later van het podium afkomen dan het plan was, proberen we nog een keer te kijken of we drums kunnen delen, maar het is gewoon te onhandig. Niet alleen verschillen de kits, maar Oakley is rechtshandig en Mathijs is linkshandig. De tourmanager vraagt ons dan ook even mee te helpen met de switch over na onze show. Onze soundcheck verloopt redelijk dramatisch. We creëren wat extra ruimte door een paar amps naast het podium te plaatsen en de monitoren op flightcases voor het podium te zetten.

Zangeres en saxophonist van the Black Lips Zumi is erg blij met deze extra ruimte en vraagt of we het zo willen laten staan. Maar het duurt allemaal erg lang omdat veel verkeerd is aangesloten aan de mengtafel en het monitorsysteem ook niet erg handig is.

Ondertussen wordt er ook nog gefilmd door een lokale zender. Precies op het moment dat ergens iets mis gaat en alles compleet begint te feedbacken. Maar uiteindelijk komen we er wel uit. We gaan gauw eten, heel lekker eten: met natuurlijk een flesje Bordeaux erbij.

Het is vanavond uitverkocht. Hoewel we de exacte capaciteit niet weten, schatten we die in op 350 mensen. Elke show proberen we iets aan te passen aan onze set en vanavond kiezen we ervoor om een keer een wat oude nummers te spelen. Dit omdat de setting erg lijkt te kloppen hiervoor. Het is dan ook heel anders dan de avonden hiervoor. Het is bomvol met vooral jongere mensen en de sfeer is vanwege het kleine en lage podium veel intiemer.

We zetten A Trail Of Wind Fire in en krijgen direct een goede response van het publiek, dat ook hier heel de set aandachtig blijft luisteren. We breken de boel daarna open met Powder Monkey en beginnen de mensen aan het bewegen te krijgen, Cole & Oakley staan ook links vooraan van ons te kijken en we zetten stevig door. Bij The Rise & Fall Of The Plague beginnen mensen al flink te bewegen en deze set lijkt dan ook een stuk meer energie en een iets hoger tempo te hebben dan de avonden ervoor, de intense sfeer van de zaal zal daar ongetwijfeld aan bijdragen en mensen blijven steeds meer mee te gaan met ons.

Ook als we het tempo opschroeven met Machine 1-6-8 en het daarna weer afbouwen met onze nieuwe single Osaka blijven ze mee gaan. Het applaus wordt dan ook steeds luider en na ons laatste nummer gaan ze echt los. Voldaan maar kapot stappen we van het podium en beginnen snel de boel om te bouwen. Het is een zooitje van allerlei spullen, maar het lukt om gauw alles weg te halen. We gaan een biertje halen en snel de zaal in om de show te kijken.

Het geluid is aan begin van hun set erg rommelig en onze geluidsman Chris is gevraagd om mee te helpen bij de mengtafel, want zelf zijn ze afhankelijk van het personeel in de zaal. Desondanks gaat het publiek helemaal uit hun plaat. Er crowdsurfen al snel mensen door de zaal heen waardoor het lage systeem plafond flink verbouwd wordt, maar de band zet gewoon door en is echt te gek die avond.

Zumi heeft haar sax naast het podium staan en tikt nog een flesje Bordeaux er overheen. Terwijl de band wacht met het inzetten van het volgende nummer begint ze uit te leggen wat er gebeurd was. Het is een mooie chaos met gitarist Jeff verkleed als een soort zeeman versie van cousin it. Ze sluiten af met hun cover van de Franse Jacques Dutronc – Hippie Hippie, Hoorah waarop het publiek nog eenmaal helemaal los gaat.

Na de show wordt er wat gedronken en opnieuw moeten we snel inpakken. De band nodigt ons nog uit mee naar de kroeg te gaan, maar helaas is onze slaapplaats te ver weg, dus we gaan maar weer op pad.

Dag 5 :  Le Trabendo – Parijs
Vandaag staat een lange reis voor de deur; ruim 6 uur zonder stops, maar met een paar pauzes en het verkeer van Parijs in gedachten proberen we nog een flink stuk vroeger te vertrekken. Inmiddels hebben we ook een paar verkouden mensen en we doen in de ochtend nog een paar zelf tests die negatief zijn. Stel dat de zaal erom vraagt kunnen we dat laten zien.

Le Trabendo ligt in een groot cultureel park genaamd Parc de la Villette. Ontworpen door Bernard Tschumi in de jaren 80 kun je er van alles vinden, maar het is ook vooral zoeken bij aankomst hoe we dan bij Le Trabendo komen. Het grote Philharmonie de Paris is niet te missen, maar de zaal zit toch iets meer verstopt.

Het gebouw is heel efficiënt ingedeeld, met verschillende soorten kleuren en een strak ontwerp. Door de lange tocht hebben we niets van de stad  kunnen zien. We hebben het daar in de bus nog over; dat er vaak misvattingen zijn over touren. Het is geen vakantie, maar hard werken, veel voorbereiding, een strakke planning en goed voor elkaar en jezelf zorgen. We hebben allemaal het doel om elke dag nog beter te spelen, de details nog beter voor elkaar te krijgen. Dat is fijn.

De soundcheck verloopt soepel. Het podium is ruim. Doordat de opstelling van de drums anders is, moeten we allemaal een plek doorschuiven; Natasha staat nu naast de drums aan de rechterkant, Doortje staat nu helemaal aan de linkerkant. We moeten even puzzelen voor de switch overs. Gezien wat er de avond ervoor allemaal gebeurden willen ze het liefst de drums vanavond laten staan. Op deze manier kan dat. Het geluid op het podium is al snel goed, de crew is vriendelijk, professioneel en snel. Dat maakt soundchecken heel makkelijk.

In de backstage is het voor de show al druk. Je merkt aan de band dat deze show heel belangrijk voor hun is, vandaag is anders dan afgelopen week. Er is veel reuring en iedereen is klaar om er volledig voor te gaan. De show van vanavond is uitverkocht. Met een capaciteit van 700 zal het weer een flink verschil zijn met de avond ervoor!

Ook hier hebben we helaas een buy out. Gezien we vroeg spelen en hier helaas maar een half uur voor hebben, besluiten we na de show te eten.
We zijn nu allemaal erg vermoeid, maar geven het half uur nog alles wat we hebben. We starten de show opnieuw met A Trail Of Wind And And Fire wat direct goed valt, het publiek hier is opnieuw heel anders. Vooral hoe anders de mensen gekleed zijn valt hier op. Het publiek is een stuk cooler, maar raakt langzamerhand steeds meer in trance.

Elke avond hebben we een publiek dat geïnteresseerd bij de show blijft kijken en hoewel het hier iets minder uitbundig is blijft ook dit keer iedereen geconcentreerd kijken. Bij Tokyo Music Experience en Osaka begint het publiek dan ook echt te bewegen en wordt ook hier het applaus steeds luider. Na het laatste nummer bedanken we het publiek en opnieuw the Black Lips voor het meenemen van ons op deze tour en wensen het publiek veel plezier bij hun show!

 

We krijgen ook hier veel positieve reacties na de show! En het verbaasd ons na vier dagen Frankrijk hoe goed het allemaal gevallen is. We eten tijdens de Black Lips set nog wat en kijken daarna de rest van hun show. Opnieuw een hele sterke optreden! Na afloop drinken we nog wat met ze en praten wat na. We hopen in de toekomst nog wat vaker af te kunnen spreken en ze nodigen ons uit om mee te gaan naar een club in de buurt, maar helaas is onze slaapplaats ongeveer een uur rijden dus dat zit er niet in.

De volgende dag zouden we eigenlijk moeten vertrekken naar Engeland. Vandaar dat we een tactische slaapplaats hadden gekozen onderweg naar Calais, zodat de reis de volgende dag een uur korter zou zijn. Maar helaas voelden we de bui al hangen….

Door de corona regels en situatie in het Verenigd Koninkrijk is het niet meer te doen en moeten we tegen onze wil in alles afblazen. Maar we hebben een goede tijd gehad in Frankrijk en gezien de huidige tijd waarin we leven zijn wel al lang blij dat we weer een paar shows buiten Nederland hebben kunnen doen. De afgelopen week heeft ons ontzettend veel energie gegeven. Hopelijk kunnen we in Februari naar Engeland voor een show met Pere Ubu!