Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. De band GOLD is onlangs naar Slovenië geweest voor een optreden op het festival MetalDays. In dit tourverslag vertellen ze over hun avonturen.

Als jonge, ambitieuze band moet je een balans vinden op de wankele schaal van bescheiden de plank niet misslaan en brutaal hoog inzetten. Kortom, niet doelloos schieten omdat er toch niks te missen valt, maar wel schieten waar het geen kwaad kan om te raken. HashtagYOLO, jeweetzelluf.

MetalDays in Slovenië is een prachtig middelgroot festival waar wij absoluut tot de kleinste bands van de line-up zouden behoren. Een flater slaan op een dergelijk festival kan een flinke deuk in je bescheiden reputatie slaan, maar daarnaast is het een gouden gelegenheid om leken te bekeren en ervaringen op te doen die je niet snel elders krijgt. Daarom dat Thomas, die met The Devil’s Blood een paar jaar eerder al onderdeel was van het festival, met de stoute schoenen aan de organisatie mailde met de vraag of ze GOLD wilden programmeren. “Ja, graag! We vinden het heel tof wat jullie doen!” was het niet geheel verwachtte, doch geheel logische, antwoord. Gaaf! Met de naam op de poster tussen grootheden als Megadeth, Volbeat, Opeth en Satyricon.

Aangezien onze vrienden van Vanderbuyst ook op MetalDays staan, plannen we om samen een showtje onderweg te doen. Deels om de reis op te breken, deels om in wat extra inkomsten te voorzien. Afgelopen november speelden we op een leuk festivalletje in Waldbronn, niet ver van Karlsruhe. Aangezien dat precies op de route naar Slovenië ligt, regelen we met de gretige organisatie daar een show op de terugweg.

Dag 1: na regen komt zonneschijn (als je maar lang genoeg rijdt)
Het is 21 juli, hartje zomer. Maar het blijft Nederland, dus de lucht is grauw bepakt met wolken die gul de planten van het nodige water voorzien. Onze ruime bus, met dank aan Truché Tour Support, biedt de band plus chauffeur/geluidsman Freek een droog onderkomen voor de komende 1.250 km en de weersvoorspellingen voor onze bestemming, Tolmin in Slovenië, beloven weliswaar nog wel wat wisselvallig maar op zijn minst zonniger weer. Het plan is de hele rit in één dag te doen en zo in de vroege avond op MetalDays aan te komen. Het vooruitzicht dat ons hotel naast de artiesteningang van het festival ligt is uitermate aantrekkelijk. Daarnaast weten we dat de rit per kilometer – hoe dieper we eerst Duitsland en dan de Alpen in gaan – mooier gaat worden. Je zou op een dag eind juli bang kunnen zijn voor vakantiedrukte op de autobahn, maar dat valt gelukkig alleszins mee.

Naarmate de Duitse kilometers onder ons door schieten openbaart zich steeds meer blauw tussen het mozaïek van grijs en wit in de lucht. Zo kunnen we vanaf de Oostenrijkse grens, slechts gehinderd door enkele laaghangende wolken en een paar nuttige bergentunnels, genieten van de prachtige Alpen-omgeving. In Oostenrijk nog netjes vanaf de snelweg, maar als we bij Villach de afslag richting Italië moeten pakken, duiken we via lokale weggetjes echt de bergen in. We zijn allen weliswaar echte stadsmensen, maar dit rauwe natuurschoon laat ons niet onberoerd. Bij een Twin Peaks-aandoend meertje houden we een tijdje rust om het vakantiegevoel op ons te laten inwerken. Die artiesteningang zo’n 60 km verderop gaat voorlopig toch nergens heen. Een mix van Chelsea Wolfe, Nina Simone en Nick Cave zorgt voor een goede soundtrack bij het laatste deel van de rit.

Rond een uur of half 10 komen we aan in het pittoreske Tolmin en vinden we de artiesteningang. Hier halen we onze toegangsbewijzen, drank- en eetbonnen op en worden we naar ons hotel gewezen. Daar settelen we ons vluchtig omdat we graag de sfeer – én het nodige avondeten – van MetalDays willen proeven. Snel blijkt dat de sfeer stukken beter is dan de Indische curry die we ons laten voorschotelen. We zien Opeth headlinen op het hoofdpodium voor een volgepakt veld – met 12.500 bezoekers is dit de eerste uitverkochte editie van het festival. De parel van het festivalterrein is een strandje aan de rivierbedding waar cocktails en fruitsappen geschonken worden en metalkaraoke gezongen wordt.

Naast het hoofdpodium bevindt zich ook de backstage-area waar een dubbeldekker dienst doet als bar en hangout. Hier vinden wij ons heil voor de rest van de nacht, onder het genot van bier, shotjes en zelfbedachte dobbelspelletjes. Uiteindelijk zoeken we licht tot matig beschonken onze hotelbedden op en vallen we in de frisse Alpenlucht in slaap.

Dag 2: showtime
Geen slaapgewoonte is hetzelfde, daarom slapen enkelen van ons – Nick en Tim – nog wat uit, terwijl de rest inkopen voor ontbijt doet in het stadje om vervolgens verderop aan de rivier Soča van de omgeving en de boodschappen te genieten. De regen van gisteren lijkt ver weg.

Eenmaal terug bij het festivalterrein is het tijd voor actie. We inspecteren het podium, laden uit, bespreken technische zaken met de lokale crew en maken alles voor zover mogelijk optreedklaar. We treffen de Vanderbuyst-mannen die de heenrit wél in twee delen hebben afgelegd en dus net zijn aangekomen. We nemen nog een kijkje bij het festivalstrandje, waar we aanspraak vinden bij enkele Duitsers die al flink in de olie zijn. Milena waagt het, ondanks de nodige waarschuwingen, pootjebadend de temperatuur van de rivier op te nemen. Koud, inderdaad! Dan trekken we ons terug in de backstage terwijl de lokale helden van Within Destruction het spits af bijten op het hoofdpodium.

Als zij om 16:50 het podium aan ons overdragen om op te bouwen, begint de zon de strijd met de wolken te verliezen. Om 17:20 schalt dan eindelijk ons intro over de Alpenweide die dienst doet als festivalterrein en met uitzicht op de bergen doen wij ons grootste optreden in onze carrière dusver. Het zou oneerlijk zijn te verwachten dat het veld bij ons net zo vol staat als bij Opeth gisteravond, maar we trekken de nodige geïnteresseerden die wel behoefte hebben aan afwisseling tussen het overheersend extreme metalgeweld. En we hebben zelfs weer een aantal fanatieke meezingers. Gedurende 40 minuten wisselen we af tussen werk van onze debuutplaat “Interbellum” en 2 nieuwe, nog niet uitgebrachte nummers. Publiekslieveling Ruby wordt verweven met een cover van Portishead’s Machine Gun en niet geheel ontoepasselijk begint het tijdens deze humeurige medley uiteindelijk te regenen. Gelukkig laat het publiek zich hier niet door uit het festivalveld slaan. Het zorgt zelfs voor een intimiteit die het optreden tot een climax brengt. Zeker wanneer Milena het podium afkomt om zich met het publiek samen te laten natregenen.

Het optreden is een prachtige ervaring die de afgelegde 1.250 km tot een olympische afstand degradeerde. De kroon wordt er vervolgens door hoofdorganisator Boban Milunovic opgezet als hij ons in onze kleedkamer komt opzoeken om niet alleen zijn complimenten over te brengen maar ons ook meteen terug te vragen voor de editie van volgend jaar. Dankbare koppen met spijkers.

Vanuit de dubbeldekker hebben we prima uitzicht op hoe Vanderbuyst het karweitje na ons klaart. Helaas is er wat mis gegaan met de levering aan de festivalcatering, waardoor we een tijd moeten wachten op ons avondmaal. Maar dat is dan ook de enige kink in deze festivalkabel. Iedereen die het heeft meegemaakt, weet hoe makkelijk het is om na zo’n optreden te genieten van de rest van de dag. Er wordt gedronken, we zien Satyricon heersen, er worden wat gitaarmoves afgekeken van Immolation, Igor schroeft zijn biertempo dermate hoog op dat hij uiteindelijk vroegtijdig zijn bed op zoekt en wanneer de rest hem later volgt blijft alleen Nick achter om met de Vanderbuyst-familie het festivalstrand onveilig te maken. Welterusten!

Dag 3: back to reality
Aangezien we rond 17:00 bij ons volgende optreden verwacht worden, wordt het ons niet gegund om uit te slapen. Om 8:30 zitten we weer in de Volkswagen Crafter om de laatste helft van de heenweg in omgekeerde volgorde af te leggen. Doordat het mooier weer is dan twee dagen terug, is het nog makkelijker genieten van de blauwe wateren, de groene wouden en de grijs-met-witte toppen in dit naar Julius Ceasar vernoemde deel van de Alpen. We pauzeren weer bij hetzelfde meertje om ons mentaal te ontkoppelen van MetalDays en haar schitterende omgeving. Daarna is het plankgas door Oostenrijk en zuidelijk Duitsland – waar wat vakantiedrukte ons poogt te hinderen – met als doel Waldbronn, onder de rook van Karlsruhe.

De drie broers Beselt van de lokale band Sons Of Sounds vormen de motor van de lokale scene. Zij hebben hun eigen club Soundcheck One waar ze tourende artiesten een podium bieden. Ze organiseren van daaruit ook jaarlijks een intiem indoorfestival, waar wij in 2013 onderdeel van mochten zijn. Het was een terugkeer met een warm onthaal. We hadden Vanderbuyst meegenomen en daardoor heeft de Duitse afdeling van de Vanderbuyst-fanclub flink promotie gedaan voor het optreden. De Duitse trash metal band Toxik Shokk maakt in eigen huis haar debuut en dat warmt het publiek goed op. Mede door de voor de gelegenheid gebrouwen en geserveerde Toxik Shots.

Tussen de twee old school metalbands in mogen wij onze eigenwijze heavy rock brengen en dit vindt gretig aftrek. De vuisten kunnen ook prima in de lucht bij ons. Het zaaltje biedt amper plek voor de opgekomen 100 man (m/v) en vormt daarmee een groot contrast met de festivalweide van gisteren. De ambiance is voortreffelijk. Zeker als Vanderbuyst vervolgens de temperatuur tot een kookpunt (en dat ligt hoog bij oude metalen) brengt. Een Fransman belooft ons “I’m sure you’ll be very big” en we genieten van een variëteit aan al dan niet professioneel gedestilleerde schnapps.

De afterparty in de club brengt ons nog een uitermate dronken jamsessie, een drumsolo op potten en pannnen, een headbangende Darth Vader, steeds onsamenhangender pratende gastheren en uiteindelijk nog een lading tosti’s. Terwijl Vanderbuyst de nacht gebruikt om terug naar huis te rijden, hebben twee van de 3 broers hun gezamenlijke huis opgeofferd om dienst te doen als ons hotel voor de nacht, waardoor iedereen een goed bed heeft om op te slapen. Zo wil het dat voormalig Iron Maiden-zanger Blaze Bailey een paar maanden eerder sliep op hetzelfde bed als Milena en Thomas die nacht.

Dag 4: nach Hause
Onze gastheren hebben naar eigen inzicht een ontbijt voor ons samengesteld, dat wel besteed is aan het lichtkaterige muzikantengezelschap. Het vooruitzicht van een relatief korte rit naar huis zet een behoorlijke rem op het tempo van de ochtend. Na het nodige gelummel halen we onze volgeladen bus op bij het zaaltje en zetten we koers naar huis. Bassist Tim en Milena hebben lekker ouderwets hun Gameboys meegenomen en die zorgen voor een hoop afleiding (en kleine persoonlijk frustraties) waardoor de terugrit zich in een handomdraai voltrekt. Het is een vlot einde aan een indrukwekkende midweek. Volgend jaar weer!

Voor meer informatie bezoek je de website van GOLD.

GOLD is eerder dit jaar op tour gegaan naar Zweden. Benieuwd naar dit avontuur? Lees het tourverslag hier.

Deze tour werd mede gefinancierd door Popunie Music Export Rotterdam.