Rotown was zondagavond 2 februari helaas maar half gevuld tijdens de Rotterdamse aflevering van de Jam de la Crème clubtour. De afwezigen misten een avond muzikaal spelplezier van het hoogste niveau.

“Dit is geen avond om te analyseren. Dit een avond van loslaten en genieten!” Marcel Veenendaal, vocalist van Di-rect, zet Rotown al meteen aan het begin van de avond op het juiste spoor. Buiten de paden treden op het podium, grenzeloos genieten vóór het podium. Al in het eerste halfuur gaat het van blues via snelle gitaarrock met een snufje rhythm & blues (‘een paar regels ‘Land of a Thousand Dances’ door Spike van Zoest van The Deaf en Di-rect) via reggae naar soul en calypso (Omar Ka).

Voor de soulinbreng is in eerste instantie de Rotterdamse Yuli Minguel aanwezig, die in het voorbije Voice Of Holland-seizoen hoge ogen gooide, maar soms als ‘te eigenwijs’ werd weggezet. In haar dagelijkse bestaan is ze behalve zangeres ook zangdocente, waarbij ze haar pupillen in de allereerste plaats meegeeft dat ze op zoek moeten naar hun eigenheid. Niet verwonderlijk dus dat zij strandde bij RTL-4, geen wonder ook dat zij zich als een vis in het water voelt op een avond die is opgezet voor het onverwachte en onvoorspelbare. Improviseren is tijdens haar optredens altijd al een vast onderdeel. Eén van de bandleden krijgt de opdracht een riffje in te zetten, de rest valt naar believen in.

Tijdens de Rotown-avond bewijst Yuli, die gewoonlijk in de soul- en R&B-hoek ‘zit’, dat ze met net zoveel gemak gedijt in een stevige rock-omgeving. Dat doet ze in duet met zanger/gitarist Kevin Stunnenberg van Birth of Joy, maar ook aan het slot van de avond, als het hele gezelschap een ware muur van geluid neerzet, en Yuli samen met Janneke Nijhuijs van The Deaf er toch nog wat ‘Oooh, oooh’-harmonies doorheen weet te fietsen.

“Het leuke is: echt niemand weet wat ik nu ga spelen, behalve ik!,” grinnikt Spike als hij het een paar nummers lang voor het zeggen heeft. Ook voor hem wordt deze set uiteindelijk een verrassing, omdat hij zich in alle mogelijke bochten moet wringen om nog bij de microfoon te komen, die al na een paar seconden op standje hopeloos zakt. Behulpzame toeschouwers doen hun best om, met uitgestrekte armen vanuit de zaal Spike en de microfoon weer bij elkaar te brengen, dat lukt uiteindelijk pas echt als Di-rect-frontman Marcel het podium weer op springt om zijn gitarist te helpen.

Marcel, op papier verantwoordelijk voor ‘slechts’ vocals en effecten, heeft aan het krappe Rotown-podium zichtbaar niet genoeg. Als hij vindt dat er wel wat meer gepogo’ed mag worden, roept hij dat niet door de microfoon, hij springt tussen de toeschouwers en doet even voor wat zijn bedoeling is. Met het gewenste effect. In de songs die Marcel leidt met zijn teksten en improvisaties, vult hij de instrumentale passages met ‘indianendansen’ die meer dan vaag doen denken aan wat Jim Morrison 45 jaar geleden op het podium liet zien. (Di-rect speelde bij Giel overigens al eens een zeer overtuigende ‘Love Me Two Times’). In de opzwepende finale, als het hele podium vol muzikanten staat, raakt Marcel’s gewaad verstrikt in een van de gitaarsnoeren. Zelf heeft hij niks door, het is een van de toegesnelde stagehands die de gitarist ontzet. Niet dat iemand zich hier echt druk om maakt: het hoort bij het ‘loslaten’ dat Marcel eerder op de avond al predikte.

De Jam de la Crème-clubtour brengt in totaal honderd muzikanten op het podium. In Rotown zijn het er tien. Het Haagse Di-rect/The Deaf- ‘conglommeraat’ speelt er een centrale rol in. Niet vreemd, omdat Spike en Janneke zeven jaar geleden samen aan de basis stonden van Jam de la Crème. “Eigenlijk is hierdoor ook The Deaf ontstaan,” blikt Janneke terug. Zij zou samen met vriendin Evelien Zwart de organisatie van de jamsessies op zich nemen, maar Spike wilde alleen als bassiste Janneke zou meespelen. Dat deed ze en zo zat Spike ineens in twee bands tegelijk en had Janneke een gecombineerde rol van organisator en muzikante.

Na grote jamsessies op onder meer het Sziget Festival is de clubtour in omvang een stapje terug voor Jam de la Crème, dat op de festivals volle tenten en weides garandeert. Zo is in Rotown de speeltijd beperkt tot anderhalf uur, terwijl eerdere sessies, ook op Sziget, wel drie uur duurden. Daar staat tegenover de directe nabijheid, die ervoor zorgt dat muzikanten en publiek echt samen een grenzeloze avond kunnen beleven. ‘Crossing Borders’ zou ook een goeie titel zijn geweest, al schijnt die al vergeven te zijn.

Rotown was het zesde van in totaal tien Jam de la Crème-cluboptredens tussen 31 januari en 15 februari. Het Jam de la Crème-seizoen eindigt 19 juli in het Strandpaviljoen Zuid in Scheveningen. De line-up daarvan wordt later bekendgemaakt.

Edwin Wendt

Gezien: Jam de la Crème, Rotown Rotterdam, 2 februari 2014