Mobb Deep, Nas, Capone&Noreaga, Cormega, Nature, Big Noyd. Tragedy Khadafi heeft heel wat juweeltjes zien opkomen onder zijn vleugels. Natuurlijk, Marley Marl, Roxanne Shante en MC Shan kwamen ook uit de buurt, maar Mobb Deep en Nas zullen voor altijd verantwoordelijk blijven voor die typische Queensbridge sound.

Queensbridge, toendertijd een rits flat-blokken met ongeveer 5000 inwoners, was in de jaren ’90 de grootste en één van de beruchtste ghetto’s van de wereld.

Hadden wij zonder hiphop Queensbridge zo kunnen ervaren? Ik betwijfel het. De verhalen over armoede, de  onlosmakelijke drugshandel die daaruit voortvloeide en de onvermijdelijke consequenties van die levenswijze werden gedetailleerd en met uitmuntende beats in mijn veilige slaapkamertje geslingerd.

Ik ga eerlijk zijn. Ik was nooit een thug. Nooit de ambitie of de noodzaak ervoor gehad gelukkig. Maar man, wat wilde ik random mensen poppen wanneer Eye For An Eye door m’n koptelefoon knalde. Gappies hun “brain with their nosebone stabben” enzo. Iedereen die ook maar een beetje woede door z’n bloed had stromen, veranderde in een volledig in camouflagekleding uitgedoste dunn-dunn die klaar was voor whatever.

In die tijd waren er wel meer rappers die de verhalen van de straat vertelde. Maar op een of andere manier sloeg die Queensbridge sound in als een bom. De manier waarop ze hun woorden achteloos, meedogenloos en zonder een enkele vorm van  empathie op je afvuurde, maakten van hun raps inderdaad die metaforische 9 millimeter waar ze zo graag over vertelden.

Het was zo geniaal in elkaar gezet. Hele generaties rappers namen die Queensbridge flow over in die tijd. Wij noemden het gekscherend een ‘blokjes flow’, omdat het leek alsof ze woorden als blokjes achter en op elkaar stapelden. Soms hele zinnen weglatend. Alleen woorden. Zo simpel dat het geniaal was. In tegenstelling tot een ‘ratatat flow’ van Andre van Outcast of de laidback raps van Snoop was het ijskoude, eenvoudige van Queensbridge juist hun kracht. We komen binnen, we poppen je crew en gaan weer op de hoek staan. Zelfs even naar hun girl gaan zat er niet in. Zaten ze gezellig Friday te kijken, komt die ex-goon van haar opeens binnenstormen met z’n matti’s. Altijd drama.

Om het af te doen als eenvoudige straatrap zou dit stukje muziekgeschiedenis wel heel erg te kort doen. Nas’ z’n teksten (Nas was een highschool drop-out) worden door professoren op Harvard bestudeerd als zijnde een van de meest geniale tekstuele hoogstanden van de vorige eeuw. Mobb Deep had zo een makkelijke manier van verhalen vertellen dat het soms simpel lèèk. Maar wat Messi doet, lijkt ook simpel. Doe het maar eventjes na.

Tracks als Drink Away The Pain waren van zodanig niveau dat wanneer ik er nu naar luister ik nog steeds verborgen woordspelingen vind. Die track is bijna 25 jaar oud.

Als je naar de Rotterdamse hiphop uit die tijd luistert, hoor je de onvermijdelijke invloeden van Queensbridge. Rotterdam had ook veel overeenkomsten met New York over het algemeen en Queensbridge in het bijzonder. Dat koude, niet lullen maar doen, geen extra’s. Kan geen toeval zijn dat die sound doorsijpelde naar de beste mc’s uit deze stad. Mobb Deep heeft zoveel rappers geïnspireerd, ver buiten de contreien van de gebouwen waar ze voor hingen.

Daarom is het verlies van Prodigy zo groot en pijnlijk. Kendrick Lamar’s eerste mixtape was gebaseerd op zijn werk, om de magnitude van zijn catalogus maar even te benadrukken. We verliezen het lyrische steeds meer uit het oog in hiphop en helaas zijn we nu weer een van de pioniers uit de gouden tijd kwijt. Gelukkig leeft zijn muziek voor eeuwig voort in de harten van de liefhebbers. Rest In P.