Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. Lewsberg vertrok vorig jaar naar Noord-Amerika voor een iets meer dan een maand durende tour. Over hoe die ervaring was lees je in het volgende verslag!

Zondag 17 september
Op JFK worden we opgepikt door Stephen, de eigenaar van de bus waar we de komende maand mee door Noord-Amerika gaan rijden. De bus ziet eruit alsof hij het elk moment zou kunnen begeven en maakt heel veel herrie. Voor we ermee naar onze slaapplek in Baldwin kunnen rijden, brengt hij zichzelf eerst thuis. Het is een dollemansrit, waarbij keiharde grindcore het geluid van de motor overstemt. De Dodge RAM 3500 is een automaat, waardoor Stephen de handen vrij heeft om tijdens het rijden een jointje te roken.

Maandag 18 september
Het regent in Baldwin, een uurtje rijden van Brooklyn, waar we woensdag ons eerste optreden zullen spelen. Tijdens dat uurtje komen we erachter dat de bus maar één werkende ruitenwisser heeft. Gelukkig zit die wel aan de bestuurderskant. Ook komen we erachter waarom de bus zoveel herrie maakt: de uitlaat is gebroken. Morgen naar de garage.

Dinsdag 19 september
Nadat de bus is gerepareerd, gaan we met het openbaar vervoer naar Brooklyn. Michiel, KJ en ik nemen de toeristische route naar Manhattan, over de Brooklyn Bridge. Op de brug staat om de paar meter iemand met een 360°-camera en een kleine speaker waaruit onafgebroken ‘New York’ van Alicia Keys en Jay-Z klinkt.

Woensdag 20 september
Voordat we ons eerste optreden van deze tour geven, spelen we een sessie voor radiostation WFMU in New Jersey. Daar zijn ook onze instrumenten en versterkers voor deze tour bezorgd. We hebben zelf alleen Michiels gitaar, mijn viool en wat zaken als drumstokken en effectpedalen bij ons, de rest huren we ter plekke. In de radiostudio treffen we ook Gerard, van ons Amerikaanse label 12XU, die net is aangekomen vanuit Austin, en Tony, onze boeker, die uit Oakland is overgekomen.

Tony zal de komende paar dagen ook met ons mee reizen. Gerard heeft de testpersing bij zich van de Amerikaanse uitgave van Out And About. Die klinkt goed, de plaat kan in productie. Het optreden in Union Pool, Brooklyn, voelt als een warm welkom. De zaal is vol, het publiek enthousiast. We zien de nodige oude bekenden en maken nieuwe vrienden.

Donderdag 21 september
Vandaag is de eerste dag van de herfst, maar daar is niets van te merken. Het is bloedheet als we naar Kingston rijden, waar we vanavond in Tubby’s spelen. Een klein zaaltje in een klein stadje, met een verrassend sterke programmering. Dat is te danken aan de strategische ligging in upstate New York, maar nog meer aan het enthousiasme en de connecties van eigenaar Corey, die al heel lang meeloopt in de Amerikaanse gitaarmuziek. Na afloop zegt de toetsenist van het voorprogramma tegen ons: “You don’t deserve all the hate you get.” We zien het maar als compliment. Als de avond op zijn eind loopt gaan we met de bus naar onze slaapplek: een huis midden in de bossen, met een zwembad en opnamestudio, van vrienden van Tony.

Vrijdag 22 september
Ik ben vroeg wakker. Te vroeg, maar dat geeft niet. Het is prachtig hier. We gaan een rondje hardlopen en zien heel veel dieren. De roofvogels laten ons gelukkig met rust. De dode slang kan ons ook niets meer doen. Aan de muggen valt echter niet te ontkomen. Het is heel druk op de weg naar Philadelphia, dus we komen veel te laat aan bij Jerry’s On Front. Te laat voor een soundcheck, maar Jerry’s blijkt een plek te zijn waar het niet per se op zulke details aankomt.

Het publiek dient zelf drank mee te nemen en hangt voor en na de optredens op straat, omdat het binnen te krap is. We schrappen de rustigste nummers en spelen een korte, stevige set. We nemen afscheid van Tony, die we later nog een paar keer zullen tegenkomen.

Zaterdag 23 september
Washington, DC, vandaag. We spelen in een kelder met een heel laag plafond. Als ik op mijn tenen sta, stoot ik mijn hoofd. Onze monitors doen het niet, maar we bluffen ons erdoorheen. Een deel van het publiek wil vanavond uitbundig dansen, een ander deel wil juist aandachtig luisteren. Na het optreden komt iemand van het dansende deel naar ons toe en zegt: “You guys are great, but your fans are zombies.”

Zondag 24 september
Het weer klaart eindelijk een beetje op, als we richting Chapel Hill rijden. De rit is saai, maar de zon vergoedt veel. Chapel Hill is een rustig, opgeruimd studentenstadje. Er is maar één groezelig gebouw en dat is de plek waar we vanavond spelen: The Cave. Shalita’s nichtje Allison woont in de buurt van Chapel Hill en is vanavond bij het optreden, samen met haar vriend en een jongen die haar vriend zou willen zijn.

Maandag 25 september
Vandaag hebben we vrij. We rijden alvast naar Atlanta, waar we morgen spelen in The Earl. We slapen in het kleurrijke huis van Henry Owings, een lokale cultheld die heeft beloofd ons morgen op sleeptouw te nemen door zijn stad.

Dinsdag 26 september
Henry laat ons Atlanta zien. Het is duidelijk te merken dat we inmiddels een stuk zuidelijker zijn. Niet alleen aan de buitentemperatuur, maar ook aan het tempo op straat. Dat ligt hier een stuk lager. We slenteren door de stad. Henry trakteert ons op een lokale specialiteit: boiled peanuts. Tony is er weer, het is zijn laatste avond aan de oostkust voor hij morgen terug naar huis vliegt.

We spelen vanavond met Dippers, een duo uit Australië waar we de komende dagen nog een paar keer mee zullen spelen. We maken kennis met Tim en Georgia uit Seattle, liefhebbers van zowel Lewsberg als Dippers. Ze hebben besloten om een weekje achter ons aan te reizen, dus we zien ze morgen weer.

Woensdag 27 september
Henry maakt een veganistisch southern breakfast voor ons en gaat er dan vandoor. We nemen opnieuw afscheid van Tony, we zien hem weer in Memphis. We hebben een korte, ontspannen reis naar Chattanooga. Onze slaapplek vannacht is een nostalgische plattelandswoning net buiten de stad, waar het licht naar kattenpis stinkt. In JJ’s Bohemia zien we Dippers, Tim en Georgia weer. Er is weer familie van Shalita, ditmaal een oom en tante.

Donderdag 28 september
De reis naar Louisville is schitterend. We belanden op allerlei landweggetjes, met fraaie vergezichten en aardige indrukken van hoe het plaatselijke leven is. Heel voorzichtig begint het herfst te worden. Het groen is nog volop aanwezig, maar wordt hier en daar al aangevuld met rood- en bruintinten. Terwijl we langs de nodige wapenwinkels rijden, bereikt ons het nieuws van een schietpartij in het Erasmus MC.

Vrijdag 29 september
Een lange, lome reisdag naar Memphis vandaag. We zijn kapot als we aankomen, maar besluiten toch nog naar het terrein van Gonerfest te gaan, waar we morgen spelen. Daar zien we Tony en Gerard weer, en Tim en Georgia. En nog veel meer bekenden: er komen kennelijk mensen van over de hele wereld naar Gonerfest. We zien een goede show van The Gories en gaan vroeg terug naar ons appartement.

Zaterdag 30 september
Het is zinderend warm vandaag. De was is binnen een half uur droog. Shalita, Marrit en ik slenteren naar Goner Records, de platenzaak van het label dat ook het festival organiseert. Als we binnenkomen staat ons eerste album op. Terwijl we op ons eten wachten in het restaurantje naast de platenzaak, marcheert er iets langs dat op een nationalistische optocht lijkt. “Welcome to Memphis”, zegt de vrouw van het restaurant, terwijl ze de deur op slot draait.

We komen net op tijd aan bij Gonerfest om Dippers nog te zien spelen, hun laatste optreden in de VS voor ze terug naar Australië gaan. Als we beginnen aan ons optreden is de zon net weggedraaid van het podium, het publiek krijgt de volle laag. Men heeft het er kennelijk voor over. In de brandende zon kunnen we de gezichten van de toeschouwers goed zien. Het worden er steeds meer, veel mensen lijken volledig in de omstandigheden en ons optreden op te gaan. ’s Avonds gaan KJ en ik naar een afterparty in een café in de buurt, waar een paar matige bands spelen, ze Bettie Serveert draaien tussen de bands door en we een schietpartij meemaken.

Zondag 1 oktober
We nemen weer afscheid van Tony. Deze keer echt, we zullen hem deze tour niet meer zien. Als we wegrijden richting Jackson zien we ook Gerard nog lopen. We zwaaien; hem zien we in Austin weer. In Jackson spelen we op de verjaardag van een lokale platenzaak. Tim en Georgia zijn er ook weer, maar verder is het rustig. Een groot contrast met het optreden van gisteren.

Maandag 2 oktober
De rit naar New Orleans is erg mooi. We rijden door moerassen, langs huizen op palen, zien een alligator. (Ik niet, want ik zit achter het stuur.) New Orleans zelf is ook schitterend. Heel kleurrijk, heel levendig. Vanavond hebben we vrij, dus we maken een wandeling. Van onze slaapplek in een woonwijk, langs de Mississippi, vervolgens een clandestiene oversteek over een goederenperron, om in het French quarter te belanden. Daar kun je heerlijk eten, dus dat doen we.

Voor we naar bed gaan, gaan KJ, Michiel en ik nog naar een café om de hoek van onze slaapplek. Daar speelt een hele goede band, nauwelijks zichtbaar in een onverlicht hoekje. Op het nieuws op de tv boven de bar zien we dat er gewaarschuwd wordt voor drinkwatertekort in de regio.

Dinsdag 3 oktober
Ik word wakker omdat er een hond aan mijn gezicht likt. Tim en Georgia hebben ons uitgenodigd voor een lunch. Vanavond komen ze nog één keer naar ons kijken, daarna vliegen ze terug naar Seattle. Ook Phil en Amy uit Nottingham, Engeland, zijn er vanavond weer bij. We zagen ze al op Gonerfest, toen waren ze niet zo dronken als vanavond.

Woensdag 4 oktober
Er zijn nog niet eerder optredens geweest in de zaal in Houston waar we vanavond spelen. En dat is te merken. Er is geen rekening gehouden met het feit dat de glazen wanden en de spekgladde vloer het geluid enorm weerkaatsen. De airconditioning staat zo hoog dat het onaangenaam is om op te treden. Het publiek lijkt deze nieuwe plek ook nog niet zo goed te kunnen vinden. De organisatie bedoelt het goed en we worden gastvrij ontvangen, maar het is een avond om snel te vergeten.

Donderdag 5 oktober
Onze slaapplek heeft een zwembad in de tuin. Als ik wakker word, regent en onweert het. Geen weer om te zwemmen. Gelukkig wordt het snel iets beter. KJ gaat als eerste van de glijbaan. Michiel en ik nemen ook een duik. Vanuit het water zie ik een eekhoorn over de schutting lopen, overspringen naar een elektriciteitskabel, een boom in klimmen. Als ik het water uit ga, plonst Marrit er nog even in. Daarna stappen we in de bus voor een ritje naar Austin, de thuishaven van Gerard, waar we vanavond in Hotel Vegas spelen.

Vrijdag 6 oktober
Gerard trakteert ons op ontbijt voordat we aan een lange reisdag beginnen. De rit naar Lawrence, Kansas hebben we opgedeeld in twee dagen. Op weg naar onze slaapplek net buiten een piepklein dorpje stoppen we eindelijk bij een Buc-ee’s. Dat zijn gigantische tankstations die je voornamelijk in Texas vindt, maar waar iedereen in de VS het over lijkt te hebben. Bij deze vestiging kunnen 112 auto’s tegelijkertijd tanken. Er zijn busladingen scholieren, die allemaal cowboylaarzen dragen. Het meest bezienswaardige aan de Buc-ee’s lijkt toch wel te zijn dat het een bezienswaardigheid is. We houden het dan ook snel voor gezien.

Zaterdag 7 oktober
Na een enerverende rit – de vrachtwagenchauffeurs in de VS houden nergens rekening mee – komen we aan bij The White Schoolhouse, een wit schoolgebouwtje. Het is een leuke zaal, maar men heeft besloten om het optreden vanavond buiten te laten plaatsvinden. Ook een mooi decor, maar wel erg koud. Er is blijkbaar juist vandaag een omslag in het weer geweest. We spelen met onze jassen aan, zelfs dan is het eigenlijk nog te fris. Ik kan mijn plectrum en viool nauwelijks beet houden. We hebben nu echt afscheid genomen van het warme weer in het zuiden.

Zondag 8 oktober
We sliepen vannacht bij Lira en Caufield van de band Sweeping Promises. Die zagen we een week geleden al spelen op Gonerfest, gisteravond organiseerden ze onze show. Lira en Caufield wonen in een typische Amerikaanse woonwijk, in een typisch Amerikaans woonhuis. Tenminste, zo lijkt het op het eerste gezicht. En ook bij binnenkomst lijkt het allemaal nog heel gewoon. Maar de deur naast de slaapkamer leidt tot een gigantische opnamestudio die aan het huis vastzit. Een compleet andere wereld, waar Lira en vooral Caufield de tijd doorbrengen wanneer ze niet op tour zijn of optredens organiseren.

Maandag 9 oktober
Gisteravond speelden we bij Grapefruit Records, de platenzaak van het gelijknamige platenlabel uit Omaha, Nebraska. Vanavond spelen we in Sleeping Village in Chicago, Illinois. Een lange reisdag, waar we wat strategische stops in moeten plannen. Een ervan is bij IOWA80, ’s werelds grootste truckstop. Nadat we met eigen ogen hebben gezien hoe groot deze truckstop wel niet is, stappen we snel in, want we willen op tijd zijn voor het voorprogramma vanavond: CB Radio Gorgeous. Dat lukt. Lisa en Bill, waar we de komende twee nachten zullen slapen, vertellen dat ze binnenkort het debuutalbum van de band gaan uitbrengen op hun label Trouble In Mind.

Dinsdag 10 oktober
Een vrije dag, dus tijd om Chicago te verkennen. Lisa en Bill nemen ons op sleeptouw. Eerst ontbijten bij Portillo’s en vervolgens naar wat kringloopwinkels in de buurt. Daarna rijden we naar een enorme tweedehandsboekwinkel. Er is zo veel dat het me niet lukt om iets te kopen. Een voor een worden we in deze winkel overvallen door een enorme moeheid, die er na ruim drie weken touren opeens onherroepelijk in lijkt te hakken.

Met onze laatste krachten gaan we nog naar de Bric A Brac, een leuke platenzaak, maar we houden het er snel voor gezien. Eenmaal weer terug bij Lisa en Bill val ik direct in slaap, ik word pas weer wakker als het eten klaar is. De avond brengen we door aan de eettafel in de kleine maar gezellige keuken. We gaan vroeg naar bed.

Woensdag 11 oktober
Indianapolis lijkt op het eerste gezicht een harde stad waar niet veel gebeurt. De buurt rondom de State Street Pub, waar we vanavond spelen, lijkt uitgestorven, maar de pub zelf is een leuke plek waar veel lijkt te gebeuren. Mark, de eigenaar, heeft de eerste jaren van zijn leven in Amersfoort doorgebracht. Inmiddels woont hij in een mooi huis uit de jaren vijftig aan de rand van Indianapolis, waar ook wij vanavond slapen. Het huis is niet helemaal ingericht op bands op doorreis, maar zijn gastvrijheid maakt veel goed.

Donderdag 12 oktober
Café Bourbon St., Columbus, Ohio. Een vrouw in een kleurrijke jas roept na elk nummer dat we spelen heel hard: “Wow!” Vlak voor het einde van de set, tijdens de laatste klanken van The Corner, gaat haar telefoon. Ditmaal roept ze heel hard: “Oh no!” Ze neemt de telefoon wel op.

Vrijdag 13 oktober
Ieder van ons had op de heenweg een doosje met vinyl van Out And About in de koffer meegenomen, maar daar waren we na een paar dagen doorheen. Gelukkig heeft de perserij in de Verenigde Staten doorgewerkt; eerder deze week is de 12XU-uitgave van Out And About bij Gerard aangekomen, hij heeft direct twee dozen doorgestuurd naar Shelley en Kevin van Tyvek, de band uit Detroit waar we vandaag mee spelen. Zo kunnen we het laatste deel van de tour toch nog wat van ons nieuwste album verkopen. Vanavond voor het eerst.

Zaterdag 14 oktober
Via een gangetje achter het podium van de kleine zaal van Beachland, waar we vanavond spelen, kun je achterin de grote zaal komen. Daar speelt Brown Eyed Women, een all female Grateful Dead coverband. Alle oude hippies uit Cleveland en omstreken lijken erop afgekomen te zijn. Wij spelen vanavond met Obnox, een artiest die we jaren geleden eens een onvergetelijk optreden hebben zien geven in de kelder van Roodkapje aan de Teilingerstraat. Nooit gedacht dat wij nog eens in zijn thuisstad zouden spelen.

Zondag 15 oktober
Morgen spelen we in Rochester. Vandaag hebben we vrij. Voor we richting Rochester rijden, lunchen we op een van de weinige veganistische plekken in Cleveland die op zondag open zijn. Ik laat me adviseren door de persoon achter de bar en drink even later een iced latte met kaneel-caramel-appelsiroop. Smaken verschillen.

Maandag 16 oktober
Een maandagavond in Rochester. We zijn van tevoren door de nodige mensen gewaarschuwd dat we daar niet te veel van moeten verwachten. Die mensen blijken het bij het verkeerde eind te hebben. Het is behoorlijk druk in de Lux Lounge, het publiek is betrokken en aandachtig, na het optreden blijven veel mensen lang hangen. Rochester is Rotterdam niet.

Dinsdag 17 oktober
Naar Canada vandaag. Opnieuw zijn we van tevoren gewaarschuwd: ze zijn erg streng bij de douane, de grensovergang zou wel eens lastig kunnen worden. We bereiden ons zo goed mogelijk voor, richten de achterbak zo overtuigend mogelijk in, hebben uitnodigingen van de zalen waar we spelen klaar liggen, denken na over wat we gaan zeggen en over wie op welke plek in de bus zit. We kiezen een kleine grenspost uit in de buurt van de Niagara Falls.

Een vriendelijke vrouw stelt ons een paar vragen, en nadat we ze allemaal met ‘nee’ hebben beantwoord mogen we verder. Dat duurde al met al nog geen vijf minuten. De terugweg zou wel eens lastiger kunnen worden. Na het optreden in Toronto rijden we naar Hamilton, waar we overnachten bij alweer een familielid van Shalita, tante Lilly.

Woensdag 18 oktober
De rit naar Montréal is erg mooi. Heel veel bomen in heel veel kleuren. Vandaag hebben we een dag vrij, we rijden naar het huis van Hélène en Joe. Joe organiseert het concert morgenavond in Casa Del Popolo, Hélène zal het voorprogramma verzorgen.

Het huis is klein, en naast Hélène en Joe is er nog een bewoner: Toody, een enorme sint-bernardshond die al het eten opeet waar ze bij kan. Niet alleen de pasta die Hélène en Joe voor ons hebben gemaakt, maar ook de appeltaart die we vanochtend hebben meegekregen en die we in een doos op de tafel in de woonkamer hebben gezet.

Donderdag 19 oktober
Om zeven uur word ik gewekt door Toody, die bij mij op bed springt. Joe maakt koffie in de keuken, op anderhalve meter van mijn bed vandaan. Het wordt een lange dag. Een dag die in het teken staat van het zien van oude bekenden. In de middag heb ik afgesproken met Matthias, met wie ik ooit in Naive Set speelde. Hij is vorig jaar naar Montréal verhuisd. ’s

Avonds zien we Chris Forsyth weer, die ons optreden in Philadelphia organiseerde. Vanavond speelt hij ook in Casa Del Popolo. In de laatste band van vanavond speelt Josh, de bassist van Nap Eyes. Die band heeft ook nog eens in de kelder van Roodkapje gespeeld. Het is een kleine wereld.

Vrijdag 20 oktober
Het eerste deel van de rit naar Boston is erg spannend. Dit komt doordat het kantoor dat onze visumaanvraag in de VS heeft geregeld een fout heeft gemaakt, waardoor het onzeker is of we het land nog wel terug in mogen. Onderweg naar de grens bedenken we alle mogelijke scenario’s. Moeten we de laatste optredens van de tour afzeggen? Hoe brengen we de bus terug als we de grens niet meer over mogen? Wat doen we met onze instrumenten? Maar het gaat wederom erg soepel bij de douane, en na vijf minuten (die ditmaal aanvoelen als een uur) mogen we weer door.

We worden beloond met een fraaie rit door Vermont. Bij een tankstation kopen we ansichtkaarten, de vrouw achter de kassa zegt dat het door de zware regenval dit jaar niet zo mooi is als andere jaren. Het Middle East Cafe in Boston, waar we vanavond spelen, heeft een legendarische status, maar blijkt anno 2023 een zalencomplex dat bijna fabrieksmatig opereert.

Zaterdag 21 oktober
Hoewel we morgen nog een optreden hebben, voelt het optreden van vandaag als de afsluiting van de tour. We spelen weer in Brooklyn, waar het een maand geleden begon. Ditmaal bij Mama Tried. Bij mooi weer spelen we in de tuin, waar zo’n tweehonderd mensen in kunnen. En bij slecht weer spelen we in het café, waar ze hooguit vijftig mensen kwijt kunnen.

Het regent de hele reis van Boston naar New York, dus we vrezen dat we binnen zullen moeten spelen. Maar als we in de buurt van Brooklyn komen, klaart het op. We zijn aan de late kant, de eerste band begint als we aankomen. Ook vanavond zijn er weer veel bekenden. Mensen die we tijdens de tour hebben ontmoet, vrienden van Shalita, een oude bekende van Michiel, mensen uit bands waar we in Europa wel eens mee gespeeld hebben. De tuin staat helemaal vol, we zetten onze versterkers een tandje harder om het geluid van het voorbijrazende verkeer te overstemmen. We hadden ons geen beter laatste optreden van de tour kunnen wensen. Ook geen beter een-na-laatste optreden.

Zondag 22 oktober
Op naar Asbury Park, New Jersey. Onderweg maken we een tussenstop bij de Jon Bon Jovi Service Area. Alles wat we vandaag doen, voelt zwaar. Nog een laatste keer naar een tankstation, nog een laatste keer onze spullen uit de bus slepen, nog een laatste keer een trap af richting een podium in een kelder, nog een laatste soundcheck.

Vanavond spelen we samen met Emily Robb en haar vriend Richie, bij wie we in Philadelphia hebben geslapen. Het is een aangenaam weerzien, ze geven een mooi concert. Vervolgens zijn wij aan de beurt. Nog een laatste optreden. Na afloop verkopen we onze laatste plaat: we zijn precies door onze voorraad heen. Na het optreden rijden we naar het huis van Evan, dj bij WFMU, het radiostation waar we een maand geleden onze eerste noten in de Verenigde Staten speelden.

Daar aangekomen begint een puzzel die uren zal duren: hoe krijgen we alle platen, boeken en kleding die we onderweg hebben gekocht en gekregen mee wanneer we morgen in het vliegtuig terug stappen