Songs And Serenades
cd-ep
akoestische pop

Akoestisch duo SETH staat voor de lieve liefde. Zangeres en tekstschrijver Willemijn van Helden: “Liefde is meer dan ooit te koop. Met SETH willen we duidelijk maken dat het ook anders kan. Liefde staat bij ons garant voor rust en veiligheid.” Willemijn heeft zich voor Songs And Serenades, dat als ep een voorproefje is van een volledig conceptalbum dat later zal verschijnen, laten inspireren door het Bijbelboek Hooglied (in het artikel op de Popunie website een gedichtenbundel genoemd). Waar voor recensenten de term liefdesliedjes meestal gelijk staat aan inhoudsloos en dertien-in-een-dozijn, wijdt SETH zich met ernst aan haar taak om de liefde als het diepste menselijke verlangen weer onder de aandacht te brengen. Ze werken daarin samen met de Stichting International Justice Mission (IJM), die opkomt voor onvrijwillige prostitutie en vrouwenhandel in het buitenland.

Broer en zus Jan en Willemijn van Helden klinken een beetje als Tuck & Patti. Zowel het gitaarspel als de zang zijn van zeer hoge kwaliteit, hoewel ik het net als bij Tuck & Patti erg jammer vind dat er niet tweestemmig gezongen wordt. Ik vermoed dat de composities tot stand zijn gekomen doordat Jan de teksten van Willemijn op muziek heeft gezet. De songs klinken namelijk heel gitaristisch; enkele archetypische jazzy akkoordenschema’s, riffs en tokkels passeren de revue, waarin Jan goed kan laten horen wat hij in huis heeft. Het nadeel daarvan is dat de tekst in een keurslijf wordt gedwongen, wat de klemtoon (en daarmee de geloofwaardigheid van de Engelse uitspraak) niet ten goede komt.

De melodische zanglijnen passen meer bij de dwingende muziek dan bij de frasering en inhoud van de teksten. Lily Of The Valley begint bijvoorbeeld in een prachtige mysterieuze sfeer, die in het groovy refrein weer verloren gaat. De combinatie van archaïsche teksten als “You shall lie all night between my breasts like a […] necklace on my chest” in Serenade met muzikaal vertoon als blue notes en ge-adlibde oh-yeahs, voelt voor mij wat out-of-place. Alsof Trijntje Oosterhuis zich heeft toegelegd op het coveren van het repertoire van Fairport Convention. Toegegeven, toen Fairport Convention voor het eerst traditionele Engelse folksongs ging spelen met rock- en jazzinvloeden werd daar ook schande van gesproken. Het grote verschil is wel dat de leden van Fairport native speakers zijn.

SETH – Serenade

Sowieso vraag ik me af waarom Willemijn niet gekozen heeft voor de Nederlandse vertaling van het Hooglied als inspiratiebron. Ik wil hier absoluut niet prediken dat Nederlands altijd de beste taal is om als Nederlandse muzikant aan Nederlands publiek een boodschap over te brengen, maar als je zoveel aandacht besteedt in het persbericht voor de poëtische eigenschappen van de songs, dan moet je wel zorgen dat je grammatica, frasering en uitspraak goed voor elkaar zijn. Ik ben zelf natuurlijk ook geen native speaker, maar “I’m dancing now without scare” (een zin uit de openingstrack Dancer) klinkt gewoon niet helemaal lekker.

Het Engels is wat mij betreft het enige punt waar SETH aan moet klussen, of door daar hulp bij te zoeken, of door over te stappen op de eigen taal. Want verder heeft SETH het helemaal: de familieband, de muzikaal-technische kwaliteiten, het vermogen om op een krachtige manier akoestische muziek te maken, maar het belangrijkste nog: een missie.