Nog nauwelijks bekomen van 10 dagen Rotterdamse Popweek, haalden de mannen van Tommy Moustache het in hun hoofd om ‘the day after’ op maandag 17 november hun cd-release te plannen. Hoe groot de verleiding ook was om geradbraakt op de bank te blijven hangen na 10 dagen van hot naar her vliegen tijdens de Popweek, kon ik de verleiding toch niet weerstaan.

Dus vlug het plamuurmes gepakt om mijn gezicht weer enigszins in de plooi te krijgen, de boel even flink gezandstraald, zuurstoffles op de rug, een laag tijgerbalsem op de meest pijnlijk spieren en hup op de fiets richting de Gouvernestraat. Het illustere viertal van Tommy Moustache kun je vanzelfsprekend zonder geldige reden niet zomaar laten schieten. Zeker niet als ze het zo op hun heupen gaan krijgen zoals vanavond te verwachten valt.

Er zijn al diverse pogingen gewaagd om de muziek van dit vierkoppige monster te definiëren en ze zijn allemaal waar, maar evenzeer geen van allen toereikend. Het is een jonge, eigenzinnige band en de muziek is te omschrijven als rauwe instrumentale zap-jazz met als hoofdingrediënten: jazz, rock, funk, klassiek, stripfiguren, improvisatie en een flinke dosis humor. Het is in één adem spannend, alternatief, onvoorspelbaar en van tijd tot tijd ontroerend.

De Gouvernestraat is een prima locatie voor livemuziek en vormt een prachtdecor voor de cd-release van Tommy Moustache. Het optreden is van de eerste tot de laatste toon raak. Op de achtergrond worden op een scherm fragmenten vertoond uit de documentaire over Tommy Moustache “We’re all mad here” die naadloos ter introductie van de nummers fungeren. Zo krijg je niet alleen een heel bijzonder luisterspel voorgeschoteld, maar ook een aangenaam schouwspel.

De mannen van Tommy Moustache schuwen deze avond geen enkel middel om hun aan genialiteit grenzende gekte te etaleren. Zonder gewichtigdoenerij overigens, alles gebeurt even stijlvol en op aangename gortdroge wijze. Er wordt een nummer opgedragen aan de foute actieheld Steven Seagal en dat wordt net zo gemakkelijk afgewisseld met een nummer over struisvogelraces. Het is overigens maar zeer de vraag op welke wijze de in mist gehulde historische figuur Tommy Moustache overeenkomt met de naar hem vernoemde band. Maar deze vraag zal hopelijk altijd onbeantwoord blijven.

Ik las ergens dat een optreden van Tommy Moustache is alsof je midden in een scheikundig experiment zit, waarvan de uitkomst nog geheel onbekend is. Kan ik me helemaal in vinden en ik vond het prettig om als proefkonijn te fungeren deze avond. Tommy Moustache live is op zijn zachtst gezegd een surrealistisch luister- en schouwspel. Muzikaal gezien vliegen de vonken er vanaf, maar het is vooral de totaalervaring en beleving die van de cd-release van Tommy Moustache een memorabele avond maakte. Aan het eind was er ovationeel applaus en dat leek wel minuten lang aan te houden. Het publiek ging er zelfs bij staan. Dat zegt alles. Ikzelf kwam ogen en oren tekort en had totaal geen spierpijn meer. Een groter compliment kan ik niet geven.

M.S.