Gareth de Wijk is de man achter het PRSPCT hardcore drum `n` bass imperium. Hij organiseerde zijn eerste PRSPCT feesten in Nighttown en pionierde als dj onder de naam Thrasher met het typische PRSPCT geluid: een combinatie van harde drum `n` bass en hardcore.

Ondertussen is PRSPCT Recordings uitgegroeid tot het grootste label in het genre, met vijf sublabels, een agentschap met acts als Bong-Ra, Limewax en Munchi, clubavonden over heel Europa en PRSPCT XL: een tweejaarlijks feest in de Maassilo, waar PRSPCT fans van over de hele wereld op af komen. Ondanks het internationale succes, wordt er in de vaderlandse pers weinig aandacht aan PRSPCT besteed. De Wijk: “Het is een van de best bewaarde geheimen van Nederland, want niemand schrijft hier ooit over. Grappig dat we nu een interview hebben!”

Hij luncht op zijn kantoor met een patatje pinda (‘het is tenslotte vrijdag’) en draagt een zwarte hoodie met de tekst SNORT SPEED AND WORSHIP SATAN – merchandise van Bong-Ra. Zijn rock ‘n roll uiterlijk en getatoeëerde armen verraden zijn achtergrond in punkrock: lange tijd combineerde hij zijn PRSPCT activiteiten met zijn bands The White Suicide, Spring Rain en meest recent Viper Cobra, tot het label al zijn aandacht vereiste. Zijn punk roots klinken nog altijd door in alles wat hij doet, van de do it yourself attitude waarmee hij te werk gaat, tot de samples in PRSPCT tracks en de look van het label.

Skater
“Rond mijn veertiende was ik punk. Ik speelde gitaar in bands en organiseerde een eigen punkfestival in Nighttown. Maar op mijn zestiende was ik wel toe aan iets nieuws. Van de elektronische muziek vond ik jungle goed, vooral nadat ik Goldie had gezien in het voorprogramma van Björk. Gabber vond ik ook te gek, dat had de meeste energie van alle elektronische muziek. Alleen had ik niets met die cultuur. Ik woonde toen in Oosterflank en werd daar geterroriseerd door gabbers. Ik was voor hen een skater en into punkrock en zij hadden kale koppen. Een deel van die gabbers zat natuurlijk in een foute hoek en ik was links en tegen nazi’s. Dan kom je op een gegeven moment thuis en ligt je tuin vol met extreemrechtse folders. Maar ik vond die sound wel cool. Ik heb toen zelfs wat gabbercd’s gekocht, stiekem want daar kon je weer niet mee aankomen bij je punkvrienden.”

Geheel
“Toen ik als programmeur en producent bij Nighttown ging werken, raakte ik op den duur meer into drum ‘n’ bass. Ik zag goeie dingen maar dacht tegelijk dat het eigenlijk wel wat beter en vooral harder kon. Zo ontstonden de eerste PRSPCT feesten. Eerst alleen in een kleine zaal van Nighttown, uitgroeiend tot de eerste XL-editie in alle zalen van het complex. Omdat het goed klikte met producers en dj’s besloot ik vervolgens een label te beginnen. De eerste release van DJ Hidden en Limewax (The Resonators / Pain, 2005) liep, mede dankzij de groeiende reputatie van de feesten, meteen goed, dus PRSPCT Recordings stond al heel snel op de kaart. Ik heb dat label een beetje verder opgebouwd en op een gegeven moment had ik het idee dat veel van mijn artiesten daarbuiten helemaal niet goed gepresenteerd werden. Geholpen door mijn ervaring als programmeur ben ik toen het agency begonnen. En nu is dat allemaal een geheel.”

Hardste
Tijdens het eerste PRSPCT feest in 2002 waren het nog dj’s als Bad Company die stevige drum ‘n’ bass draaiden, maar al bij de volgende editie stond hij zelf achter de draaitafels en was Thrasher een feit.

“Als je al een instrument bespeelt heb je wel oog voor hoe dingen werken. Er zijn mensen die lang moeten oefenen voordat ze er iets van bakken. Maar ik dacht, dat ga ik gewoon doen dus heb ik een stel draaitafels gekocht. Keihard geoefend tot ik mijn eerste set voor elkaar had. Gelijk na mijn eerste dj-optreden ging ik zes weken naar Amerika met The Apers. Mijn volgende dj-gig zou plaatsvinden als ik daarvan terugkwam dus broedde ik op een naam. Onderweg las ik het Amerikaanse skatersblad Thrasher Magazine en dat ‘Thrasher’ bleef hangen. Inmiddels ben ik als dj toch een beetje het gezicht van PRSPCT. Ik denk dat mijn rock ‘n’ roll vibe en looks daar wel aan bijdragen. Je probeert natuurlijk ook beter te zijn dan de rest. Veel dj’s draaien met twee decks, ik pak er drie of vier. Als het normaal is om twintig tracks in een uur te draaien dan knal ik er veertig doorheen. Dat wordt je image. Met name in Nederland sta ik bekend als de hardste in het genre. Met DJ Hidden begon ik als eerste hardcore door drum ‘n’ bass te draaien en dat is nu zelfs een nieuw genre geworden. Sommigen noemen het crossbreed, maar ik promoot het als hardcore drum ‘n’ bass. Voor mij staat dat voor een smerige rock ‘n’ roll vibe gekoppeld aan de wat intelligentere hardcore en gabber gemixt met hardere drum ‘n’ bass. Dan kan je opeens alle kanten op.”

Uniek
“Mijn labelnights vinden overal in Europa plaats maar die XL feesten organiseer ik alleen twee keer per jaar in Rotterdam. Zo’n veertig procent van de bezoekers komt uit het buitenland; Europa maar ook Brazilië en Amerika. Die komen speciaal voor PRSPCT naar Rotterdam. Een feest met zo’n opzet en waarin al die genres bij elkaar komen, bestaat nergens anders ter wereld. De Maassilo is natuurlijk een waanzinnige locatie qua sfeer en uitstraling. En ook nog van tien uur ’s avonds tot acht uur ’s morgens! PRSPCT XL is uniek en daarom komen de mensen hier naar toe. Natuurlijk ook omdat het hier is ontstaan: PRSPCT is Rotterdams dus fans willen dat hier meemaken.

En er loopt er van alles rond: alternatieve kids, gabbers, hipsters… De kracht van PRSPCT XL is dat iedereen zich welkom voelt.”

Stigma
“Hardcore drum ‘n bass komt, net als gabber, dus uit Rotterdam. Gabber is zelfs de enige subcultuur die ooit in Nederland is ontstaan en in veel landen wordt het gewoon ‘Rotterdam’ genoemd. Toch is het dan weer typisch Rotterdams dat er hier heel erg op wordt neergekeken. Ik zat eens in een panel over dance, met onder andere Ted Langenbach. Toen ik gabber noemde zag je iedereen wegtrekken, daar wilden ze niks mee te maken hebben. Het is niet fair dat er zo’n stigma op zit. Niet alle gabbers zijn fout en die muziek heeft eigenlijk dezelfde rauwheid en power als punk. Toen gabber steeds meer mainstream werd, was PRSPCT voor veel gabberdj’s en -publiek een verademing. Die blije draaiorgeldeuntjes zijn bij ons natuurlijk not done. Veel media sprong op de dubstep kar de laatste jaren maar dan denk ik: wees vooruitstrevend en kijk naar waar we echt goed in zijn! Want we hebben heel wat goede artiesten hier in het harde genre.”

Rauwe Energie
Naast PRSPCT bleef De Wijk tot voor kort ook actief in de rockscene met bands als The White Suicide en Viper Cobra.

“Dat is ook de muziek die ik thuis draai. Ik luister dan zelden naar elektronische muziek. Ik had altijd beide nodig. Voor mij is een ultieme avond uitgaan, naast een beetje bier drinken, een goed concert tot twaalf uur en daarna tot een uur of zes een elektronische bak herrie voor mijn kiezen krijgen. Dan ben ik helemaal blij.”

Veel van zijn punk en rock-invloeden kan hij goed kwijt in The Hard Way, het trio dat hij vormt met dj’s/producers Limewax en Bong-Ra en in 2012 debuteerde met de meedogenloze single ‘Suck Satan’s Cock / The Hard Way’.

“Dat was de eerste PRSPCT plaat waaraan ik officieel meewerkte als muzikant en producer.

Limewax vs Bong Ra vs Thrasher – The Hard Way

Maar producer was ik op een bepaalde manier natuurlijk al. Vaak als ik tracks krijg opgestuurd voor platen dan laat ik artiesten nog van alles aanpassen. Als dj weet je wat werkt. Sommige producers denken te technisch en zijn dan bezig met dingen die vaak helemaal niet relevant zijn. Ik vind het belangrijk dat-tie rockt en dat er energie in zit. Dat is met bands natuurlijk ook zo. De rauwe energie is wat telt en die raak je kwijt door overproductie. Met The Hard Way gaan we trouwens ook live spelen. Ik speel gitaar en we hebben een echte drummer erbij.”

Denk je dat er ooit ruimte komt voor rockbands op je label en feesten?
“Daar zeg je wat. Serieus! Hier heb ik wel over nagedacht en ik ben bij het punt aanbeland waarop ik denk: Waarom niet? Op elektronisch gebied doe ik nu alle genres die ik vet vind maar mijn grote passie blijft altijd rock ‘n’ roll. Het zou de cirkel rondmaken.”

Voor meer informatie bezoek je het PRSPCT Recordings YouTube-kanaal,Bandcamp van PRSPCT Recordings of neem een kijkje op de website van PRSPCT.

Marel Kroon

Met zijn 75 jaar kan Rotterdammer Marel Kroon gerust de éminence grise van de Nederlandse popjournalistiek worden genoemd en een monument voor het steeds meer vergrijzende internationale poplandschap. Hoewel hij pas na zijn pensionering (tot zijn 65ste doceerde hij Boekhouden op een Hillegersbergse Mavo) serieus begon te schrijven, bevond hij zich gedurende zijn lange leven steeds daar waar Nederlandse popgeschiedenis werd geschreven. Als tiener zag hij de rock ‘n’ roll opkomen maar zijn enthousiasme voor pop werd pas echt aangewakkerd met een bezoek aan het concert van The Beatles in Blokker (1964). Datzelfde jaar stond de jonge Kroon vooraan tijdens de rellen rondom het Rolling Stones concert in het Haagse Kurhaus. Hij danste naakt op het Kralingen Popfestival (1970) totdat Jefferson Airplane-zangeres Grace Slick vanaf het podium hem persoonlijk vroeg of hij ‘please’ iets wilde aantrekken. Hij verloor zijn voortanden aan de rondmaaiende basgitaar van Sid Vicious tijdens het Sex Pistols-concert in Eksit (1977) en de rest van zijn gebit door een stagedive tijdens het concert van Nirvana in Nighttown (1989) waarbij geen mens hem opving omdat er praktisch niemand was. Zo hopen de wapenfeiten zich op. Voor Popunie gaat Kroon vooral op zoek naar de cult- en randfiguren van de Zuid-Hollandse popcultuur.