3 maart 2014
•
Festivals
•
Edwin Wendt
Twaalf uur lang live rock- en hiphopmuziek, deejays, live graffiti en painting, foto’s en video: alles wat meehelpt aan de hippe uitstraling van Rotterdam wordt twee keer per jaar geëtaleerd tijdens het Eendracht Festival. Donderdag 27 februari was de eerste editie van 2014 met zo’n honderd acts en/of activiteiten op dertien locaties.
Wat de rockmuziek betreft, is het vertrouwde Rotown toch ook deze avond het ‘hoofdkwartier’. Meneer van Dalen, een Nederlandstalige rockband met teksten over twijfels en aarzelingen trekt een breed publiek, maar het zijn vooral de meisjes in de middelbare school-leeftijd die de fantasierijke teksten (Bloed Zal Vloeien, Welkom In De Tussentijd) meezingen. Later op de avond zal de groep nog optreden in de hal van de metro onder het Eendrachtsplein, want ook die heeft deze avond de functie van podium.
Joshua Woods staat aangekondigd als ‘shoegaze’-band, wat soms inhoudt dat een band zeer trage muziek speelt, met als het tegenzit maar een handjevol drumtikken per minuut. Van dat type song heeft de groep er één op de set (elke band speelt twintig minuten) staan. Voor het overige kiest Joshua Woods voor breed uitwaaierende gitaarsolo’s, waarop het inderdaad uitstekend schoenstaren is.
De +/- twintig minuutjes per band worden door het publiek in de regel gedwee geslikt, maar bij de laatste band, de in ‘psychedelic wave’ gespecialiseerde The Afterveins, gaat het dak er echt af. Toch zijn de geluidsmensen onverbiddelijk. Met het gebaar van de gestrekte hand langs de keel wordt de drie bandleden duidelijk gemaakt dat het om half twaalf echt voorbij is. “Vergeten jullie niet om 13 maart naar onze albumrelease te komen? Een lp-release, hè?”
RACH op de Westblaak heeft een op jazz en soul leunende programmering, waar ondermeer de Rotterdamse zangeres Sade Adu haar opwachting maakt. Ook Schiedamse Lisa van Viegen (iET) verzorgt er een optreden. iET maakte eerder twee cd’s met akoestisch georiënteerde Kitchen Recordings, maar op haar nieuwste, derde album kiest zij voor een bandgeluid waarin de jazz een voorname rol speelt.
WORM in de Witte de Withstraat is vanzelfsprekend het podium van de hiphop, met enthousiast ontvangen optredens van onder anderen Maximus en De Nuance. In de Worm Basement draaien deejays dubstep en aanverwanten. Wie via de Westblaak terugloopt naar de Oude Binnenweg, komt bij het Skatepark een caravan tegen die wordt beheerd door Showroom MAMA. Het in de Witte de Withstraat gevestigde collectief vertoont in de caravan dvd’s over het project Onskruid. Zo is in een van de films de ‘graffititour’ te zien die een aantal Rotterdamse jongeren ondernemen naar het Belgische Doel, het spookdorp waar nog nauwelijks mensen wonen en dat dus zonder al teveel problemen van een aantal ‘tags’ kan worden voorzien.
Het Eendracht Festival bewijst helaas wel dat niet elke locatie even geschikt is als poppodium. De tent die op het Eendrachtsplein is neergezet, en waar onder het motto De Nieuwe Lichting tussen vijf en elf uur ’s avonds 11 artiesten staan gepland, dreigt rond half zeven ’s avond even om te waaien. Dat gebeurt gelukkig niet, zodat alle optredens ongehinderd doorgang kunnen vinden. Zangeres Sade Adu (niet te verwarren met de gelijknamige soulzangeres uit de jaren tachtig – denk aan Smooth Operator), zingt net als haar naamgenote wel op soul en jazz georiënteerde muziek, die de temperatuur in de dan nog koudetent wel snel laat oplopen. In sommige gevallen druppelt het publiek overigens pas binnen als de optredens beginnen, waardoor de artiest er aanvankelijk wat verloren bij staat. Singer/Songwriter Elke en haar band hebben het rond achten lekker druk, al vraagt de frontvrouw het publiek toch om iets dichterbij te komen. “Laten we ons lekker warmen aan elkaar.”
De toeschouwers geven aan deze oproep direct gehoor, een vorm van interactie waarvan even verderop in Sijf wat minder sprake is. Anders gezegd: de artiesten die er optreden, moeten moeite doen boven het gepraat van cafégasten en bezoekers van het restaurant uit te komen. Als podium in Sijf dient de loge-achtige plek direct boven de ingang. Dat oogt best chique, in het theater is zo’n plek de beste plek. Maar als podium voldoet het wat minder. De artiest staat een meter of drie boven zijn publiek, dat dus echt de nek moet uitsteken om iets te kunnen horen. Bovendien is lang niet iedereen die net na kantoortijd op donderdagmiddag de kroeg binnenkomt in de stemming voor luistermuziek. Want dat is wel wat er op het programma staat in Sijf. Thomas Florusse, Fleur Kesic en Elke brengen stuk voor stuk fraaie melodieën met -ongetwijfeld- mooie teksten. Helaas stranden hun goede bedoelingen op deze locatie. Thomas, Elke en Luka hebben het geluk dat ze zich ook in de buitentent nog een keer mogen presenteren.
Dat is niet gegund aan Sommerhus. Het duo zou ook in Sijf spelen. Of zij het publiek wel stil hadden gekregen, blijft onzeker, want het podium in Sijf is niet groot genoeg om de contrabas van Sommerhus te herbergen. “We kennen Sijf wel, maar we hadden niet verwacht dat we op die plek moesten spelen, we hadden gedacht dat er achterin de zaak een plek zou zijn vrijgemaakt.” Daar staan tafels en stoelen, die zo vol zitten met etend publiek dat verplaatsing niet aan de orde is. Ook op een van de andere locaties kan Sommerhus niet worden ingepast. “Nou, dan gaan we maar naar huis,” zeggen ze, niet zonder te verwijzen naar een volgende gig in Rotterdam, waar de podiumruimte wel groot genoeg is en ook al vaststaat dat er niet door de muziek heen wordt gepraat: het nieuwe festival QuiteQuiet op Katendrecht. Daar is Sommerhus een van de acts op 20 maart.
Edwin Wendt
Foto’s: Tonny Bogers