Laten we het leven niet te ingewikkeld maken. Er zijn twee soorten mensen: leuke (sympathieke/aardige/fijne/prettige) en vervelende. Dat geldt eigenlijk ook voor het bijzondere exemplaar waar ik het in deze column over wil hebben: de homo vinylus, bij de niet-gymnasiasten ook wel bekend als de vinylverzamelaar.

Deze langzaam herstellende mensensoort – enige jaren met uitsterven bedreigd als gevolg van de opkomst van de zogenaamde compact disc – verdeel ik bij deze dus ook in ‘leuk’ en ‘vervelend’. Hierbij wil ik toevoegen dat bij de vinylverzamelaar alles vaak nog net iets extremer is, en dan vooral in negatieve zin. Geen prettige mensen dus? Vaak niet inderdaad.

Warm lijk
Talloos zijn de verhalen over vinylverzamelaars die bij de nabestaande(n) van een pas overleden ‘collega’ aanbellen om haar/hem/hen ‘te helpen bij het opruimen van de grammofoonplaten’. Het lijk is bij wijze van spreken nog warm. Of het leeft nog (net); dat komt ook wel voor. Bad timing.

Het mag duidelijk zijn dat de behulpzame verzamelaar de achterblijver(s) niet op de waarde van het zwarte goud gaat wijzen. Nee, het is beter alles snel weg te halen. Vaak zitten er in de hoezen namelijk heel vervelende beestjes; dat is erg ongezond. En hebt u al gezien dat de woning door al dat gewicht op instorten staat? Bovendien nemen al die singles en lp’s enorm veel ruimte in. Lulverhalen genoeg.

Belangrijkste argument om de onwetende(n) over te halen: de devil in disguise is bereid zich op te offeren, en de hele boel gratis en voor niets mee te nemen! Ik troost mij maar met de gedachte dat de overleden verzamelaar waarschijnlijk even weinig scrupules zou hebben gehad als de rollen waren omgedraaid. Rücksichtslos.

Nog een karaktereigenschap die je bij deze vinylvampieren vaak aantreft: ze gunnen anderen weinig tot niets. En vooral daarin wijken ze af van de good people.

Warm bad
Want ja, er zijn ook hele fijne vinylverzamelaars. Engelen die je zonder blikken of blozen een lp overhandigen, omdat die ‘beter in jouw collectie past’. Ook als die lp erg zeldzaam is, en normaal gesproken een klein fortuin kost. Geen probleem; jij zou omgekeerd immers hetzelfde doen! Dat is hun wereldbeeld: er zijn geen duivels, iedereen is goed. Geven is beter dan ontvangen.

Een (hippie)karikatuur natuurlijk, maar dat is soms nodig om iets duidelijk te maken. Dit zijn trouwens niet alleen hierom leukere mensen. Ze lijken ook meer lol in het leven te hebben. Duivels zijn daarentegen een beetje sneu. Nooit iemand iets gunnen, dat gaat je niet in de kouwe kleren zitten.

Nee, dan het warme bad van de engelen. Een en al levensvreugde, positiviteit en blijheid. En dankbaarheid. Vooral als je eens iets voor hen terug kunt doen. Het mag duidelijk zijn dat ik mij zoveel mogelijk met engelen omring, en de duivels op afstand hou. In de meeste muziek zit(ten) al genoeg duivels.

Wat ben ik?
Confessietijd. In een column mag het immers best (een beetje) persoonlijk worden. Een engel ben ik zeker niet. Weduwen en wezen heb ik nooit benaderd – laat staan bedonderd -, maar enig ellebogenwerk is mij niet vreemd. Vooral op drukke platenbeurzen en rommelmarkten is dat soort vervelend gedrag soms onvermijdelijk. Tenminste als je niet altíjd net achter het net met de grootste collector’s items wilt vissen. Daar staat tegenover dat ik bij het zoeken naar platen altijd aan mijn vrienden denk. Als ik een leemte in andermans (zelden andervrouws) collectie kan vullen, dan doe ik dat graag. En zonder winstoogmerk. Conclusie: driekwart engel. Ongeveer.

PS Dat zelfs een dealer een engel kan zijn – althans in een fantasiewereld – blijkt uit deze geweldige scène, opgenomen voor de film High Fidelity. Deze haalde de film trouwens niet. Te ongeloofwaardig?

http://www.youtube.com/watch?v=z5ziBCarxEk

Jeroen van de Beek

Vinylverzamelaar. Historicus. Voormalig radiomaker. Parttime dj. Rotterdammer.