Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. Zo tourde Rats On Rafts in mei naar Duitsland en speelde daar onder andere een show in de Haldern Pop Bar.

Tot ongenoegen van Chris, onze geluidsman, chauffeur en vader, hebben we om negen uur afgesproken bij de oefenruimte, om onze spullen in te pakken en te vertrekken richting Berlijn.

Al gapend en steunend wordt de gehuurde witte bus ingeladen. Door de Duitse milieuregels zijn we genoodzaakt ons oude en vertrouwde – met de nadruk op oude – busje in Rotterdam te laten staan, en naar Duitsland te gaan met een gloednieuw wit busje. Helaas! Maar wel meer beenruimte.

De reis verloopt zonder problemen. Er wordt een hoop naar Neu! en Can geluisterd, en achterin, waar Arnoud, Florian en ik altijd zitten, wordt veel geslapen. Alleen achterin, gelukkig.

Ergens in de avond arriveren we in Oost-Berlijn, waar onze landgenoot en Duitse boeker Peter Meeuwsen woont. Hij heeft deze eerste paar Duitse shows geboekt, als voorproefje op een uitgebreidere tour later dit jaar.

Na een bord door Peter gemaakte pasta volgt er een tripje naar de nachtwinkel om bier te halen, waar een dronken Duitser mij begeleidt naar een pinautomaat, aangezien je bijna nergens in die Duitse winkels schijnt te kunnen pinnen.

Na een hoop geouwehoer en Duits bier gaan we uiteindelijk naar bed in Peters woonkamer.

Dag 2: Gig Berlijn, Zach?!
De volgende ochtend kunnen we het rustig aan doen, we hebben weinig haast. We ontbijten wat, drinken koffie. Iedereen maakt gebruik van Peters douche, alleen Jaap en ik besluiten om vanavond pas te douchen, op de slaapplek van het podium waar we spelen.

Als ieders ochtendritueel is afgerond, rijden we – na het verwijderen van een parkeerboete – met het busje Berlijn in, op zoek naar goeie plaatselijke platenzaken. We gaan uiteindelijk richting de venue met ieder een tas vol met toffe platen. Zoals gewoonlijk.

De plek waar we vanavond moeten spelen heet Schokoladen. Van buiten lijkt het op een kruising tussen de Black Widow en een vieze bruine kroeg. Van binnen lijkt het meer op een combinatie van een theaterzaal en een vieze bruine kroeg. Schokoladen is een krakersbolwerk dat al sinds de jaren ’80 bestaat, en zit vol met kunstenaars, muzikanten en andere weirdo’s. Mooie plek voor ons dus.

Terwijl we onze spullen opzetten, komt Peter naar binnen met zijn zoontje Jakob. Jakob kijkt met grote ogen naar alles om zich heen. Hij mag een kwartiertje op mijn drumstel spelen; een verrassend gevoel voor ritme voor zo’n klein mannetje. Een geboren free jazz drummer.

Rond een uur of zeven, als alles is opgezet en we hebben gesoundcheckt, besluiten we om wat eten te gaan halen. Volgens de stagemanager is er een goede en goedkope Italiaan in de buurt, dus we besluiten daarheen te gaan. Zodra we de Schokoladen uitstappen loopt een bekend gezicht ons tegemoet.

Het is Zach! Een goede vriend van ons en drummer van de band Venus Tropicaux. De enige persoon die je verwacht tegen te komen als je in een ander land een willekeurige bar uitstapt.

Na wat pizza en pasta gegeten te hebben is het tijd om in een goed gevulde Schokoladen het voorprogramma te gaan zien: Black Heino. Een band met een geweldige naam en artwork, maar vrij saaie muziek en een vervelende zanger, die niet meer muziek voor zichzelf maakt, maar uitsluitend voor anderen. Buiten Bono was de rest van de band wel aardig.

Nu is het tijd om de Duitsers te laten zien wie wij zijn. In het begin lijkt het alsof het publiek een staarwedstrijd met ons wil spelen. Maar naarmate onze set heftiger wordt, krijgt het publiek door dat wij vooral naar onze instrumenten staren en slaat alle spanning om in een energiebron die het publiek los laat komen. Dit leidt uiteindelijk tot een heel energiek optreden.

Na het optreden blijkt dat er op onze slaapplek helemaal geen douche is. Jaap en ik kunnen dus weer geen douche nemen, waardoor het de volgende dag flink stinkt in de bus. (Sorry.) Geen douche dus, maar wel veel drank en goeie muziek. De dj draait zelfs The Gun Club en The Fall. Uiteindelijk vallen we allemaal in een rijtje in slaap in de backstage/slaapkamer.

Dag 3: Helse busreis naar Haldern / Haldern onveilig maken
Na ons gruwelijk te hebben verslapen en haastig iets te hebben gedronken en gegeten, laden we de bus in, en komen we er achter dat we de basgitaar in de Schokoladen hebben laten staan. Na een hoop heen en weer gebel weten we uiteindelijk iemand te vinden die de deur voor ons open kan doen, waardoor Florians bas alsnog gered is.

Voor ons ligt een rit van vier à vijf uur naar Haldern, waar we uiteindelijk meer dan acht uur over zullen gaan doen. De Duitse spoorwegen en piloten blijken te staken, dus de wegen zijn overvol.

Een uur voordat we moeten spelen komen we aan in Haldern. Een klein Duits dorpje omsingeld door weilanden, een verrassend Nederlands uitzicht. Haldern ligt dan ook dicht bij Nederland, en veel mensen in de omgeving spreken en verstaan ook Nederlands.

De Haldern Pop Bar is een klein café waar veel toffe bands komen spelen, omdat ze er erg gastvrij zijn. Naast het café zit een platenzaak die na het optreden nog voor ons open gaat (en waar we uiteindelijk dus weer allemaal met een volle plastic tas de winkel verlaten). Nadat we gesoundcheckt en gegeten hebben arriveert een grote groep vrienden uit Rotterdam, fucking gezellig.

Met een grote prent van een meisje dat een koe melkt op de achtergrond, beginnen we het optreden op het minipodium. Naast de bekende gezichten zijn er veel oudere bezoekers. Hoogtepunt van de avond: een dansende Koen ter Heegde.

Na het optreden wordt er een hoop bier gedronken, lezen we gratis Duitse kinderboeken, wordt er met bier gegooid en belandt de bril van een van onze Rotterdamse vrienden in alle chaos in een put. Gelukkig kunnen we hem er snel weer uitvissen. (Ik hoop dat ze hem heeft schoongemaakt.)

Rond middernacht vertrekken alle Rotterdammers – op ons na – richting huis en krijgen we te horen dat de kroeg sluit. De meeste mensen gaan naar bed, en alleen David, Jaap en ik blijven over in een dorp waar nu dus geen opties meer lijken te zijn om verder nog een biertje te drinken.

Wat dronken gebrabbel later, wordt er besloten om een rondje Haldern te lopen. Na vijf minuten rondgeslenterd te hebben, horen we muziek en besluiten die te volgen, want waar muziek is, daar is bier. Na tien minuten ons gehoor gevolgd te hebben, komen we aan bij een weg waar aan twee kanten harde muziek wordt gedraaid.

We vragen aan iemand die het hek uitkomt of er een feestje is, en of het feestje aan de overkant leuk is. Hij vertelt ons dat we op een voetbalclub zijn, waar hij met drie vrienden bier aan het drinken is na de voetbaltraining.

Ze spelen in de laagst mogelijke divisie en dan blijken ze ook nog eens als enigen niet te zijn uitgenodigd voor het feestje aan de overkant. Ze bieden ons een biertje aan. David en ik besluiten op de voetbalclub te blijven, terwijl Jaap voor de fissa aan de overkant gaat.

Ondertussen proberen we een voetbal door een klein rond gat in een groot houten bord te schieten, wat uiteindelijk alleen David lukt, omdat het een lucky bastard is. Jaap keert vijf minuten later terug van het feestje, waar volgens hem niets aan is en waar alleen maar veertienjarige meisjes aanwezig zijn.

Laat maar zitten dus. Nog wat bier later besluiten we om de voetbalclub achter ons te laten en slenteren we terug naar ons hotel.

Dag 4: Geldkist?! Dusseldorf + vervelende bands
Rond negen uur schrik ik wakker van geklop op de deur. Met een helse koppijn waggel ik in mijn onderbroek naar de deur en open hem. Op de gang staat een typische nette Duitse jongeman: blond haar, blauwe ogen en een hoekige kin. Met een God Is Dead-tasje in zijn handen probeert hij me in het Duits / Engels / Nederlands iets duidelijk te maken, wat ik met mijn slaapdronken hoofd nauwelijks begrijp.

Wat ik eruit op kan maken, is dat hij dit tasje heeft gevonden en wist dat het van ons was. Ik bedank hem vriendelijk en neem het tasje aan. In het tasje zit ons geldkistje wat iemand blijkbaar per ongeluk buiten de bar op straat heeft laten staan. Alles blijkt er nog in te zitten.

Na ontbijt gehaald te hebben in de supermarkt laden we de bus in en vertrekken we naar Düsseldorf. De geboortegrond van bands als Neu!, La Dusseldorf en Kraftwerk. Veel geschiedenis en geweldige muziek, dus dat belooft wat. Onderweg besluiten we om de set met wat Neu! geïnspireerde jams te beëindigen.

Niet veel later seinen er een aantal mensen vanuit andere auto’s naar ons linker achterwiel. We stoppen bij een tankstation en ontdekken dat de band lek is. Met hulp van een paar Roemenen lukt het ons om de band te vervangen, en vervolgen we onze reis.

Rond vier uur komen we aan bij de Weltkunstzimmer. De eerste indruk is heel goed: een groot industrieel gebouw, een bar gemaakt van een taxi, en vol met vage kunst. Na de soundcheck worden we naar onze kamers gebracht, die erg mooi zijn: ze staan boven op het gebouw en hebben grote ramen.

Eigenlijk zijn het expositieruimtes. Terwijl we een beetje aan het rusten zijn, horen we de andere bands soundchecken, en dat klinkt niet erg veel belovend. De line-up van zes bands slaat de plank behoorlijk mis: naast onze band speelt er onder andere een blanke ska-band, een Duitse Chef’Special en een emocore band.

Het programma sluit voor geen meter op elkaar aan, maar goed, je moet er het beste van maken. Tegen de tijd dat wij op moeten zijn we alle kutmuziek goed zat, en hebben we zin om alles kapot te maken. Eenmaal op het podium sla ik keihard op de kont van de geluidsman omdat ik denk dat het Jaap is. Vreemd genoeg reageert hij helemaal niet, hij schrikt niet eens.

Hier is weer een heel ander publiek: vrij jonge mensen, die hier duidelijk zijn voor een feestje, en niet per se voor de muziek. We spreken wel wat mensen die speciaal voor ons een treinreis van een paar uur hebben gemaakt om ons te kunnen zien, wat heel tof is. We gaan op de foto!

 

Niet heel lang na onze show sluit te de tent en druipt iedereen af, behalve wij, en de geluidsman van de zaal. We besluiten om een telefoon aan te sluiten op de P.A., en al dansend op Lee Hazlewood met tapesnorren op ons hoofd worden de laatste biertjes opgedronken.

Even later nemen we een gitaarversterker mee naar onze kamers om daar verder muziek te kunnen luisteren en de allerlaatste biertjes op te drinken. Ergens hier middenin val ik in slaap.

Dag 5: Terugreis & Easton Clarke
De volgende dag worden we rustig wakker en besluiten we Düsseldorf in te rijden om nog wat te gaan ontbijten. Op zondag is bijna alles dicht in Duitsland. Het moment dat we de bus weer in willen gaan, komt er een Rastafari ons tegemoet lopen en hij groet ons vriendelijk. We staan een tijdje met hem te praten en komen tot de ontdekking dat hij Easton Clarke heet en een bekende zanger is in Jamaica.

Hij heeft daar zelfs hits gehad met Lee Perry achter de knoppen. Geniaal om in Duitsland een Jamaicaanse legende te ontmoeten. Na Easton Clarke gedag gezegd te hebben, keren we terug naar Holland.

Joris Frowein

Meer weten over de Rats on Rafts? Bezoek hun website of Facebookpagina.
Lees hier onder meer live-verslagen en een interview van de Rats on Rafts op onze site.

Deze tour werd mede gefinancierd door Popunie Music Export.