Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. De vagabonden Thijs en Jim van Sociale Onrust kregen de kans om naar Chili te gaan om hun Nederlandstalige punk te spelen voor het Chileense publiek. Behalve legendarische shows en opnames maakten ze een heleboel nieuwe vrienden. Hoe dat in z’n werk ging, zien we door de ogen van Jimmy Onrust. 

Chileense vrouwen
Iets verder zagen we haar lopen. Slow-motion meisje. Alles aan haar ging in slow-motion. En wij moesten in slow-motion Engels spreken omdat ze er anders geen reet van begreep. We zakten door de grond, nodigde haar uit voor de verrassingsshow en kropen verder.

Gelukkig kwamen we binnen vijf meter een oude vrouw tegen die ons weer ontnuchterde. Hoe we precies aan de praat raakte weet ik niet meer, maar al snel zaten we met zijn drietjes op een muurtje in het park te praten.

Ik weet niet meer waar het allemaal over ging maar ze was prachtig. Ze deed ons flink verbazen. Ze had nu niet veel tijd om met ons te praten want ze ging naar een meeting om alle drugs legaal te maken in Chili. Ze vond drugs niet goed, maar de criminaliteit eromheen nog veel erger.

Ze streefde ernaar dat de cocaïne net zoiets werd als alcohol. Dat mensen het in de winkel konden kopen zodat er meer controle over was en er geen maffia achter zat. Ze was geïnteresseerd in ons en wij in haar.

Ergens leek het alsof we met een meisje van onze leeftijd zaten te praten. Als ik ooit oma wordt dan wil ik zoals haar worden.

Het fijne aan Chili is dat het contact heel open is. Als je een vrouw via via of maar een klein beetje kent dan geef je elkaar een zoen. Heel duidelijk en heel warm. Zo ook deze prachtige vrouw.

Ze pakte nog wat zwerfvuil op uit het park, stopte het in haar tas en weg was ze. Op naar het kleine flatje waar ze met een groepje andere mooie oma’s het plan voor de legale cocaïne aan het smeden was.

Wij hadden honger gekregen en moesten sigaretten kopen dus wij vlogen ook verder. Tijdens de tocht kwam er een mailtje binnen van Alicia. Het misverstand was aan het licht gekomen, ze had foto’s van ons gezien zonder shirt, ze baalde van de drugsgrap en ze vroeg zich af of we überhaupt wel konden spelen.

Nadrukkelijk werd er gezegd dat we moesten weten dat Projazz een serieus en professioneel instituut was. Op Bellavista mailden we haar terug.

We legden uit dat we echt konden spelen en wat onze achtergrond was, we vermeldden erbij dat we ons shirt aan zouden houden en dat wij de drugsgrap absoluut niet leuk vonden. We zaten er aan te denken om tijdens het optreden alleen in ons shirt te komen, maar eerst moesten we nog te horen krijgen of het wel echt door zou gaan.

Alicia zat in de stress door ons. Snel kregen we een mailtje terug dat ze het door kon gaan en nogmaals: niets geks doen – het gaat om de muziek: Projazz is een serieus en professioneel instituut. Vlak daarna kregen we nog een mailtje dat we ons morgen goed in moesten smeren omdat er veel zon zou zijn. Wat een vrouw!

In de komende dagen zijn we op nog wat universiteiten geweest waar veel beloftes uitkwamen. Maar óf de mensen werden ziek óf het feest waar we konden spelen was afgelast. Beloftes hahaha.

Social Oenroest
Tussendoor hadden we nog twee kleine optredens. Eén akoestische set met een gitaar van iemand in het Bustamenteparque. Een park vlak naast ons huis waar altijd wel mensen waren. Ik heb hier zelfs een groep zwervers gezien in een soort hutje van matrassen die een barbecue op een winkelwagentje hadden gemaakt en het op de één of andere manier voor elkaar hadden gekregen een werkende televisie in dit hutje te hebben. Je loopt er langs alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

De stad zit vol met zulk soort parken en elk park heeft een soort favoriete doelgroep. Van dansende meisjes, tot emo’s en van skaters tot sportfanaten. Maar we schoven dus bij een groepje jongeren aan en mochten hun gitaar lenen. We begonnen met spelen en er was een doodse stilte in de groep.

Ik ging door de grond omdat ik dacht dat ze het helemaal kut vonden. Die lelijke taal waar ze geen reet van begrepen. Na de laatste noot bleef het stil. Ik deed mijn ogen open, klaar om te vertrekken en toen begon het applaus. Ze waren echt verbaasd.

Ze zaten intens te luisteren: voor hen was dit nieuw. Toen we Moeder speelde schreeuwde de hele groep zelfs mee. Vanuit het hele park zaten mensen naar ons te kijken maar we waren ook achter elke boom te horen. Die schreeuwende gasten uit Hollanda. Vrienden voor het leven die we later nog op veel plekken zouden tegenkomen, maar nooit op de afgesproken plek.

Door zulk soort ontmoetingen werden we later ook meerdere malen op straat herkend. Je zat rustig ergens bij een kroeg en ineens hoor je ergens “SOCIAL OENROEST!!!!!”. Vaak geen idee wie het precies zijn maar kom er gerust bij zitten jongens en meisjes.

Molestar sociál
Een ander optreden was bij de familie van Lucho. Lucho is een cameraman en een goede vriend van Jup. Lucho komt uit Chili en heeft ons er samen met Jup vanuit Nederland naartoe gelokt. Eigenlijk gebeurde dit al bij ons tweede optreden, toen hadden we nog geen nummers en zeiden we gewoon “oké” omdat we dronken waren. Een jaartje en wat later werd het waarheid (dank nog daar voor!). We werden daar vol gestuwd met heerlijk eten en top drank.

Een vriend van de familie kwam ons thuis halen en bracht ons aan het eind weer terug. Rodriguez. Een hele bescheiden jongen die wel aan tijd deed en er, als hij bij ons was, echt voor wilde zorgen dat we het goed hadden. Hij sprak ook goed Engels wat zo nu en dan wel fijn is.

We zaten in de tuin aan een grote tafel in een woonwijk van huisjes. Het was ongeveer een uur op de snelweg vanaf ons huis maar nog steeds Santiago. Er zijn veel van dit soort woonwijken met een hek en poort eromheen. Allemaal met één verdieping.

Ik denk dat het mogelijk is door de ruimte maar ook omdat hoger bouwen niet heel handig is met de aardbevingen. Nadat we vol zaten en voor de tiende keer nog meer eten hadden afgewezen, konden we spelen.

Het waren maar een paar nummers, omdat ik ineens dacht dat het ging regenen. Maar het waren de buren die één of andere vloeistof (ik hoop water) over het muurtje naar ons toe gooiden: Het was te hard dus we moesten stoppen.

Ook al waren het maar een paar nummers het bleek absoluut niet voor niets te zijn.

Jimmy Onrust

Meer weten over Sociale Onrust? Bezoek hun website of Facebookpagina.

deel 1 – Pisco’s, vrouwen en beloften
deel 2 – Social Oenroest
deel 3 – Most Probably Guilty
deel 4 – Tijdens het roken en drinken
deel 5 – Sociale Onrust & the Bacallos

Deze tour werd mede gefinancierd door Popunie Music Export Rotterdam.