• Tsukuyomi

• Distant
• • Genre: Deathcore
  • Release-type: ep
  • Label: self-released

Distant is een Rotterdamse deathcore beatdown band. Degenen die bekend zijn met het genre weten wat ze kunnen verwachten: diepe gootsteen en milkshake vocals die uit de donkere krochten van de maag komen, zware log klinkende gitaren in drop Z stemming met dissonante hoge tonen hier en daar. Van retesnelle dubbele bass en blastbeats stukken naar de wat simpelere smerige langzame stukken. Kortom, niet voor mensen met een zwak hart.

De eerste vergelijkbare band die gelijk opkwam is Black Tongue. Lichtelijk een ‘Tony Danza Tapdance Extravaganza’ achtige vibe, door de kleine panische momenten waarin de gitaren wringende harmonieën spelen, voornamelijk in de breakdowns.

Met Apex als introductie wordt de luisteraar rustig naar de bak herrie geleid door de rustige reversed gitaargeluiden. Na een paar seconden knalt alles er echter stevig in.

Acolytes Of Damnation is qua gitaarwerk het meest interessante nummer, vanwege de hoge harmonics en de gitaarsolo die ongeveer op de helft van het nummer voorkomt.  Tevens de enige solo op deze ep. In dit nummer laat de zanger na de solo een paar goede uit-de-maag growls er uit, die echt te vies klinken op een goede manier. Door al het voorgenoemde is dit de beste van de vijf songs.

Het derde nummer Tsukuyonomi vernoemd naar de titel van de ep bevat de meeste variatie in stemtechnieken, zoals lage growls, fry screams en de pigsqueels. Vergeleken met de andere nummers is dit het meest vloeiend lopende nummer om weg te luisteren, vandaar waarschijnlijk de keuze om het een videoclip te geven.

Malice is één van de weinige nummers met een synthesizer of sample als onderlaag, wat het geheel iets spookachtiger maakt. Af en toe schreeuwt zanger Alan bijna rappend mee met de accenten van de gitaren. Dit maakt het nummer catchy en ook speelser dan de rest.

Tot slot is The Broken Cross samen met Apex het kortste lied. Hiermee wordt de ep afgesloten met hoge paranoïde noten van de gitaar.

Wat deze band onderscheidt van andere bands is dat er nog weinig artiesten in Nederland zijn in dit genre. Opmerkelijk is dat er bij de meeste nummers vooral ook andere zangers meedoen, die hun eigen herkenbare stemgeluiden bezitten. Deze band is dus zeker niet monogaam. Het lijkt mij kicken om deze band live te zien met een heel leger aan vocalisten.

Maar zonder grappen: voor €5 krijg je een ep van misschien wel de enige Nederlandse band in dit genre. Op 6 oktober speelt de band hun laatste Nederlandse show van 2017 in de Gooth (Ridderkerk), dus…