Alles voor artiesten Alles voor organisatoren

Jacklust

19 augustus 2016 • Recensies • Michel Wanner

Jacklust_Prepare_For_War_Cover-2Prepare For War
download-ep
sleazepunk / hardrock

Dat je je niet altijd door een bandnaam in een bepaalde hoek moet laten duwen bewijst Jacklust. Eerlijk is eerlijk, ik dacht hier met een soort hairmetal-achtig gezelschap te maken te krijgen, compleet met hoge sopraanzanger in gestreept spandexbroekje. Gelukkig is dat niet het geval en tapt dit Rotterdamse kwartet uit een heel ander vaatje.

Dat vaatje bevat – volgens de heren – ingrediënten als alcohol, punk, sleaze en … eh … ABBA. Wat je dan krijgt is vuige party music met een punkrandje en een hoog meebrulgehalte. Dat zal live gegarandeerd veel bier en zweet opleveren, voor nu doen we het met de nieuwe ep Prepare For War. Hierop trekken de heren ten strijde met alle wapens die ze tot hun beschikking hebben: een beukende bas, dreunende drums, een gruizige gitaar en doorleefde vocalen met een whiskysausje.

Met 2Bad4Hell trekt men meteen stevig van leer en laten de heren horen dat er niet met ze te spotten valt. Lekker ruige hardrock/sleaze met een punksausje die je meteen aanzet een koud pilsje uit de koelkast te rukken, te ontkurken en aan de mond te zetten. My Medusa komt vervolgens graag uit haar grot om een potje bier mee te drinken en te blèren: ‘This is my Medusa’. Gezellig.

Een heerlijk basintro zet Dark Carnaval in en de navolgende gitaarriff doet me denken aan Poison Idea wat een compliment is. Zombies houdt het gas er lekker op en gunt je nog geen rust. Gelukkig maar. Het titelnummer sluit deze ep waardig af en is visueel omlijst met een videoclip.




Hoewel het album prima klinkt denk ik dat de muziek van Jacklust vooral live tot zijn recht komt. Dat stralen ze uit en daar is de muziek ook naar. Muziek die een brede doelgroep van diverse subculturen aanspreekt. Dat de heren humor ook hoog in het vaandel hebben staan is een prettige bijkomstigheid. Het leven is tenslotte al serieus genoeg.

Deze schijf komt officieel op 17 september uit. Om dat te vieren organiseert Jacklust die dag een heuse ep-release party in Bar³ (Nieuwe Binnenweg) samen met hun grote vrienden van Sink The Bismarck en Stealers. De entree is gratis en er zullen die avond speciale limited edition T-shirts verkrijgbaar zijn.

Meer trek in Jacklust? Check dan hun Facebook-pagina of ga ze binnenkort live zien.

26/08 Mijn Muze, Olen (BE)
27/08 De Engel, Den Helder
02/09 Lokaal Vredebreuk, Den Haag
17/09 Release Party! Bar³, Rotterdam
23/09 Backstage, Nijmegen
24/09 Bastille, Schoonhoven
17/12 Trap Af, Papendrecht

Michel Wanner

Meer zoals dit

De Kraken

18 augustus 2016 • Recensies • Inge Janse

hoesje Ultra People epUltra People
download-ep
clubhouse
Taylor Made Recordings

Wie zichzelf De Kraken noemt, u weet wel, dat mythologische zeemonster met honderd tentakels dat in Pirates Of The Caribbean vrolijk boten vernietigt, wekt verwachtingen. Is het een gruwelijk harde metalband? Een allesvernietigende dubstepact? Of een breakcoreallesvernietiger? Nee, nee nee. De Kraken, nom de plume van de Rotterdamse dj en producer Willem van Rij, valt zijn luisteraars op zijn debuut-ep Ultra People aan met keurig binnen de lijntjes gekleurde clubhouse.

De opener en titeltrack doet vanaf de eerste drumbeat direct denken aan eind jaren ‘90, toen clubhouse groter dan groot was. Oftewel: vierkante beats op zo’n 135 bpm, immer herhalende vocale sample, simpele synthesizermelodie en de nodige dansvloervriendelijke breaks.

Prima uitgevoerd, geen kritiek daar, ware het niet dat het wel héél erg keurig is. Had De Kraken gezegd dat dit een release uit 1999 was, dan hadden we het ook blind geloofd. Da’s leuk voor de nostalgie, maar het maakt de plaat tegelijkertijd nogal inwisselbaar. Dat inwisselbare zit vooral in de melodie (effectief, maar simpel en voorspelbaar) en vocalen (dezelfde sample gebruiken als The Prodigy in Voodoo People, hoe creatief dan ook gedaan, is eigenlijk vragen om problemen).

B-kant Two Things werkt dan net wat beter. De Kraken kiest ditmaal voor een meer garage-achtig geluid, inclusief sfeervolle strings die prima klinken op een strandfeest bij een ondergaande zon. Ook hier niets nieuws onder diezelfde zon (wel opnieuw al erg vaak gerecyclede vocalen), maar plezierig vakwerk is het zeker.

De vraag is dus of debuut Ultra People voldoende in huis heeft om echt op te vallen in de schier eindeloze stroom releases die wekelijks verschijnt. De Kraken weet hoe belangrijk dat is, want als Willem van Rij was hij jaren actief als manager van de indieband Duncan Idaho. Hij kent daarom ongetwijfeld het belang je te onderscheiden door iets eigens neer te zetten. Mocht De Kraken in de toekomst vaker luisteraars aanvallen, dan mag dat met wat meer durf, karakter en urgentie.

Lees het vorige bericht