Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. Rats on Rafts begon 2023 goed met een drietal shows in Engeland. Hoe die ervaring was lees je in dit tourverslag!

Rotterdam naar East Grinstead
Op woensdagochtend 4 Januari verzamelen we vroeg in de ochtend bij oefenruimte. Onze reis gaat naar Engeland. We zullen er 5 dagen zijn, om 3 shows te gaan spelen. We spelen in Shacklewell Arms – Londen, The Hope & Ruin – Brighton, en op Rockaway Beach Festival in Bognor-Regis. De eerste show is de volgende dag in London. Vandaag is een reisdag; mede omdat we de boot nemen in plaats van de Eurotunnel, onze werkvisa stempels moeten halen en ons ATA Carnet moeten we laten stempelen bij de douane in het Verenigd Koninkrijk. Omdat deze dingen veel extra tijd kosten rijden we een dag eerder van Rotterdam naar East Grinstead waar we zullen overnachten.

De rit naar Calais gaat gemakkelijk, en we komen eigenlijk te vroeg aan. We kunnen doorgeboekt worden naar een boot die anderhalf uur eerder vertrekt. Dat lijkt een meevaller, maar al snel komen we erachter dat het halen van een stempel voor de werkvisa’s inderdaad erg lang duurt en moeten we alsnog de oorspronkelijke boot nemen. Dat wordt dus anderhalf uur wachten op de terminal…

We rijden naar onze toegewezen plaats en daar is helemaal niets of iemand te bekennen. Na een rondje te hebben gereden om het terrein wat te verkennen zien we een café. We besluiten daar naartoe te gaan om de tijd door te brengen. Bij binnenkomst blijkt het woord café wat te optimistisch. In het kale gebouwtje staan 2 statafels en een paar koffieautomaten. Gelukkig hebben we een pak kaarten bij ons en met een paar potjes pesten weten we het naar ons zin te krijgen. (Behalve voor Arnoud)

Het begint ons op te vallen dat er geen andere reizigers zijn. Als we erachter komen dat de boot over 15 minuten vertrekt, beginnen we te twijfelen of we eigenlijk wel op de goede plek staan. We springen snel de bus in en proberen iemand te vinden om te vragen waar we moeten zijn. Nergens is iemand te bekennen en de bewegwijzering is er ook niet. Inmiddels zou de boot over 10 minuten moeten vertrekken, maar die zien we nergens liggen. Als we in de verte een ander boot zien van dezelfde veerdienst waarvoor we geboekt hebben besluiten we om in alle haast daarheen te rijden. Dat moet wel onze boot zijn!

Volledig op de gok rijden we de goede weggetjes in en komen door het doolhof aan lijnen aan bij de rijen met auto’s. We stoppen bij een persoon die de auto’s één voor één de boot op laat rijden en laten hem onze boottickets zien. Na een kort overleg met een collega vertelt hij dat we de boot op mogen. We zijn nét op tijd. De boottocht is ook niet bepaald rustig. Door de harde wind zijn er grote golven op zee waardoor de boot heel erg schommelt. Het zorgt wel voor een spectaculair zicht buiten, maar het dek mogen we helaas niet op.

Na anderhalf uur komen we aan in Dover. Daar rijden we eerst naar de douane om het carnet te laten stempelen. Het carnet is eigenlijk een heel gedetailleerde goederenlijst waarop al onze spullen staan die we meenemen. Sinds de Brexit zijn we verplicht die bij ons te hebben. Na het inleveren van het pakket papieren bij het loket krijgen we de mededeling dat het ongeveer 40 minuten gaat duren voordat we ze weer kunnen ophalen we nemen plaats in het Motis trucker cafe, met fijn en goedkoop eten en drinken.

Nadat we de stempels hebben gekregen rijden we door naar East Grinstead. Een rit van een kleine twee uur. Hier gaan we de komende 3 avonden overnachten. Vanuit East Grinstead kunnen we gemakkelijk naar de eerste 2 shows rijden. Eenmaal aangekomen in East Grinstead gaan we hier iets eten en drinken om wat bij te komen van de reis. We zijn allemaal erg moe en besluiten het niet te laat te maken.

Shacklewell Arms – London
We kunnen rustig uitslapen en ontbijten voordat we vertrekken naar London. We komen iets eerder in London aan dan gepland waardoor er nog tijd is om langs een supermarkt en een platenzaak te gaan. Om 4 uur komen we aan bij de Shacklewell Arms. We kunnen direct onze spullen opbouwen. Het podium is erg krap voor ons vijven, maar met enig pas en meetwerk lukt het ons om op te bouwen. Het scheelt in dat opzicht een hoop als we horen dat er geen support zal zijn vanavond. Alles kan blijven staan.

Als we willen soundchecken blijkt er iets mis. De basversterker van Natasha lijkt er helaas mee
gekapt te zijn, en we zijn genoodzaakt om eentje van de zaal te gebruiken. Die klinkt gelukkig niet heel verkeerd, maar we zullen dus voor de andere shows een vervanging moeten vinden of als het kan de versterker laten repareren.

We gaan niet uit van een volle zaal, maar volgens degene die ons had ontvangen kan het nog wel eens druk worden vanavond. We spelen om kwart voor 10 en in aanloop naar het optreden begint het inderdaad drukker te worden. Als we dan eindelijk op moeten, is het zelfs zó vol, dat we niet meer goed bij het podium kunnen komen en mensen niet meer de zaal in kunnen. Het zorgt bij ons direct voor een spanning. We beginnen het optreden met A Trail Of Wind And Fire en krijgen gelijk het aandacht van het publiek. Als tweede nummer spelen we een nieuw nummer dat we nooit eerder live hebben gespeeld en hoewel deze voor ons erg spannend is lijkt het publiek er enorm van te genieten.

Het publiek is grotendeels zeer aandachtig aan het luisteren, maar het valt ons al gauw op dat er een enorm dronken vrouw vlak voor het podium is die langzamerhand steeds vervelender wordt, wanneer ze mensen uit het publiek begint te belagen en het dicht bij een vechtpartij komt is het genoeg geweest, Doortje springt van het podium en vertelt haar dat ze ermee moet stoppen en de zaal moet verlaten. Eindelijk wordt het gezien door het personeel en onder wat applaus verlaat de vrouw eindelijk de zaal. Maar de spanningsboog van dit zeer gemixte publiek is niet verbroken en die van ons ook niet. Op nummers als Osaka en Tokyo Music Experience danst het jong en oude publiek steeds meer voort.

We spelen voornamelijk het materiaal van ons laatste album en gooien er op drie kwart van de de set nog een nieuw nummer in. Ook deze valt goed bij het publiek al verloopt het voor ons wat rommelig. In het algemeen is er door de spanning het optreden een beetje rommelig, maar er zit er wel veel energie in ons spel. Als we eindigen met Big Poisonous Shadows krijgen we een luid applaus en we porberen door de warme zaal de weg naar buiten te vinden. We drinken nog wat en spreken een hoop mensen die speciaal hiervoor tijdens de ov-staking zijn komen kijken. We zijn erg onder de indruk van wat men ervoor over heeft gehad om vanavond aanwezig te zijn. Als de deuren sluiten pakken we in en richten ons dan weer op een korte reis naar East Grinstead.

East Grinstead
Vandaag is een vrije dag, maar moeten we wel de basversterker laten repareren. We bellen naar een muziekwinkel die in de buurt zou zitten. We kunnen de versterker gelukkig langsbrengen en hopen dat die optijd gemaakt is voor morgen. Het zal even afwachten zijn.
We verkennen in de tussentijd East Grinstead en bezoeken een platenzaakje en wat boekenwinkels. We nemen ook een kijkje in het museum. Blijkbaar was East Grinstead in de Tweede Wereldoorlog een plaats waar de gewonde piloten die brandwonden hadden werden geopereerd en verzorgd.

Ook bezoeken we kort de kerk uit de 11e eeuw en lopen we door de winkelstraten. Op een gegeven moment bevind je je in een drukke straat, waarvan de huizen uit de 14e eeuw stammen. Dat zijn wel de hoogtepunten van het kleine stadje. We eten in de avond nog bij een lokale pub, en drinken nog wat biertjes.

The Hope and Ruin – Brighton
In de ochtend bellen we met de muziekwinkel. De basversterker is gemaakt! We rijden er langs voordat we onze weg vervolgen naar Brighton. We kunnen daar vroeg onze spullen kwijt. En dat is erg fijn, want daardoor kunnen we nog even rondlopen in Brighton. De laatste keer dat we in Brighton waren, speelden we in het voorprogramma van The Nightingales.

Het podium is dit keer een stuk ruimer, maar de backstage zo groot als een toilet. Sterker nog, de backstage was vroeger het toilet, door goed te kijken waren de toilettegels nog door de gaten in de muren te zien. We laten onze spullen bij het podium achter en nemen een wandeling door de stad. Het is alleen ontzettend druk op straat. Heel veel tourisme. Onderweg verkennen we alvast waar we zouden kunnen eten. Als we terugkomen bij de zaal beginnen we met de opbouw en soundcheck.

In het voorprogramma staan 2 bands. Terse Affection en Jungfrau. Beide spelen een leuke show en al snel zijn wij aan de beurt. De zaal is inmiddels goed gevuld. We spelen dezelfde set als in London en het publiek luistert erg geïnteresseerd. Aan de ene kant staan de luisteraars en aan de andere kant de mensen die meer zin hebben in beweging. Ook hier spelen we dus voor een groot gedeelte de liedjes van ons album Excerpts From Chapter 3: The Mind Runs A Net Of Rabbit Paths en de eerste energieke run valt erg goed bij het publiek.

Alleen de rustige stukken worden vaak flink verstoord door de muziek en stemmen die beneden uit de bar doorklinken. Dit eist voor sommige ook z’n tol op het concentratie vermogen in de zaal maar we denderen voort. Tijdens Osaka en Where Is My Dream? danst het publiek er inmiddels aardig op los! Tijdens de outro van de set spelen we net zo lang door
tot de laatste persoon stil is en dan stoppen we. Onder luid applaus vluchten we naar de mini
kleedkamer voor een verkoelend drankje. We krijgen veel goede reacties en horen we dat veel ons hadden gezien als support voor The Nightingales.

Na het optreden rijden we door naar Bognor Regis, waar we de volgende dag op het Rockaway Beach festival spelen. Aangezien we die dag vroeg moeten spelen scheelt het wel dat we daar een nacht extra kunnen overnachten. We komen rond 1 uur ’s nachts aan het familie pretpark Butlins. Dit hele park is omgetoverd tot het festival terrein. We proberen de locatie van onze slaapplaats te vinden maar de route is erg onduidelijk. Na een paar keer de verkeerde weg in te zijn gereden, vinden we uiteindelijk het huisje waar we overnachten.

Rockaway Beach Festival – Bognor Regis
In de ochtend zien we waar we zijn beland. Het lijkt op een ouderwetse versie van center parcs. We ontbijten op het festival en bereiden ons al snel voor op het optreden. We spelen om 3 uur in de middag, en moeten nog eerder bij de zaal zijn. We rijden met de bus het terrein af en doen er ongeveer een paar minuten over om bij de zaal te komen, die aan de andere kant van het festival is. De bewegwijzering lijkt helaas alleen een beetje op hetzelfde als wat we bij Calais zagen. Inmiddels begint het ook ontzettend hard te regenen. We rijden met het parkeren van de bus nog bijna van een trappetje af, maar vinden uiteindelijk waar we moeten zijn.

We hebben maar een half uur om uit te laden, een half uur om op te bouwen, en dan moeten we al spelen. Door de korte tijd die we hebben is het allemaal enorm chaotisch. Niemand van de Engelse crew op het podium heeft de regie en niemand vertelt wat zijn of haar functie is aan ons of aan onze geluidsman. Dus we besluiten zelf te helpen hier en daar wat microfoons plaatsen en dingen verplaatsen.

Als we dan uiteindelijk op moeten, hebben we niets kunnen soundchecken en op hoop van zege gaan we het podium op. Het is inmiddels heel erg druk geworden in de enorme zaal en dat spreekt de zenuwen aan. We spelen vandaag een kwartier korter dan de avonden ervoor en zetten snel A Trail Of Wind & Fire in. Het nummer bouwt rustig op en al snel komen we achter dat het geluid op het podium niet te doen is. Het is enorm luid, met rare vertragende reflecties die terug komen uit de zaal en een bas frequentie gebied dat voor enorm gezoem zorgt, maar we vechten ons er doorheen.

Ook vanavond spelen we een nieuw nummer als tweede en deze valt heel goed bij het publiek. We spelen voornamelijk op wat we geoefend hebben en zien het publiek enorm gefocust luisteren. Hopelijk is het geluid wat Chris in de zaal mixt beter dan op dit podium! Ook al staat het publiek enorm dicht op elkaar, ze proberen steeds meer te bewegen. Vanaf The Rise & Fall Of The Plague is dit heel erg merkbaar, al blijft het publiek enorm geconcentreerd te kijken tot de laatste secondes als we de outro inzetten en we een luid applaus krijgen. We bedanken we het publiek en keren ons snel naar de backstage.

We trekken onze spullen snel van het podium af waarna iemand van de stage crew uit zijn hok klimt om te vragen of we hulp nodig hebben om de spullen weg te halen…. Ze verzoeken ons ook om snel onze spullen weer in te laden waarop wij antwoorden dat we even een half uur gaan bijkomen.

De hectische situatie en het onmogelijke podium geluid laat een beetje een zure nasmaak achter. We zijn allemaal erg ontevreden over ons optreden, maar Chris verzekerd ons dat het in de zaal wel goed klonk. Als we weer terugrijden naar onze verblijfplaats om wat spullen uit te laden spreken mensen ons aan om te zeggen dat de show te gek was. We spreken ook met een fotograaf die ons vertelt dat hij Excerpts From Chapter 3: The Mind Runs A Net Of Rabbit Paths’ elke keer luisterde als hij een uurtje ging wandelen tijdens de coronaperiode.

We frissen ons op en gaan dan nog even het terrein op om bands te gaan kijken, waaronder The Undertones en Sonic Boom & Panda Bear. We spreken ook met Fliss af. Zij is de drummer van The Nightingales die we al vanaf het podium nummers hebben zien meezingen  tijdens onze show. Het was super om haar weer te zien! Gedurende de avond komen we steeds meer mensen tegen die het te gek vonden en zelfs aangeven dat het geluid van ons beter was dan de meeste shows op het festival. Het is een grote opluchting.

Na de afsluitende show van Sonic Boom & Panda Bear komen we nog een oude bekende van ons tegen, namelijk de muziek journalist John Robb die ooit onze single Emma Sofia heeft uitgegeven op zijn Louder Than War label. We hebben elkaar al jaren niet meer gezien en diep onder de indruk vertelt hij dat hij het geweldig vond ons weer te zien, plots staat er naast hem Undertones bassist Michael Bradley een kennis van John en een held van ons. Michael zegt “hallo” tegen John en John zegt “Hi Michael, good to see you, did you see Rats on Rafts? They are amazing!”

Bognor Regis – Rotterdam
De volgende dag keren we huiswaarts naar Rotterdam. Na een rit van 2,5 uur naar Dover moeten we eerst weer langs de douane voor de stempels voor het carnet. Boven in hetzelfde Motis gebouw als op de heenweg keren we terug naar het truckerscafé waar onze reis begon om nog een keer te kunnen zondigen met een groot, goedkoop en smakelijk Engels bord eten voordat we de boot op gaan. Omdat het even duurt voordat al het eten op tafel is komen we erachter dat we nog maar weinig tijd hebben om de boot te halen. Als de melding komt dat onze papieren klaar zijn besluit David deze vast te halen. Iedereen schuift hun eten snel naar binnen en we haasten ons naar de auto.

Eenmaal bij de de douane aangekomen beseft David dat zijn tas met paspoort in alle haast in het cafe is blijven liggen! We gaan als een speer terug door het doolhof van laantjes en gelukkig hebben ze de tas gevonden in het café. We racen terug en redden gelukkig net op tijd de boot. Het laatste avontuur zit erop en voldaan en opgelucht begint de lange reis naar huis.