Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. Rats On Rafts vertrok in juni naar de UK voor een supporttour met The Chills, met daarvoor nog twee shows in Nederland. Hoe die ervaring was lees je in dit tourverslag!
Paradiso Noord, 020 – De ontmoeting
Voordat we met The Chills naar Engeland en Schotland gaan, beginnen we de support tour met twee data in Nederland, waarvan de eerste in Paradiso Noord, oftewel de Tolhuistuin. Het is al aardig warm als we aankomen voor wat ons eerste optreden is in ongeveer een half jaar. Het afgelopen half jaar hebben we voornamelijk verder gewerkt aan nieuwe muziek en we willen deze tour gebruiken om dit materiaal uitgebreid te testen.
Het is een cliché, maar je leert je liedjes zoveel beter spelen op een podium dan in de oefenruimte. Voor de show ontmoeten we The Chills die direct erg aardig zijn en ons bedanken dat we deze tour willen doen. Er worden wat snacks verhuisd van hun kleedkamer naar die van ons en ze gaan verder met hun soundcheck. Het duurt iets langer dan het plan was, maar daarna is het aan ons.
Omdat onze show omtrent ons laatste album Excerpts From Chapter 3 in de bovenzaal van het echte Paradiso gebouw door corona maatregelen telkens werd verplaatst en we uiteindelijk geen nieuwe datum meer kregen van de zaal, verwachten we aardig wat mensen die ook voor ons komen. Des te spannender omdat we vanavond een setlist hebben met maar twee liedjes van dat album en voor de rest is alles nieuw.
Zoals verwacht verloopt de set niet zonder slag of stoot. Sommige liedjes zitten direct op hun plek, waarbij anderen duidelijk een andere plek nodig hebben of door de zenuwen iets te voorzichtig of juist gehaast worden gespeeld. Maar desondanks is het een overwinning om na 45 minuten het podium af te gaan onder luid applaus met het geweten dat ruim 35 minuten daarvan nog niet eerder live gespeeld zijn. De twee nummers van het Excerpts From Chapter 3 album A Trail Of Wind & Fire en The Rise & Fall Of The Plague tonen het contrast met het nieuwe materiaal, maar geven ook een beetje houvast, omdat we weten hoe deze nummers moeten klinken.
We gaan voor het eerst achter in de zaal naar The Chills kijken, die ons vrijwel direct bedanken. Als fans van deze band is het toch wel echt een bijzonder moment om te bedenken dat je ze nog 10 keer mag gaan zien op deze tour.
Doornroosje, Nijmegen – Het begin van de tour
Na de show in Amsterdam keren we nog één keer huiswaarts voordat we de dag erna naar Doornroosje in Nijmegen vertrekken en dan ons land verlaten voor een lange reis naar het Verenigd Koninkrijk. Helaas komen we op deze eerste dag al te laat vanwege file en wordt het een haastige opbouw, met veel hulp van de dan ook zeer behulpzame crew van Doornroosje, al is de monitor/geluidstechnicus op het podium niet te genieten.
Vanavond hebben we alweer een paar dingen aangepast voor deze set. We spelen als eerste nummer een nummer dat we nog niet eerder hebben gespeeld. Het is een nummer dat we hebben verzonnen met Kai Hugo, beter bekend als Palmbomen tijdens een residentie in de Utrechtse zaal EKKO. Anders dan het nummer Cashmere Carey dat we hebben uitgebracht na
deze sessie is het een wat dromerig liedje dat laag in tempo is maar hoog in volume. De start van het nummer, dat nog alleen de werktitel BASF draagt (de tapes ja), is erg rommelig maar geleidelijk groeien we wat meer in de track en hoewel we weten dat het beter kan is het natuurlijk altijd een sprong in het diepe.
Verder in de set hebben we nog een nieuw nummer geruild voor een andere en deze verloopt eigenlijk ook erg stroef. Met de nummers die we de avond ervoor speelden hebben we duidelijk al wat terrein gewonnen, want deze worden dan ook met veel meer vertrouwen gespeeld dan de twee debutanten. Na afloop gaan we nog opruimen en eten voordat we bij de show gaan kijken van The Chills.
Het geluid is hier al een stuk beter dan de avond ervoor en dat doet veel goeds voor de ontwapenende liedjes van Martin Phillipps. De oude nummers worden veelal gespeeld in de stijl van de laatste twee platen, ze verruilen een wat puntiger geluid voor een wat meer fragiele benadering. Iets wat altijd al in die liedjes heeft gezeten, maar nu meer naar voren komt. Na de show wordt er nog wat gepraat bij de merchandise tafel en worden er een paar biertjes gedronken, waarna we vertrekken naar een hotel iets voorbij Antwerpen. Dit omdat we de volgende dag naar Crewe rijden, wat niet te ver is van onze eerste show in Manchester.
De lange reisdag
Het bleek niet de beste slaapplaats ooit… Het hotel ligt langs een drukke weg waar heel veel lawaai door de ramen naar binnen komt. De meeste van ons zijn dan ook door de korte uurtjes slaap erg moe, maar als we op tijd bij de Eurotunnel zijn dan is in principe de druk van de ketel. We hoeven dan alleen naar Crewe te rijden en dat mag zo lang duren als nodig is.
Aangekomen in Calais moeten we zoals gebruikelijk langs de douane voor onze werkvisa. Zoals meestal het geval is, zijn de Britse medewerkers van de douane erg behulpzaam en grappig en zijn we na een kort bezoek onderweg -met stempels in onze paspoorten- naar de trein. Eenmaal in Engeland aangekomen moeten we direct langs Customs om ons ATA Carnet (goederenverzekering) te voorzien van een invoerstempel. Terwijl we wachten op onze formulieren gaan we aan ons eerste Engelse ontbijt in het truckers restaurant.
Daarna volgt een erg lange en slopende dag naar ons hotel, een Travelodge in Crewe. We stoppen onderweg nog ergens voor avondeten en een bezoek aan de supermarkt. We komen erg moe en laat aan in het snelweghotel. De man in de Travelodge is ontzettend behulpzaam en biedt ons een ruimte aan waar we al onze apparatuur mogen opslaan. Sterker nog, hij helpt mee om het naar binnen te sjouwen. Behulpzamer dan de crew bij een gemiddelde Engelse zaal! Daarna gaan we gauw slapen.
Manchester, The Deaf Institute
Tijdens onze vorige supporttour door Engeland met The Nightingales waren we al eerder in deze zaal geweest. Die show was één van onze hoogtepunten van die tour, dus het beloofd wat! Al zijn we op deze bloedhete dag niet vergeten dat de zaal een paar helse trappen heeft waar je al je apparatuur over naar boven moet sjouwen. Bij aankomst staan The Chills er ook net. We besluiten ze te helpen hun spullen in de verschrikkelijke hitte naar boven te tillen en ze zijn ons erg dankbaar. Alhoewel we al twee shows met elkaar hebben gedaan, hebben we door het reizen en de tijdschema’s nauwelijks tijd gehad om elkaar wat beter te leren kennen.
Terwijl ze beginnen aan de opbouw gaan we gauw naar buiten om een plek te vinden waar we kunnen eten. Vanavond hebben we ook voor het eerst te maken met een kleiner podium waardoor we moeten gaan puzzelen voor de ombouw. Opnieuw loopt de soundcheck uit en
daarna gaan we gauw aan de slag met de opbouw. Het is nu met vijf mensen en daarbij alle apparatuur van The Chills best lastig om een plek te vinden op het podium. Na een lange soundcheck zijn we klaar voor de show.
Vanavond proberen we even vast te houden aan de set van Nijmegen. Zo hebben we wat meer stabiliteit, maar toch ook een wisseling in de volgorde. Als we beginnen is de zaal nog maar half gevuld en het geluid is net als tijdens de soundcheck niet optimaal. Mede doordat we zo op elkaar gepropt staan is er geen ruimte om versterkers te draaien en is het vooral spelen op wat je weet dat het moet zijn. Het begin, hoewel al een stuk beter dan in Nijmegen, is nog steeds erg zoekend en het gaat gedurende de set steeds beter.
Waar het vorige keer een hele goede show was in Manchester, zijn we nu vooral blij dat het voorbij is. Het geluid op het podium was eigenlijk niet te doen, zeker met de nieuwe nummers waar je elkaar goed moet kunnen horen. Het publiek denkt daar in ieder geval anders over want als we ze bedanken en veel plezier wensen met de show van The Chills krijgen we een luid applaus en komen er wat mensen hun complimenten delen bij het podium. We zijn erg blij dat het geluid in de zaal een stuk beter was!
Dit is tot nu toe de meest intieme show die we zien van The Chills en dat werkt voor hun muziek eigenlijk alleen maar beter. Zeker in de tweede helft van de set als de band wat energieker wordt. Al met al is het een erg goede show in een inmiddels volle zaal. Na de show beginnen we in de hitte aan de afbouw en vertrekken we naar een snelweg hotel, ruim een uur rijden van de zaal op de route naar Schotland. Van de tour met The Nightingales hebben we een beetje geleerd om hotels te boeken die onderweg zijn naar de volgende bestemming.
Hoewel het heel leuk is in een stad te blijven dicht bij de zaal na de show, moet je toch een betaalbaar hotel vinden met een parkeerplaats en waar je je apparatuur veilig binnen kan zetten. Dan is het ideaal als je al op de route zit en je dus minder ver hoeft te reizen de volgende dag. Je vermijdt dan de drukte van een binnenstad, hebt geen problemen met het vinden van een parkeerplaats en je kan vaak een plekje in het hotel krijgen voor je apparatuur. Bovendien zijn we voorprogramma en de shows in Engeland beginnen erg vroeg, als je nog iets wilt eten moet je dat erg vroeg doen.
Glasgow, Monorail
We ontwaken ergens in de buurt van Lancaster en reizen vanaf daar door naar Schotland. Er staat ons een iets koelere, maar nog steeds behoorlijk warme dag te wachten, waarop we mogen genieten van het Noord Engelse en Schotse landschap waar we doorheen reizen. Onderweg maken we een stop bij een klein restaurantje genaamd Metal Bridge en vervolgen onze weg naar Glasgow. We zijn al een aantal keer in Glasgow en zelfs ook in Mono geweest.
Toen we ooit voor het eerst in Glasgow waren, nam onze vriend Paul ons mee naar Mono om te lunchen en de platenzaak te bezoeken. We hadden geen idee dat er ook bands speelden. Elke keer als we in Glasgow zijn, proberen we de platenzaak te bezoeken. Het heeft toch wel iets speciaals om nu op deze plek te kunnen spelen. We worden heel goed ontvangen door de zaal en kunnen na een korte wandeling door de stad genieten van een vegan maaltijd in Mono. De soundcheck van The Chills duurt opnieuw iets langer dan de bedoeling is, maar de sfeer is goed en de ruimte is er in het schema wel voor een beetje uitloop.
We bouwen onze spullen op de vloer voor het podium op en zodra het kan, zetten we alles klaar. Hier is gelukkig een iets groter podium, hoewel het nog steeds puzzelen is om alles goed neer te zetten tussen hun apparatuur. Ondanks dat we iets later het podium opkomen staat er nog steeds een enorm slome rij van bezoekers die wachten tot hun kaartje gescand is om naar binnen te mogen. Gedurende onze show loopt de zaal langzamerhand voller en
voller. We kijken er simpelweg niet naar en gaan ervoor. Vanavond hebben we een paar verschuivingen in onze set en hebben we twee nieuwe nummers verwisseld met twee andere nieuwe nummers. We merken dat we het materiaal steeds beter en met steeds meer overtuiging spelen en dat voelt vanavond heel goed. Het is ook het leukst om nieuwe nummers te spelen, waarbij alles nog mogelijk is; het brengt een gezonde spanning met zich mee.
Vanavond is het ook heel duidelijk dat we het publiek raken en mensen reageren tijdens de show steeds enthousiaster. We eindigen met twee nieuwe nummers en krijgen een heel enthousiast applaus, terwijl we alweer beginnen met inpakken in de inmiddels bloedhete propvolle zaal. We zijn zelf allemaal erg blij met deze show. Nadat alles van het podium af is en we The Chills hebben geholpen hun spullen terug te zetten gaan we even buiten afkoelen in het gezelschap van The Chills tourmanager Zélia.
Vanavond heerst er qua publiek een losse sfeer en dat merk je tijdens The Chills show. De akoestiek in combinatie met het enthousiasme van het publiek zorgt voor een energieke avond, misschien wel de beste show tot nu toe?!
Na de show verzamelen wij ons allen bij de tafel waar wij onze merchandise (lp’s, cd’s, singles en shirts) verkopen. Hiermee zijn we makkelijk benaderbaar voor publiek dat eventueel nog wil napraten, wat het ook vaak wat laagdrempeliger voor de mensen maakt om iets aan te schaffen. Er staat een man die heel graag een zwart T-shirt wil kopen, maar hij twijfelt heel erg over de maat: “I’ve got a medium sized body but a large heart“. Omdat hij meer van oversized houdt, koopt hij de large. De programmeur van de avond bedankt ons na afloop en is erg enthousiast over het nieuwe materiaal. Hij vraagt of we zodra de nieuwe lp af is terug willen komen. Dat lijkt ons een goed plan en we springen de bus in om naar Livingston te rijden, een klein uurtje van Glasgow, zodat we al op de route naar Newcastle zitten.
Newcastle, The Cluny
Het is opnieuw een mooie rit. Vandaag is het ook weer erg warm, maar hier hoog in het noorden is het wel iets beter uit te houden dan in Manchester. We hebben veel over The Cluny gehoord en hebben er zin in. Newcastle is altijd een favoriet van ons, alleen kom je er niet zo vaak. Eenmaal aangekomen treffen we een kant van Newcastle die we niet eerder hebben gezien: het is rustig, gemoedelijk en enigszins afgelegen van het drukkere centrum.
De ietwat nerveuze, maar zeer vriendelijke programmeur geeft uitleg over de avond. Hij is vooral erg bezorgd dat The Chills misschien niet willen dat wij in de kleedkamer komen, maar we verzekeren hem ervan dat we inmiddels kleinere ruimtes gedeeld hebben en dat we het goed met elkaar kunnen vinden. The Chills komen om ongeveer dezelfde tijd aan en zo staan we de twee bussen samen leeg te halen. Wij gaan vast wat eten terwijl ze alles opbouwen voor de soundcheck. Even buiten genieten van het weer. Het is een mooi oud zaaltje met een houten vloer en het heeft net als Mono en The Deaf Institute enorm veel karakter.
Na een fijne maaltijd in de zaal gaan we ons klaarmaken voor de soundcheck. Ook op dit podium is het puzzelen, maar we komen er wel uit. Het moet wel. Vanavond mogen we ook iets later beginnen omdat het nog erg rustig is rond onze showtijd. Als we gaan spelen is de zaal half gevuld en komen de mensen voorzichtig dichterbij. We hebben vanavond 40 minuten en passen onze set aan aan de lengte die we mogen spelen. Het blijft een leuk spel om elke avond de set aan te passen en het nieuwe materiaal op andere manieren te belichten en ook vanavond doen we dat.
De nieuwe nummers zijn wat duisterder en trager, daardoor zie je minder snel mensen uitbundig bewegen op de muziek. Er zit sowieso niet heel veel leven of enthousiasme in het publiek deze avond en de meeste mensen blijven stil kijken naar wat we allemaal aan het doen zijn. Misschien komt het vanavond ook door de hoge leeftijd van het publiek. Op ongeveer tweederde van de set komt er wel een heel jong stel vooraan staan die enorm enthousiast alles in zich opnemen. Na afloop pakken ze de setlist en vragen of we deze kunnen signeren. We geven ze aan dit later te zullen doen als het podium leeg is. De reactie in de zaal is verder bij de rest van het publiek achteraf erg goed, hoewel dat dus moeilijk af te lezen was tijdens de set.
Tijdens de show van The Chills is het aandoenlijke tiener stel het enthousiasme van de zaal aan het opkrikken. Bij elk nummer staan ze mee te springen, tussen de nummers door proberen ze telkens de aandacht van Martin Phillipps te bemachtigen, die daar vervolgens ook erg leuk op ingaat. Tijdens de Q&A op de helft van de set komen de mensen af en toe niet bij van het lachen om de twee tieners, die qua leeftijd dus ook een groot contrast vormen met de rest van het publiek, die hun ouders hadden kunnen zijn. Al met al zorgt het voor een leuke sfeer in een mooie zaal en speelt de band weer een goede show. Na afloop wordt er nog wat gekletst voordat we weer opruimen en doorgaan naar het hotel in de richting van de volgende stad: Hebden Bridge.
Hebden Bridge, Trades Club
Vandaag staat Hebden Bridge op het programma. We zijn hier nog nooit eerder geweest, maar iedereen die we erover spreken is enorm enthousiast over de stad en zijn mensen en ook met name over The Trades Club. Wanneer we het kleine plaatsje naderen kunnen we dat steeds meer begrijpen. Het is een erg groen gebied met veel hoogteverschil en oude wegen, gebouwen, pleintjes en bruggen. In dit zonnige weer is het een waar Engels sprookjesdorp.
De zaal zelf heeft ook een ontzettend mooi karakter. Het is een redelijk grote ouderwetse Engelse zaal die op de eerste verdieping zit, met voor het podium kleine bankjes en tafels aan beide zijden van de zaal. Het podium is overigens breed, genoeg ruimte, dus eigenlijk krijgen we gelijk al zin om te gaan spelen! Al is het inladen van onze apparatuur in de hitte weer dodelijk zwaar. Zodra alles eenmaal binnen is, is het allemaal goed te doen in de airco van de zaal. In het gebouw zit een Indonesische keuken en wij bestellen ons eten terwijl The Chills gaan soundchecken. Het eten is één van de beste maaltijden van de hele tour!
Onze daaropvolgende soundcheck verloopt erg lang en traag en je kan merken dat de vermoeidheid een beetje toe is geslagen. Nadat de deuren open gaan is ook de inloop niet erg snel vanavond. Een hoop mensen blijven in de ruimte achter de zaal een biertje drinken dus het is lastig te zeggen hoeveel mensen er al zijn. De start van de show wordt iets uitgesteld; we mogen dan ook iets later op. Optredens zijn vaak moeilijk in details te onthouden, je zit in het moment en handelt naar wat er gebeurd. Alsof je met z’n allen iets heel zwaars een trap op tilt. Je moet verder, je bent volledig bezig met de muziek zo goed
mogelijk te spelen en voor je het weet heb je weer 40 minuten op een podium gestaan. Als iemand zou zeggen dat het 5 minuten waren geweest dan had je het ook geloofd. Vanavond is ook zo’n avond.
Als band beginnen we de nieuwe nummers in een volgende fase te brengen, alles zit in het systeem en het is een kwestie van het juiste gevoel in sound en energie te vinden. Hierdoor heb je meer mogelijkheid om aan de details te werken, met name de nieuwe nummers aan het einde van de set krijgen daar steeds meer kracht van. Na afloop komen we een aantal bekenden tegen die zijn komen afreizen uit de buurt om deze show te zien. Heel leuk dat voor sommigen de combinatie van ons met The Chills een motivatie is om zo’n reis te maken.
Een man vertelt ons dat hij ons voor het eerst met Pere Ubu had gezien en is blij om te zien dat David zijn roze Pere Ubu T-Shirt draagt. Hij gaat volgende week naar New York waar Pere Ubu dan ook speelt. Later tweet hij dat hij David Thomas na de show in New York had verteld dat hij ons had gezien de week ervoor in Hebden Bridge en dat David F. zijn roze Pere Ubu shirt aan had. Waarop David Thomas reageerde: “I Love Rats on Rafts!”
Norwich, Arts Centre
We vertrekken vandaag vanuit een hotel in Doncaster naar Norwich, een plaats waar we op de vorige tour zijn geweest en toen zelfs een vrije dag hebben gespendeerd. Dit belooft nog een mooie rit van ongeveer drie uur te worden door een groen landschap. Je kijkt je ogen uit in het geïsoleerde stadje aan de oostkust dat ooit 52 kerken en 365 kroegen telde. Het valt inderdaad ook direct op hoeveel kerken je ziet in het oude stadje. Sommige van deze kerkgebouwen hebben inmiddels een andere bestemming gekregen net als The Norwich Art Centre, een heel bijzondere zaal, die een perfecte balans heeft tussen een popzaal en kerk.
Diep onder de indruk laden we onze spullen naar binnen. The Chills zijn ook net aangekomen en zoals nu een gewoonte aan het worden is helpen we elkaar met uitladen. Terwijl ze vervolgens opbouwen en soundchecken, gaan wij op zoek naar eten. Gelukkig kennen we de weg nog van de vorige keer (helaas hebben we nu geen tijd meer om de platenzaken te bezoeken).
Elke avond op deze tour is een totaal andere setting qua podium. Op dit grote podium is er ruimte zat, echter klinkt de zaal zoals deze eruit ziet: groot met veel galm. Een moeilijk geluid dus al wordt het bekende argument, dat mensen als demping dienen, gebruikt om aan te geven dat het straks als de zaal vol staat met mensen heel anders zal klinken. Als we gaan spelen zijn er op zich ook aardig wat mensen, maar lang niet genoeg om de zaal te dempen. Het geeft een wat afstandelijk geluid maar daar trekken wij ons niets van aan.
Misschien net als bij onze binnenkomst eerder vandaag lijkt het publiek ook wat onder de indruk van de kerkzaal; de stilte die voor de show heerst is zoals je die alleen kent van een kerk. De echo’s van bijgeluiden en fluisterende stemmen bouwen spanning op. Vanavond kunnen we maar een half uur spelen dus we halen twee liedjes uit de set. Op het podium is het eigenlijk wel interessant om met de reverb te spelen die de zaal continu terug geeft. Reverb is altijd een essentieel onderdeel van ons geluid en deze reverb past heel goed bij de nieuwe nummers. In het eerste gedeelte van de set komen de nummers vrij goed uit de verf. Het publiek blijft aandachtig kijken, maar het gaat duidelijk een staarwedstrijd blijven vanavond. Het is pas bij de iets luidere nummers aan het einde dat je steeds minder hoort op het podium, maar dat geeft niet, we gaan er vol voor.
Na de show krijgen we veel goede reacties (en dat terwijl de opkomst niet super is) van mensen die ons eerder hadden gezien, en van sommige die The Chills nog niet kennen. Dat gaan ze wel leuk vinden! Kijkende naar de show van The Chills is de akoestiek van de zaal ook erg overheersend. Voor sommige nummers werkt het erg mooi, al is het ook iets afstandelijker op momenten. Het is gewoon een erg overweldigende zaal die zelf stiekem als extra bandlid meedoet. Daar kun je alleen maar van onder de indruk zijn.
Birmingham, The Hare & Hounds
Ook in Birmingham zijn we tijdens de vorige tour met The Nightingales voor het eerst geweest. Zij komen er vandaan en hadden ons nog geadviseerd volgende keer in de zaal The Hare & Hounds te spelen. Het zal geen toeval zijn dat Fliss, de drummer van The Nightingales en booker van deze tour met The Chills, deze zaal heeft uitgekozen. De tour manager van The Chills laat ons weten dat er een ongeluk is gebeurd waardoor er een grote straat bij de zaal is afgezet en adviseert ons om een andere route te nemen. Maar op de snelweg komen we al gauw in een andere file terecht. Het is een trage en slopende (warme) rit en eenmaal in de stad is het ook heet. Als The Chills aankomen zijn ze ook iets meer gespannen dan normaal, er blijkt namelijk olie te lekken uit hun bus en dat belooft niet veel goeds voor de rest van hun tour.
We laden alles via de trappen naar boven en besluiten snel op zoek te gaan naar eten. In de straat zit een Indiaas restaurant dat net op tijd open gaat, anders zouden we onze soundcheck niet op tijd kunnen doen, daarom proberen we snel eten te bestellen. Het restaurant denkt daar alleen anders over, totdat we aangeven een beetje haast te hebben. Het eten is heerlijk, maar ligt iets zwaar op de maag zo kort op een show. Zodra we klaar zijn, gaan we zo snel als we kunnen terug naar de zaal.
De show begint wat gespannen in een zaal die een stuk intiemer en aardig afgeladen is op deze (hadden we het al gezegd?) zeer warme dag. Hoewel het elke dag beter gaat blijft het spannend om de nieuwe nummers te spelen. Zeker als na een paar nummers iemand ‘Tokyo Music Experience!’ schreeuwt. Die gaan we dus mooi niet spelen.
Geleidelijk kruipen we steeds meer in de set. Er zit een mooie opbouw in de set vanavond. Je voelt de energie opbouwen en dit brengen we halverwege de set weer naar beneden zonder intensiteit te verliezen, om er vervolgens weer een schep bovenop te gooien. Tegen het einde voelen we wel dat het iets meer schommelt dan normaal, maar gezien de vermoeidheid is dat niet vreemd.
Het publiek is erg enthousiast en er verdwijnen gelijk wat setlijsten van het podium, aangevoerd door bedankjes terwijl we haastig onze spullen van het podium proberen te trekken. Na het afbouwen van onze apparatuur komen we er achter wie tijdens onze show het verzoek schreeuwde om Tokyo Music Experience. Het was de man die zo twijfelde over de maat van zijn shirt toen hij ons vier dagen geleden in Schotland zag. Hij is met de trein van Glasgow naar Birmingham gereisd omdat hij de show in Glasgow zo goed vond (en omdat hij nog steeds twijfelde over zijn shirtmaat heeft hij nu ook een medium gekocht). In tegenstelling tot Nederlanders die vaak hun stad niet uitgaan om een band te zien is dit voor ons enorm verrassend om te zien hoe loyaal dit publiek kan zijn.
Het is een mooi weerzien met Fliss en Jim, drummer en gitarist van The Nightingales, die er vanavond ook bij zijn. Ze zijn erg enthousiast over de nieuwe nummers en met name Jim neemt de tijd om tot in detail uit te leggen wat hij ervan vindt. Op hun beurt waren ze pasgeleden tour support voor The Damned in enorm grote zalen in Engeland dus er is zat om over bij te praten. Maar al snel moeten we door naar het hotel dat ergens tussen Birmingham en Londen in ligt. Morgen staat er een bezoek aan ons platenlabel Fire Records op het programma dus we kunnen maar beter op tijd gaan slapen.
London, EartH
Onze routine is meestal vroeg inladen en ergens onderweg bij een grote supermarkt met een café stoppen voor ontbijt of een kleine kroeg vinden onderweg voor een fijne lunch. Vandaag doen we dat ook en proberen op schema te blijven zodat we op tijd bij het kantoor van Fire kunnen zijn. Echter krijgen we onderweg het nieuws te horen dat de bus van The Chills niet gerepareerd kan worden en ze moeten direct in Birmingham op zoek naar een nieuwe bus.
Ze gaan hun get-in dus niet meer halen en wij worden daarom verzocht nu direct naar de zaal te gaan om eerder te soundchecken. Erg jammer want we moeten onze afspraak met Fire nu afzeggen. Bij aankomst blijkt het echt een enorme zaal, met een podium dat alleen al groter is dan de hele zaal waar we gisteren speelden. Het is een vervallen bioscoop die in 1936 is gebouwd. De laatste film die vertoond werd was klaarblijkelijk ‘Scarface’ in 1983 en sindsdien is de zaal gesloten. Iedereen was de zaal min of meer vergeten voor zo’n 35 jaar, tot deze dus nog in originele staat bleek te bestaan en herontdekt werd. Hij is vervolgens leeg geruimd om er een concertzaal van te maken. De originele art deco versieringen zijn zeker nog zichtbaar, maar je kan duidelijk zien dat er meer dan 35 jaar niets aan gedaan is wat onderhoud betreft, misschien wel sinds 1936. Het verval is evident maar heeft ook een enorme charme, een reis door de tijd.
We zijn minstens net zo onder de indruk van de zaal als van het Arts Centre in Norwich en we bouwen onze spullen op. Het gigantische podium is erg overweldigend dus we kiezen ervoor om zo dicht mogelijk op elkaar te gaan staan. Dan creëer je in ieder geval nog wat intimiteit, al is het vooral voor ons zelf. Want de zaal heeft 600 zitplaatsen, en vanaf de voorkant van het podium is het nog een flink aantal meter tot aan waar het publiek zit. Dit omdat je anders
voor de PA staat. Het is makkelijk voor te stellen dat als het staanplaatsen waren er zeker 1200 mensen in zouden kunnen.
Net als in Norwich is er een gigantische galm in de zaal, maar deze is veel langer, eigenlijk Norwich keer tien! Het is tijdens soundcheck geweldig om sommige nieuwe nummers te spelen omdat deze door de sound van de lege zaal helemaal tot hun recht komen. Opnieuw komt het bekende verhaal van mensen die de zaal vullen en de reverb dempen, maar daar kunnen we ons niets bij voorstellen omdat alles zo groot en hoog is. Nu The Chills er niet
zijn, hebben wij voor het eerst de kans om rustig en zeer uitgebreid te soundchecken.
Het is in de zaal ook niet te doen qua hitte, het is een hele warme dag en in een stad als Londen is dat altijd extreem naar. Er lijkt niets van airconditioning aanwezig te zijn in, dus bij elke beweging zweten we ons kapot. Zelfs de programmeur komt kijken of het in de kleedkamer beter te doen is, maar ook daar is het te warm. We gaan dan ook snel op zoek naar een kroeg verderop in de straat waar iedereen van Fire zou zijn. Het is mooi om iedereen weer te zien en bij te praten over toekomstplannen. Op een gegeven moment vertellen we van de situatie met The Chills maar ze hadden er geen idee van. Dat terwijl Martin & Erica van de band al langer in Londen zijn vanwege interviews.
We bestellen wat hapjes en houden onze telefoons in de gaten want The Chills komen waarschijnlijk pas om 18:30 aan in hun nieuwe bus en hebben gevraagd of we kunnen helpen met de opbouw. Om 18:30 staan we er en helpen ze alles zo snel mogelijk naar binnen te krijgen en op te stellen voor de soundcheck. De band zelf is grotendeels nog wel in goede doen, zanger Martin Phillips grapt er ook over en geeft duidelijk aan dat je alleen kan doen wat je kan doen en dat hij zich er niet druk over gaat maken. Het is vooral de geluidsman Joe die erg gestrest lijkt.
Zodra we hebben geholpen met de opbouw, laten we de band dan maar rustig verder aan het werk gaan. Het is erg jammer dat op hun grootste show en in de moeilijkste zaal qua akoestiek ze met logistieke problemen te maken hebben, maar tourmanager Zélia heeft het voor elkaar gekregen om de band hier te krijgen in een andere bus en dat is een enorme prestatie. Sowieso mag het wel gezegd worden dat ze een van de leukste, aardigste en meest
behulpzame tourmanagers is die we ooit hebben ontmoet.
De begintijd van onze show wordt uitgesteld, maar we mogen gelukkig nog 45 minuten spelen. We hebben de setlist een klein beetje aangepast en hebben het nummer Osaka in de set gepast. We hebben het nummer inmiddels al een half jaar niet gespeeld, maar tijdens de soundcheck hebben we het na twee keer spelen weer helemaal in ons systeem. Ook spelen we twee nieuwe nummers aan het begin van de set die we eerder afwisselden. Nu dus voor het eerst allebei. Kleine veranderingen, maar het houdt ons scherp.
Als we beginnen met het optreden is de zaal half gevuld, mensen lopen nog veelal naar binnen en op zo’n grote afstand is er moeilijk sprake van een connectie met het publiek. Maar de nummers waarmee we starten geven ons op het podium veel energie. De lange reverb, die inderdaad niet verdwenen is, klinkt te gek bij de nieuwe nummers en we kunnen er fijn mee spelen. We zien vroeg in de set Jonny van Fire naar onze geluidsman Chris lopen die achter de mengtafel staat om iets aan te geven. Verder zien we vooral mensen zitten dus het is moeilijk te zien wat men ervan vindt.
Het gaat eigenlijk erg goed en met name een nieuw nummer dat nu de werktitel Hibernation heeft komt met het trage, doomy maar ook dubby geluid heel goed uit de verf. Als we iets hardere nummers spelen op 3 kwart van de set merk je wel dat door de akoestiek van de zaal het steeds moeilijker te volgen wordt. Achteraf gezien hadden we ze misschien beter niet kunnen spelen, maar dat gaat nu niet meer. We eindigen zoals elke avond met het nieuwe nummer wat we tot op heden Griem noemen en deze klinkt wel te gek in de zaal.
We bouwen in de extreme hitte gauw af en bergen onze spullen achter op het podium op zodat The Chills kunnen beginnen. We pakken wat koude drankjes en gaan helemaal boven in de zaal kijken naar The Chills. Het is al gauw duidelijk dat het geluid daarboven niet te doen is. Het galmt zo erg dat alle details verloren gaan, ook lijken kleine aanslagen met name bij de drums al gelijk heel luid en het werkt net als bij ons vooral niet zo goed voor de wat luidere nummers. Lager in de zaal, eigenlijk hoe dichter bij het podium klinkt het wel een stuk beter.
Als we bij de bar de mensen van Fire tegenkomen, geven ze aan dat ze het erg tof vonden om de nieuwe nummers te horen. Jonny vertelt wel dat hij Chris tijdens onze show had gevraagd het een stuk harder te zetten, omdat je er achterin bijna niets van zou horen. Het is gewoon een extreem moeilijke zaal. Dat wordt nogmaals duidelijk tijdens het vragenrondje dat The Chills in hun show hebben verwerkt. In elke zaal was Martin perfect te verstaan, zelfs met zijn sterke Nieuw-Zeelandse accent, maar vanavond weerkaatsen er geluiden door de zaal als hij spreekt en het is daardoor amper te volgen. Na afloop is iedereen helemaal kapot en gaan we snel op weg naar Maidstone. Hier verblijven we de komende drie dagen tactisch buiten London. Het is op de route naar de volgende bestemming: Ramsgate.
Als we terugkomen van die show ligt het ook op de route naar Portsmouth waar we de dag daarna spelen. Maar eerst hebben we daar een dag vrij!
Maidstone, vrij!
Iedereen is heel blij met eindelijk een vrije dag. We gaan met heel de band op pad, op zoek naar een plek om te ontbijten. Ja, inmiddels zijn we verslaafd aan het raken aan dat Engelse ontbijt. De eieren, bonen in tomatensaus, toast enz. Het voelt slecht, maar toch ook erg goed. Vervolgens gaan we de stad in op zoek naar platenzaken, tweedehands kledingwinkels en bezienswaardigheden. We krijgen aan het eind van de dag een bericht van Zélia. De band was vanwege een vertoning van een documentaire over Martin Phillipps nog in London en komen langs Maidstone als ze naar Ramsgate gaan. Of het een leuk idee is om samen wat te eten? Daar hebben we zeker zin in!
Na heel wat zoeken vinden we eindelijk een plek waar we met 14 mensen kunnen eten. Een Bulgaars restaurant, een keer iets anders. Het is gezellig om eindelijk een avondje rustig met elkaar te spenderen en we hebben het vanavond dan ook erg gezellig. Martin brengt een toast uit aan ons en bedankt ons voor het meegaan op deze tour! Het zijn stuk voor stuk enorm leuke mensen en we hebben wel geluk dat we met zo een aardige groep mensen op
tour zijn. In de hoek van het restaurant staat een man klaar met een keyboard om op te gaan treden. Vanaf dat moment kunnen we elkaar nauwelijks nog verstaan.
Bassist Callum en drummer Todd zijn erg onder de indruk van deze Oost-Europese muziek en hebben nog nooit zoiets gehoord. Maar na een paar nummers gaan we buiten zitten
om verder te praten. Als ze vertrekken gaan wij nog even langs Wetherspoons voor een paar pints Guinness en gaan dan ook maar slapen. Toch vermoeiend zo’n vrije dag.
Ramsgate Music Hall
In de ochtend spreken we af aan zee met Martin en Zélia om wat te gaan eten en vooral even te ontspannen. We vinden een hotel waar we kunnen eten in de tuin. Arnoud en David eten een roast dinner, dat ze beiden het beste maal vinden tot nu toe. Het is vooral leuk om naar alle verhalen van Martin te luisteren; hij heeft zoveel meegemaakt. Toen wij gisteren een vrije dag hadden, was hij op een première in Londen van een documentaire over zijn leven. Terwijl hij zijn biertje drinkt vertelt hij dat het erg confronterend was een scène uit de documentaire terug te zien waarin wordt verteld dat hij nog maar een paar maanden te leven heeft. Door een virus werkt zijn lever nog maar voor 20%. Inmiddels is het virus gelukkig onder controle, maar het had niet veel gescheeld of hij had hier niet aan tafel gezeten.
Af en toe moet je denken aan Bassie en Adriaan als je van de ene situatie in de andere loopt. Zo speelden we in London in de grootste zaal tot nu toe en vanavond in veruit de kleinste, het heet The Ramsgate Music Hall, maar misschien had ‘Room’ beter op zijn plek geweest. Het is direct problematisch omdat we met beide bands simpelweg te veel spullen hebben. Gelukkig is hier wel een analoge mengtafel! Ze komen niet meer zoveel voor omdat de mensheid ook op muzikaal niveau steeds luier is en kiest voor gemak en vernieuwing, en niet voor kwaliteit.
Vanavond geen bitsig, schel, hoog geluid zonder (warme) punch dus. Maar goed, we zullen vanavond voor het podium moeten spelen, zodat The Chills hun spullen op het podium kunnen laten staan. Geen probleem daar houden we wel van, maar kan het publiek er dan nog bij?
Met een beetje proppen wel is het antwoord. Opbouw en soundcheck is wat chaotisch, maar aan het eind staat er een goed geluid, het verschil met Londen kan niet groter, en eigenlijk is dat ook wel heel fijn.
We wandelen nog wat door het inmiddels regenachtige Ramsgate om wat fish & chips te halen in de haven en keren snel daarna terug voor onze show. De zaal is goed gevuld als we gaan beginnen. We hebben vanavond 40 minuten; iets korter dan Londen. Het begint erg rommelig, de zangmicrofoons staan nog niet aan dus we besluiten te stoppen en te wachten tot dit hersteld is. Met deze extra benzine beginnen we dan aan de set die wel het meest intens is van alles tot nu toe. Deze zaal geeft ruimte voor energie en dat komt ook uit in de nummers. Ze klinken vanavond bozer en luider en het gaat erg goed. De luidere nummers komen hier goed tot hun recht en je ziet de mensen voor je neus direct mee bewegen op de muziek, niets gaat boven een gelijkvloers optreden.
Aan het eind van de show beginnen de monitoren te feedbacken, maar ook dit stopt ons niet meer en met de twee nieuwe nummers waarmee we afsluiten voelt het alsof het altijd zo was geweest. Het publiek is heel enthousiast en vanavond kunnen we dat wel begrijpen. Tot onze verbazing komen we na onze show James, Jonny en Anete van Fire tegen! Ze hadden zin om ons allemaal nog een keer te komen zien, dus zijn ze last minute toch naar de show gekomen. Ze zijn erg enthousiast over de nieuwe nummers en vinden het vanavond beter overkomen dan de show ervoor.
Bij The Chills is het inmiddels een warme, vochtige zaal geworden waar je bijna niet meer in kan. Toch doen we dat en het is veruit de meest intieme show van de tour. Het is heel speciaal om de band van zo dichtbij met zo een mooie sound te horen. Een dag en nacht verschil met de Londen show. Naderhand drinken we nog een biertje met Fire en The Chills en gaan we met z’n allen op de foto en wordt er veel gelachen met Martin Phillips, voordat we vertrekken naar wat inmiddels aanvoelt als onze thuisbasis: Maidstone.
Portsmouth, The Wedgewood Rooms – Het afscheid!
De laatste show van de tour voor ons. Je bent inmiddels zo gewend aan het leven op deze manier. Aan de ene kant verlang je naar de rust van thuis, maar je gaat het enorm missen om zo elke dag van bijzondere plaats naar bijzondere plaats te trekken. Het circus eindigt voor ons in Portsmouth. Een stad waar we één keer eerder hebben gespeeld, lang geleden tijdens onze ‘Tape Hiss’ tour. We spelen nu op een heel andere plek, namelijk The Wedgewood Rooms. Na een flink ontbijt/lunch bij het café van supermarktketen Morrisons komen we aan bij een zaal die misschien wel het meest weg heeft van een zaal zoals we deze kennen in Nederland. Een zwarte doos met weinig karakter, maar alle voorzieningen zijn aanwezig en er hoeft weinig gepuzzeld te worden.
De programmeur en geluidsman verwelkomen ons en The Chills. Ze gaan zoals gebruikelijk eerst aan de slag en wij gaan opzoek naar eten. Helaas is alles in de buurt nog dicht dus vanavond moeten we het doen met een cup noodles uit de supermarkt. Het geluid op het podium is vanavond het beste van heel de tour. Ook al bestaat heel de crew in de zaal uit drie man (de geluidsman, programmeur en de lichtman) is het podium geluid tijdens de soundcheck perfect. De jonge geluidsman is veruit de meest bekwame engineer die we tijdens de hele tour tegen zijn gekomen. Hij begrijpt alles, je hoeft hem weinig uit te leggen en hij is enorm snel en vriendelijk.
Aangezien vanavond de laatste avond is, willen we de set nog een keer overhoop gooien. We houden Osaka in de lijst en soundchecken het nummer Cashmere Carey. Dit liedje hebben we in de Utrechtse zaal EKKO geschreven samen met Kai aka Palmbomen en is uitgekomen op een verzamelalbum van EKKO ter gelegenheid van hun 35 jarige bestaan. Digitaal is de single los verschenen met de prachtige hoes van onze vriend Viktor Hachmang. We besluiten het meest beluisterde nummer van ons op Spotify maar eens live te spelen omdat het geluid wel schikt en omdat we het nog nooit live gespeeld hebben. Het klinkt heel goed hier en we lopen het tweemaal door in de soundcheck voordat we beslissen het te spelen. Daarna beluisteren we het nummer nog een keer in de zaal, voor de zekerheid!
De zaal is vanavond voor tweederde gevuld als we beginnen aan de show. Drukker gaat het waarschijnlijk niet worden, maar dat maakt niet uit. Het is heel fijn om deze mix tussen nieuwe en oude nummers nog eenmaal te kunnen spelen. We zijn enorm veel verder gekomen met ons nieuwe materiaal; het is het allemaal meer dan waard geweest. Het gaat vanavond dan ook heel goed en ook Cashmere Carey is heel fijn om te spelen. Waarom hebben we dat nooit eerder gedaan, vragen we ons af. We sluiten nog een keer af met Griem, bedanken The Chills voor de kans om met hen op tour te gaan en beginnen voor het laatst aan de afbouw.
De show van The Chills verloopt vlekkeloos. Het geluid is vanavond heel goed in de zaal en nog eenmaal kunnen we genieten van nummers als Pink Frost en Monolith. Het is ontzettend bijzonder om met een band te spelen waarvan je jaren geleden alle platen verzameld hebt en alleen al altijd gehoopt had ze live te zien spelen. Na de show van The Chills wordt er nog wat gelachen bij de merchandise tafel en Martin Phillipps tekent een paar ratten op vlotten voor
ons en zet zijn handtekening en een bedankje op hun laatste LP Scatterbrain als cadeau aan ons. We bedanken de programmeur en geluidsman die gelijk vragen of we terug willen komen als de nieuwe plaat klaar is en gaan nog een laatste drankje doen in het hotel waar The Chills verblijven.
Dan is het echt over, zo snel als een optreden voorbij flitst op het podium, zo snel was deze tour eigenlijk over. Met een reisdag en een rustdag en de druk van het voorprogramma zijn op een tour, hebben we het uitstekend gedaan. We hebben het overleefd en gaan op weg naar huis om de nieuwe nummers te gaan opnemen voor onze volgende lp.
