Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. The Sweet Release Of Death ging naar de UK voor een aantal shows.

Busy London – Rough Trade East

Dit is voor ons de tweede keer dat we in Engeland spelen. De vorige keer speelden we ook wat kleinere shows in London, maar deze keer is het een heuse Rough Trade Recommends show in prestigieuze platenzaak Rough Trade East. De zaak is gigantisch en achterin vinden er optredens plaats (6 per week!). Ook heel vet: als je in Rough Trade speelt liggen je platen in de winkel. Sowieso lijkt het wel alsof de liefde voor Nederlandse bands in het buitenland is toegenomen: in de top 10 lijst van Rough Trade zelf prijkt Pip Blom – laatst nog dj bij een erg leuk optreden dat we speelden in Amsterdam.

Andere bands om ons heen gaan ook goed. Bands zoals Iguana Death Cult en The Homesick boeken internationaal successen. Zelf mogen we ook niet klagen. Deze korte tour is gecentreerd rond een optreden op Rockaway Beach, een festival met een aardig imposante line-up met namen zoals The Jesus and Mary Chain, John Cale (van The Velvet Underground) en Fontaines DC. Daar sta je dan tussen als Nederlandse band.

We zijn weer met een aardige crew op pad. Zo zijn Koen en Niek van ons label zijn mee, Elmo voor het geluid, Michèle is mee als fotografe en chauffeur en Lot vliegt later nog in voor Rockaway Beach.

Het was geen vlekkeloos optreden in Rough Trade (pro tip: neem goede omzet stukken mee als je in Engeland speelt, we hadden wat problemen met uitvallende pedalen) maar mensen zijn erg enthousiast. De mensen van Rough Trade zelf zijn heel aardig. Zo blijven we nog een tijdje hangen en eindigen we in een pub waar omaatjes Guinness voor ons tappen.

Blissful Brighton – The Prince Albert

Brighton is een stuk rustiger en oogt een stuk Britser dan het drukke en internationale London. De badplaats zit vol straatjes met leuke winkeltjes en ook een aantal gitaarzaken, waar we op zoek gaan naar oplossingen tegen de uitvallende pedalen van gisteren. We spelen in een gigantische pub (als je van bier houdt kan je in Engeland erg goed terecht) met bovenin een aardig zaaltje. De technische problemen van gisteren lijken verholpen en tijdens de soundcheck steekt een man zijn hoofd de zaal in; “this sounds great guys!”. Een mooi begin.

Het gaat beter dan gisteren, niks valt uit en een aantal mensen gaan helemaal los, waaronder een man die tijdens het optreden halfnaakt op het podium gaat liggen. Een mooie avond met aardig wat Britse biertjes. We blijven bij de organisatoren slapen in een zeer bijzonder driehoekig huis, met een bijzondere kat die Fuzz heet. Een kat naar ons hart.

Bugger Bogner – Rockaway Beach

En dan het festival waar we eigenlijk voor kwamen: Rockaway Beach. Het festival, maar een klein stukje rijden van Brighton vandaan, is georganiseerd in een Brits strand resort genaamd ‘Butlins’ (denk Centerparcs, maar dan aan het strand). Dit is duidelijk een festival van een ander kaliber. Voor artiesten en crew is alles geregeld. John Robb (frontman van punkband The Membranes, waar we kort geleden mee in Amsterdam speelden) doet interviews met artiesten en er worden films over muziek gescreened. Bij een ticket is verblijf in een huisje inbegrepen. Over alles is nagedacht en het resort is perfect ingericht om zo een soort indoor festival te hosten.

Er is nog wat gedoe met de planning: we stonden eigenlijk op de main stage waar The Jesus and Mary Chain ook speelt, maar een paar weken voor het festival komt de organisatie met aanpassingen. Peter Perrett (van Britse band The Only Ones) moet ook nog tussen de planning geschoven worden en neemt onze main stage spot in, waardoor we nu later op de dag in de andere zaal spelen. Dat lijkt niet leuk zo een verandering, maar op het festival zelf blijkt weer dat je niets hebt aan verwachtingen en concepten als ‘main stage’. Deze maken absoluut niets uit voor een optreden.

Terwijl we op de vrijdag bands kijken oogt de main stage als een veredelde bingo hal of casino (blijkt ook een bingo hal te zijn). De andere zaal, Reds (waar wij nu spelen) oogt als een professionele zaal. Qua grootte doen ze niet voor elkaar onder.

Er is nog iets anders heel goed geregeld op dit festival: geen enkele band speelt tegelijkertijd. Dus met een beetje geluk en een goede timeslot heb je ongeveer alle bezoekers die er rond lopen voor je neus. En zo blijkt onze verschuiving op het programma een gouden zet: we staan niet alleen in een betere, maar ook voor een bomvolle zaal. Bedankt Peter Perrett!

Na de vorige twee optredens zitten we er goed in en het gigantische podium voelt toch niet te groot met z’n drieën. Tijdens het spelen valt alle hectiek van ons af en kunnen we gewoon weer doen wat we altijd doen: spelen! Maar dan wel in de grootste zaal en voor het grootste publiek tot nu toe in onze band carrière. Mensen gaan los. Het vliegt voorbij.

Terwijl we het publiek in kijken als we snel aan het opruimen zijn zodat de volgende band op kan, zien we dat er een rij bij de merch staat! Nadat we hebben opgeruimd tekenen we zoveel platen dat het bijna ongemakkelijk wordt en we gaan met mensen op de foto. Het enthousiasme is overweldigend, we worden de rest van het festival ook nog door talloze mensen aangesproken die het geweldig vonden.

Hoe meer we doen, hoe meer blijkt: een crew om je heen is onmisbaar. Zorgeloos spelen kan alleen maar doordat Elmo het geluid regelt. Veel merch verkopen kan alleen maar met hulp van Michèle en Lot. Alles regelen lukt omdat Koen en Niek van ons label helpen. En niet alleen dat: hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Het werkt allemaal door. Het zal er in de toekomst helaas niet makkelijker op worden om in Engeland te spelen, maar het was weer top. De planning van dit jaar loopt langzaam vol en we zijn erg benieuwd naar de volgende optredens!

Foto credits: Michèle van Vliet.