Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. Rotterdamse punkband The Fuzzbrats heeft al ervaring in het buitenland en trok er ditmaal wederom op uit richting Engeland. In dit tourverslag vertellen ze over hun ervaringen.

Nadat wij eind oktober 2013 voor het eerst hadden getourd in de UK gingen we eind november 2014 terug voor een vervolg. Peter, onze van oorsprong Britse bassist, heeft contacten in Engeland. Hij kreeg vijf optredens voor elkaar.

Bijzonder was bijvoorbeeld de 12 Club in Londen, waar we 50 Pond vergoeding kregen waar onbekende bands moeten betalen om te spelen. De vergoedingen voor punkrock bands is laag in de UK, je kan wel wat verdienen door verkoop van merchandise. Ron, de gitarist, is de man die de reis uitstippelt, de bus goedkoop huurt en de hotels uitzoekt.

We hebben een cd opgenomen en die moest uiteraard mee om te kunnen verkopen. De voorraad shirts werd weer op peil gebracht. Deze twee taken werden door ondergetekende uitgevoerd.

Vertrek woensdag: op naar Londen
Vroeg vertrek uit Rotterdam om 07.00 uur. Bandleden ophalen en naar het busverhuurbedrijf. Van daaruit de snelweg op, 400 km naar Frankrijk voor de bootovertocht van Calais naar Dover. Na de korte boottocht rijden we verder naar Londen voor de eerste twee concerten.

Ron heeft het hostel van tevoren geboekt; St. Christophers Inn, voor twee dagen. Er is een hele kamer geboekt, acht bedden terwijl we met zes personen zijn. Dit om zeker te zijn dat onze spullen veilig zijn en we geen idioten als kamergenoten hebben buiten onszelf. Nog steeds een stuk goedkoper dan een hotel. We komen aan, laden de koffers met kleding uit, brengen die naar de kamer en vertrekken meteen naar Club Nambucca om ons te melden.

Er is genoeg tijd voor een hapje eten, daarna gaan wij terug naar de club voor het eerste concert. Er spelen vijf bands in totaal. De eerste act is een Zweedse dame, een singer/songwriter, die lieve liedjes speelt. Daarna volgen twee grunge/rock bands, wij spelen als één na laatste act. De booker speelt zelf het hoofdprogramma met zijn band. We verkopen een paar shirts en cd’s die avond.

 

Donderdag: Londen
De enige dag zonder reizen wordt door sommigen benut om overdag Londen in te gaan. Na hergroepering en een maaltijd is het op naar de 12 Bar Club, op een later tijdstip als de club eerst aangaf want als je niet als eerste speelt is een linecheck meestal voldoende en hoef je ook niet de hele avond rond te hangen in de club.

Dat zien we als een manier om de energie vast te houden. De club vond het best. Nadat de bezoekers al vier acts om de oren gehad heeft, waaronder een band die Fuzzy Nautilus heet, gaan wij snel opbouwen. In de buurt gaan de pubs dicht om 23.00 uur en komen de doordrinkers in de 12 Bar Club terecht waardoor het lekker druk wordt.
Het podium is het kleinste dat we ooit betreden hebben, drie van de vijf Fuzzbrats staan dan ook vóór het podium in plaats van er op. Op deze plek stonden ooit Jeff Buckley, Keane en meer recent The Cockney Rejects, we klagen niet. De zaal is erg klein en alleen de mensen die echt in the mood komen van onze muziek en act blijven aanwezig, het geluid is erg hard en daar moet je tegen kunnen.

De mensen zijn enthousiast, mede doordat we op een halve meter afstand staan te springen en performen. Na afloop van dit mooie optreden verkopen we een shirt en twee cd’s. De dame uit Denver-USA die aanwezig is (en een shirt koopt) belooft ons dat we kunnen spelen in Colorado. Dat wordt dus de volgende stap voor ons beslissen we gekscherend.

Doordat we laat spelen komen we ook laat in het Hostel terug. De sfeer zit er goed in en er wordt nog wat nagedronken. Mark, onze drummer, heeft een voorraad sterke drank meegenomen van thuis en die voorraad slinkt snel deze avond…

Vrijdag: Gateshead, Newcastle
Met een katervertrekken we uit Londen voor de lange rit naar Gateshead, Newcastle. 450 km. De rit duurt normaal al lang maar wordt nu nog wat verlengd doordat we te laat vertrekken uit Londen. Na ons nachtelijke avontuur zijn we niet helemaal topfit waardoor we iets langer dan gepland nodig hebben om op te staan. We komen, mede door wegwerkzaamheden, in files terecht. De tocht duurt nu totaal 8,5 uur, waardoor we te laat voor een soundcheck aankomen bij The Black Bull.

Boven de club is de slaapgelegenheid voor deze avond. We gooien onze spullen uit de bus en gaan snel avondeten. Vorig jaar gingen we bij hetzelfde restaurant eten waar we nu weer willen gaan. Onze Britse superfan Jacky gaat mee eten. Vorig jaar heeft ze veel promotie gemaakt voor onze optredens. Helaas heeft ze  onlangs een soort toeval gehad waar ze veel last aan over heeft gehouden. Ze kan het optreden daardoor niet meemaken, te veel geluid. We praten wat met haar en proberen haar op te vrolijken, wat maar deels lukt door de zware medicijnen die ze slikt.

Doordat we laat zijn ‘pleuren’ we ons eten naar binnen. Echt genieten doen we niet, in onze herinnering was het eten veel beter dan we nu ervaren. Mijn maag zit iets te vol, oncomfortabel naar later blijkt. Om op te treden, zingen en springen, kan je beter geen volle maag hebben.

Teruggekomen bij de club heeft het voorprogramma Logoz onze gear gelukkig uit de zaal weggehaald die we daar achter hadden gelaten in onze haast. De avond gaat van start, de support act is goed bezig. Ze maken een grap over ons die zowel goed als vervelend zou kunnen zijn, in Noord Engeland zijn de mensen meestal onverstaanbaar. Deze band is echt goed en ze rocken er op los.

We haasten ons met opbouwen na hun optreden want na 23.00 uur mag er geen muziek meer gemaakt worden. Staat er op een A4 die aan de muur hangt. Door ons late aankomen is de hele avond wat uitgelopen. We starten om 22.15 uur en gaan gelijk vol er in.De eigenaar vertelt ons kort van tevoren dat de mengtafel een gare bak electronica is en de multikabel aangevreten was door ratten.

We beginnen met spelen en de afwachtende bezoekers winnen we snel voor ons. Mijn grap dat ik niet weet of de zanger van de vorige band me misschien wel in de maling nam, maar dat ik dat niet kan verstaan door zijn Geordie accent, valt erg goed. Dan nog het verhaal verteld dat we geen rocksterren zijn maar ons laatste geld in de cd’s en shirts hebben geïnvesteerd en dat mijn vrouw me alleen nog wil terughebben als ik alles verkocht heb… en we hebben de volledige sympathie te pakken. De tent staat op zijn kop.

Nadat we tot 23.15 uur mochten spelen van de clubeigenaar stap ik het podium af om bij de merch plaats te nemen. Onmiddelijk staat er een typisch Britse rij om shirts en cd’s af te nemen. We verkopen aardig wat combi’s; shirts en cd’s samen. De mensen zijn superaardig en vol complimenten.

We werden in de bar later nog aangeklampt door een combikopende bezoeker die een heel verhaal ophing over dat we een mengsel waren van Focus en Salvador Dali. Volgens zijn analyse maakten we ondermeer jaren vijftig carrouselmuziek wat in Hollywood werd gebruikt, met als gevolg een compleet gekkenhuis en compleet “amazing performance“. Hij had veel bands gezien in zijn leven en we waren absoluut de allerbeste band die ze ooit gezien hadden. Zelf hebben we onze muziek en aanpak daarvan nog niet zo bekeken, misschien had hij een punt.

Zaterdag: Birmingham
We staan vrij fris op en vertrekken snel, want zonder ontbijt, bij The Black Bull. De eigenaar Maz is ondertussen een bekende van ons, we speelden hier vorig jaar ook. Na 5 km dacht ik mijn jas achtergelaten te hebben bij de club. We gaan van de snelweg af en stoppen bij een parkeerplaats. Mijn jas ligt gewoon achterin de bus, tussen de koffers. Loos alarm dus. Totdat Tom onze geluidsman er achter komt dat zijn telefoon nog op de slaapkamer ligt. We kunnen alsnog terug naar de club.

Nu gaan we onderweg naar Birmingham, 6 uur reizen. Peter, onze regelaar van optredens, zal een probleem moeten oplossen. De support acts hebben gecanceld. De ene band’s gitarist had zijn pols gebroken en de andere band’s zanger was zijn stem kwijt. Wij vermoeden dat ze een beter betaalde klus aangenomen hadden. De backline zou daarom niet aanwezig zijn.

Na meerdere sms-jes en een telefoongesprek was zijn telefoon leeg, maar Peter had duidelijk aangegeven dat de promotor zijn afspraak over de backline moet nakomen. We komen aan bij het hotel, aan de rand van deze wereldstad in een groot pand. Het is tijd om ons op te frissen. Daarna is het op naar club The Adam and Eve, we spelen vrij vroeg en we zijn nog niet zeker van de backline.

Bij aankomst blijkt alles in orde te zijn. Het is een pub in een armoedige buurt. De vervangende support act is een man met een gitaar. Zijn eerste nummer heeft de tekst: ‘Don’t listen to a word I say’. Een goed advies want deze act is saai. De pub blijft angstvallig leeg voor een zaterdagavond. Wat zeer tegenvalt na de vorige avond, waar we veel plezier hadden. We zijn een band die de interactie met het publiek zoekt.

De beheerder vertelt dat deze pub zomaar vol kan lopen met publiek, maar ook leeg kan blijven om onverklaarbare redenen. Mijn vriend Ross, bassist van de legendarische punkband GBH, is wel aanwezig. We zien elkaar ongeveer eens per jaar en zijn bevriend sinds 1987. In vroeger tijden hielp ik de roadies met de gear opstellen op het podium en soms was ik tijdens optredens de security. We hebben veel meegemaakt samen. De man heeft een boek geschreven over zijn leven en de band. Een angstaanjagend eerlijk verslag van alle ups en downs met de band, eeuwig op tour zijnde; City Baby, from Highgate to Hawaii… Life, and GBH. Een aanrader.

We beginnen het optreden, gelukkig zijn er meer mensen binnengekomen. Een paar Poolse punks komen vooraan staan. Links naast het kleine podium staat de koffer met cd’s en in die koffer ligt ook een bandshirt die ik niet opgehangen heb. De punks vinden ons optreden leuk en pakken zelf een cd uit de koffer en later ook het shirt. Ze leggen geld neer, ik kan niet zien hoeveel. Lesson learned, dit komt mijn concentratie niet ten goede. Naderhand blijkt dat ze 17 pond neerlegden in plaats van 12. Gelukkig maar. Na het optreden gaan Ron, Michiel en Mark de stad in met dit gezelschap.

Zondag: Sutton in Ashfield
Rond 5 uur komen de drie genoemde muzikanten terug in het hotel. Een paar uur later zitten ze lichtelijk verfrommeld aan het Engelse ontbijt. De Polen konden enorm veel drinken en het gezelschap was in een smerige maar sfeervolle club terechtgekomen.

Vriend Ross haalt me in de morgen op met de auto voor een ontbijt in de stad. We komen aan in een winkelcentrum en staan voor de counter waarachter de worsten, eieren en de bonen liggen. Het is drie minuten over 12. We kunnen geen ontbijt meer bestellen, we zijn net te laat. De medewerkster haalt de bakken met eten voor onze neus weg. Typisch Brits. Ik moet aan een scene uit de film Falling Down met Michael Douglas denken. We drinken samen een kop thee.

Daarna rijden we een uurtje rond in de stad en praten bij over gezamenlijke vrienden en onze bands. Nu gaat de reis verder, op naar Sutton in Ashfield, 1,5 uur reizen. We komen heerlijk op tijd aan bij het hotel en kunnen uitrusten voordat we naar ons laatste optreden gaan: Mansfield Punk Rebellion. Een driedaags festival met vele onbekende bands en elke avond een grote headliner.

Het stadje is ontluisterend armoedig om aan te zien. De mensen in de club zijn zeer vriendelijk en de organisatie is professioneel. Voor het eerst is er een koelkast met drank aanwezig. In de The Adam and Eve te Birmingham kregen we al een paar bier, een uitzondering in de UK. We gaan nog even eten, ik hou de maximale hoeveelheid voedsel in de gaten dit keer.

We hebben 10 minuten ombouwtijd en een showtime van 35 minuten. Dat wordt schrappen in de setlist. We hebben nog een setlist van ons eerste optreden, waar we 30 minuten konden spelen en die houden we aan. We starten en het is volle bak gaan! Heerlijk nog even alles geven, hierna even geen optredens meer. Het punk en skinpubliek kijkt verrast naar ons.

Een song als Arabian Gum (een mix van Arabische muziek en zang in het couplet met hardcore punk refrein) zorgt nog wel eens voor afkeur bij mensen die zogenaamd punk zijn maar vooral in hokjes denken. Het publiek wordt enthousiaster, maar het is wel duidelijk dat sommige van deze bezoekers al drie dagen op hun benen staan, naar onbekende bands te kijkend.

We ronden de set af en hebben veel plezier beleefd aan dit optreden. Wat het vermelden waard is, is dat elk bandlid optredens anders ervaart. Waar de drummer stuiterend staat weer te geven dat dit wel het beste optreden was, daar staat de gitarist bij te komen van een voor hem minder concert. Ik ben blij om vijf dagen achter elkaar te kunnen zingen zonder teveel stemverlies.

Van de hoofdact ga je het meestal niet winnen, zeker vanavond niet. In dit geval betreft het de geweldige band UK Subs, waarvan de zanger in 2014 70 jaar werd. Een punkband van het eerste uur. Hun optreden op Scumbash 2014 was zeer goed. Dit optreden is nog beter, elke aanwezige Brit zingt de teksten mee en dat zorgt voor kippenvel. Voordat ik het door heb sta ik te pogoën vooraan in de pit. Tweede natte shirt van de avond.

Na terugkeer in het hotel volgt de ontlading. We springen en joelen, we hebben het weer geflikt! De snel aanwezige 
security waarschuwt ons dat we teveel herrie maken. Dat kan best kloppen. Wat een zootje, wat een lol. De voorraad whiskey moet op en we hebben een paar blikken Smith’s bier die 
nergens naar smaken maar wel makkelijk weg te werken zijn.

Maandag: terug naar Rotjeknor
We zijn weer op de terugreis, 4,5 uur in de bus met om de beurt muziek opzetten via de bluetooth radio, aangstuurd door de aanwezige telefoons en laptop. Type O Negative, Johnny Cash, Led Zeppelin, Sonic Youth en The Ramones worden afgewisseld met Foo Fighters, Jackie Mittoo, Big Joe Turner, Herman Brood en The Toy Dolls.

‘Naar de kloten, maar tevreden’ zitten we in onze eigen zone de kater te verwerken. Boekje erbij of slapend. Zonnebrillen op terwijl er helemaal geen zon te bekennen is. Over een paar uur gaan we de boot op naar Frankrijk en daarna nog 4 uur rijden naar huis.

In gesprek met vriend Ross had ik het er over dat wij zo’n tour helemaal te gek vinden. Deze man tourt bijna non-stop de wereld rond voor meer dan 30 jaar. Dan zijn wij maar een paar dagen op stap daarmee vergeleken. Hij moest lachen toen ik dat naar voren bracht en vertelde me geamuseerd: “There is nothing like touring”.

Okkie Vijfvinkel

fuzzbrats.com
facebook.com/fuzzbrats

Extra informatie over het organiseren van deze tour

Peter Thompson, concertregelaar.
Deze tour van The Fuzzbrats is tot stand gekomen mede door onze succesvolle tour door Noord Engeland in 2013; wij waren door een aantal muzikanten van gevestigde punkbands en een promotor opgemerkt. In mei 2014 zijn wij door een promotor gevraagd voor een festival in midden Engeland. Rondom dit festival hebben wij besloten een tour te bouwen. Om dit te doen is het belangrijk om een goed netwerk in Engeland te hebben.

In juni begon ik met het regelen van optredens, ik heb contact opgenomen met één van de clubs waar wij vorige jaar hebben gespeeld. Via mijn contacten in Engeland heb ik advies gevraagd en contactgegevens van clubs en promotors verzameld. Hierna begint het bellen en e-mailen etc. Er zijn in Groot Brittannië alleen al duizenden bands en artiesten die op willen treden en daarbij komen er nog duizenden uit Amerika en Europa die ook hun kansen willen wagen bij de kritische, maar muziek liefhebbende mensen in Groot Brittannië. Kortom makkelijk is het niet… maar als men denkt dat je iets te bieden hebt dan lukt het wel.

De twee shows in Londen waren het moeilijkst voor elkaar te krijgen. Ontzettend veel clubs en pubs werken met een pay to play-beleid, mede door die enorme hoeveelheid bands die in de hoofdstad willen spelen en platenmaatschappijen van veel, met name, Amerikaanse bands en artiesten die in Londen worden gepromoot. Ik heb onderhandeld met 16 á 20 promoters en aangegeven dat wij niet aan pay to play-beleid mee wilden werken. Het koste heel veel tijd, e-mails, telefoongesprekken en vooral geduld, maar uiteindelijk is het weer gelukt. En buiten de twee shows in Londen waren er nog drie shows: Newcastle, Birmingham en Mansfield. Blijkbaar hebben The Fuzzbrats indruk gemaakt, de band is al gevraagd voor een nog groter festival in 2015 , als main support act!

Ron Neeleman, reis- en hotelplanner.
Om slaapplaatsen te regelen zijn we als volgt te werk gegaan. De eerste stap is om bij de venue te informeren of er slaapplaatsen beschikbaar zijn. In één geval is dat gelukt. Als dat niet zo blijkt te zijn gebruiken we de website hostelworld.com. Met het adres van de club bij de hand zoek je daar naar een hostel dat dicht in de buurt zit en redelijk goede beoordelingen heeft. Dit hebben we gedaan in Londen, vooral ook omdat hotels daar heel duur zijn. We hebben daar gezocht naar een slaapzaal met zes bedden.

We wilden per se een hele slaapzaal boeken omdat we overdag de bandspullen in de kamer wilden laten en het dan niet erg handig wanneer er ook vreemden in en uit kunnen lopen. In dit geval was dat niet mogelijk, we hebben daarom een slaapzaal met acht bedden gereserveerd, waarbij we dus ook de overige twee bedden hebben geboekt. Wanneer een hostel niet handig was (omdat het ver weg zit bijvoorbeeld of omdat hotels vrijwel even duur zijn) hebben we een hotel gezocht. Dat deden we via booking.com. Ook hier kun je goed zoeken op afstand naar de club, beoordelingen en natuurlijk prijs.

Daarnaast is het ook erg goed om te letten op parkeermogelijkheden voor de bus. In kleinere plaatsen zijn hotels vaak heel betaalbaar. We hebben dit gedaan in Birmingham en Mansfield. Het laatste hotel was vlakbij de snelweg en kostte ‘slechts’ 45 pond per 2-persoonskamer.

Deze tour werd mede gefinancierd door Popunie Music Export Rotterdam.