Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. Library Card vertrok eerder dit jaar naar de Verenigde Staten voor SXSW in Austin. Hoe deze paar dagen waren lees je in het volgende verslag!

VOOR DE TOUR
We stonden klaar om het kleine podium van the Cat’s Cult te betreden in Tilburg toen we een email ontvingen van South by Southwest: “Gefeliciteerd – jullie zijn geselecteerd voor het festival”. Het is een eer die niet voor iedere band is weggelegd. South by Southwest (of kort: SXSW) is een gigantisch festival in Austin, Texas. Het is een festival waar honderden bands en andere acts optreden op allerlei plekken in de stad. Daarnaast is het ook een prestigieus filmfestival waar ieder jaar veel nieuwe films in première gaan

Natuurlijk waren we ontzettend blij en enthousiast, maar tegelijkertijd wisten we dat op tour naar de VS net even wat anders was dan naar Frankrijk of Duitsland. Dus vanaf dat moment tot het festival waren we druk bezig met alle voorbereidingen om ervoor te zorgen dat het allemaal door kon gaan!

Het eerste obstakel dat je als band tegenkomt is geld. Vanwege wetgeving omtrent werkvergunningen en visa is het niet mogelijk om op zo’n korte termijn naar de VS te gaan en daar betaald te krijgen voor je werk. Je mag daar alleen spelen als je er niets mee verdient. Dat betekent dus ook dat je alle kosten zelf moet betalen. En dat zijn er nogal wat. Vliegtickets, appartement huren, auto’s huren, backline huren…

Toen we eenmaal deze rekensom maakten moesten we even slikken. Want hoe konden we dit betalen? Ons idee was om een crowdfunding te beginnen – waar we een groot deel van de kosten mee hebben kunnen dekken. Daarnaast hebben we subsidies aangevraagd, waaronder de Popunie, die ons gelukkig wilde supporten.

DAG “0”: REIZEN

Met alles zo goed als rond vertrokken we samen met Jasper, Paul en Juliette van Nagasaki Swim (met wie we een bandlid delen – Kat), onze boeker (Dirk Baart), labelbaas (Adriaan Pels van At Ease) en Jente (de vriendin van Jasper van Nagasaki Swim) naar Schiphol om aan ons tot nu toe grootste avontuur te beginnen. We hadden even wat vertraging, maar toen we eenmaal onderweg waren begon het idee een beetje in te dalen: We gaan echt naar de VS!

Gelukkig verliep de reis voorspoedig en na ongeveer 9 uur landden we veilig in Houston. Maar het avontuur was nog niet voorbij; we moesten nog een “klein” stukje overbruggen met de auto naar ons appartement in Austin. Met onze twee extra grote huurauto’s (wat meteen het stereotype bevestigde van “Alles is groter in de VS”), begonnen we aan het laatste deel van onze reis: nog een kleine drie uur rijden naar Austin.

 

Ondanks het tijdverschil van 6 uur waren we allemaal nog redelijk fris rond het avonduur en halverwege de rit stopten we om even een degelijke Amerikaanse maaltijd te eten: fastfood bij de DQ. Vooral Mitchell wilde meteen de Amerika-ervaring meemaken – maar na drie cola refills gingen we toch weer onderweg, want we wilden toch wel eindelijk de lange reis achter de rug hebben.

Rond een uur of 10 lokale tijd (4 uur ‘s nachts in NL) arriveerden we bij ons appartement in het zuiden van Austin. Na wat rond gescharreld te hebben in het huisje ging iedereen eigenlijk vroeg naar bed, want het was toch een hele lange reisdag geweest. Uiteindelijk waren we toch bijna 19 uur onderweg geweest…

DAG 1: LOW DOWN LOUNGE

Gelukkig bevonden alle shows zich in Austin en was de gemiddelde reistijd naar de locaties ongeveer een half uurtje vanaf onze accommodatie. Maar voordat we dinsdag naar de venue gingen, moesten we nog onze gehuurde instrumenten ophalen. Gelukkig hadden we van tevoren gereserveerd, dus dat zou allemaal goed moeten komen. Het enige waar we niet op gerekend hadden, was een borg van maar liefst 8000 dollar. Omdat we allemaal maar arme muzikanten zijn, konden we dat niet zomaar even ophoesten. Na veel stress en regelwerk konden we uiteindelijk bij een ander verhuurbedrijf de gitaar, basgitaar en het drumstel ophalen.

Deze ondankbare taak werd vervuld door Mitchell en Emre, terwijl Lot en Kat op verkenningstocht gingen in de buurt van het appartement. Zo zaten ze op een gegeven moment heerlijk onder een parasolletje (zonneschijn en 25 graden Celsius) met een Cosmic Comet (een luxe ijskoffie met onder andere sinaasappelsiroop) bij een hippe koffie/cocktailbar. Je moet immers ook een beetje sfeer proeven als je er toch bent!

Later op de middag gingen we met het hele gezelschap naar het centrum, want Nagasaki Swim zou drie nummers ten gehore brengen op de Buma-Borrel. Te midden van alleen maar andere Nederlanders speelden Jasper, Juliette en Kat van Nagasaki Swim hun liedjes (drummer Paul mocht niet meedoen omdat er geen drumstel was), terwijl Lot, Mitchell en Emre zich tegoed deden aan de (gratis) taco’s en drankjes.

 

Na deze bijzondere ervaring keerden we terug naar onze accommodatie, want onze show was pas om 12 uur ’s nachts. We hadden wat tijd om te doden, dus besloot een deel van de groep om naar de legendarische P. Terry’s te lopen – een fastfoodketen. Wat we niet hadden verwacht, was dat de P. Terry’s waar we iets wilden eten alleen voor auto’s was. Zo gebeurde het dat Lot, Kat, Adriaan en Jasper al lopend door de drive-through gingen om een burger te scoren. We aten onze burgers terwijl we downtown Austin in de verte zagen liggen in de schemering van de vroege avond.

 

We konden echter niet te lang dralen, want we hadden nog een show te spelen. We vertrokken dus rond een uur of 10 naar de venue genaamd de Low Down Lounge. Zoals veel plekken in het warme Austin was het een half open, maar wel overdekte plek, met een bescheiden maar leuk podium.

Vol overgave begonnen we aan deze eerste show, om 12 uur ’s nachts – en het Amerikaanse publiek leek het zeer te waarderen. Natuurlijk was niet iedereen in het publiek Amerikaans, want naast onze medereisgenoten waren ook onze collega’s en vrienden van Tramhaus (die ook op het festival speelden) komen kijken. Een lekker begin dus voor ons – totdat Mitchell erachter kwam dat zijn telefoon verdwenen was.

Natuurlijk verdwijnen telefoons niet zomaar (in tegenstelling tot sokken), maar na grondig en langdurig zoeken moesten we toch concluderen dat de telefoon zeer waarschijnlijk van het podium gestolen was. Dat betekende dus dat er van alles geregeld moest worden: simkaart blokkeren, nieuwe simkaart aanvragen, bankpassen blokkeren – om er maar een paar te noemen. Mitchell (geholpen door Kat en de telefoon van Adriaan) was dus nog tot diep in de nacht bezig om alles te regelen.

DAG 2: CHESS CLUB & HOLE IN THE WALL

Gelukkig had Mitchell de volgende dag tijd om lekker uit te slapen. Een deel van ons gezelschap ging echter lekker op stap. De eerste bestemming was een supermarkt (de Whole Foods) waar sommigen zeer enthousiast over waren (“wow, kijk al deze producten!”), terwijl anderen minder onder de indruk waren (“het is maar een supermarkt, wat is hier zo bijzonder aan?”). Na de supermarkt vertrokken we naar een grote platenzaak, Waterloo. Daar leverde Adriaan, van ons label, een paar gloednieuwe platen van ons (Nothing, Interesting) af, nog voordat ze in Nederland te koop waren!

 

Als derde bestemming gingen we naar een leuke bar, waar we genoten van nog meer ijskoffie (en een biertje) – terwijl de langzaamste soundcheck aller tijden bezig was. Er was namelijk een podium en er liepen wat mensen heen en weer, maar daar bleef het ook bij. Wat voor ons wel relaxt was, want we hadden wel even behoefte aan wat rust.

Er stonden namelijk twee shows voor ons op het programma. Als eerste gingen we naar the Chess Club in East-Austin, waar we om 11 uur moesten spelen. Een hele kleine, maar gezellige venue. We waren er al redelijk vroeg om onze spullen te brengen – dus we hadden nog een paar uur om te vullen. Omdat we op het festival speelden, hadden we festivalpasjes waarmee we overal naar binnen mochten. We wilden daar graag even gebruik van maken en de festivalsfeer proeven.

Om de hoek zaten gelukkig een paar leuke plekken. Kat verorberde een paar taco’s terwijl de rest stond te kijken bij de band Bodega. Daarna gingen we verder naar een andere plek, zo’n 100 meter verder, waar de band Bad Bad Hats speelde. Maar heel lang konden we niet blijven, want de andere bandleden hadden honger – dus werd er een burgerstand gezocht waar de vetste burgers ter wereld werden besteld door Mitchell en Emre

 

Met een volle buik en een goed humeur begaven we ons naar de Chess Club, want we moesten nog een show spelen. De show ging erg goed en het was ook heel druk. Dus wederom een succes! We waren graag op die plek gebleven, want iets later speelde Tramhaus daar.

Wij moesten echter meteen weer de auto in en naar de volgende plek, want om 1.15 PM (oftewel 07.15 NL tijd) speelden we in Hole in the Wall. Ondanks dat er bijna niemand was, was het toch een best leuke show. Bij sommigen moest het wel uit de tenen komen, vanwege het late tijdstip. Maar toch zetten we volgens mij een goede show neer. Het handjevol mensen dat er wel was, was ook erg enthousiast.

 

Na de show wilden we onszelf na zo’n drukke dag belonen met wat Amerikaans junkfood. We sloten dus achteraan in de drive-through van de “Whataburger”. Helaas hadden de werknemers van deze toko er niet heel veel zin in, want het duurde ruim 20 minuten voordat we onze burgers hadden. En zo lekker waren ze uiteindelijk ook niet. Desondanks vermaakten we onszelf goed in de auto. Adriaan is namelijk niet alleen een goede labelbaas, maar ook een uitstekende auto-DJ!

DAG 3: ELECTRIC CHURCH
Zo kwam er dus een einde aan woensdag en zaten we opeens al op de helft van onze tour! Donderdag was voor Kat een lange dag – hen moest namelijk 3 shows spelen. Library Card had er echter maar 1 op het programma staan: een show om 6 uur (PM) in the Electric Church.

Het was een grote loods, vlakbij onze accommodatie, waar mensen wat vintage kleding en andere snuisterijen aan het verkopen waren. Wederom waren er niet zo veel mensen die naar ons optreden kwamen kijken, maar de mensen die er waren vonden het heel cool en we hebben na de show nog even gezellig met ze staan praten. Heel lang konden we dus niet blijven, omdat Kat bij de volgende plek moest zijn om met Nagasaki Swim op pad te gaan.

 

Terwijl hen zich bezighield met diens andere band, ging de rest op pad. De avond eindigde weer gezamenlijk in the Hole in the Wall waar we met Library Card de dag ervoor hadden gespeeld, maar waar nu Nagasaki Swim stond. Na hun show bleven we even met zijn allen hangen.

Het was namelijk 12 uur (’s nachts) geweest en dat betekende dat Lot jarig was! Er werd dus even geproost op de verjaardag van Lot – en als extra verrassing speelde er een hele gave band in Hole in the Wall: Pons – een bizar trio uit New York, die [Mitchell had de perfecte omschrijving voor deze band] maakten. Na dit optreden wilden we het feestje verder voortzetten, maar we hadden natuurlijk een auto vol met spullen. We besloten dus om terug te gaan naar ons appartement en daar nog een feestelijk drankje te drinken.

 

DAG 4: SIDE BAR
Zonder ernstige katers begonnen we aan onze vierde dag in Austin. Vrijdag 15 maart – de verjaardag van onze vocalist Lot en tevens de dag dat onze plaat Nothing, Interesting officieel uitkwam. Er moest dus taart gegeten worden – en die kwam er ook. Na dit uitstekende ontbijt begaven we ons met bijna de hele groep naar een openlucht venue te gaan om naar de band they are Gutting a Body of Water te kijken. Na deze band speelde aan de overkant van de straat de band Mamalarky, en daarna Ekko Astral.

Hoewel het een plezante dag in de buitenlucht was (het was wat afgekoeld gelukkig!), moesten we ons weer klaarmaken voor ons eigen optreden. Om 5.40 PM moesten we spelen in de Side Bar – een kroeg schuin tegenover de Chess Club waar we twee dagen daarvoor speelden. Tijdens onze show was het eindelijk weer eens lekker druk en we speelden onze beste show tot op dat moment.

 

Maar dat was nog niet eens het hoogtepunt van de dag – want de verjaardag van Lot moest nog verder gevierd worden. Met de volledige groep gingen we naar [naam van BBQ restaurant] om onszelf flink vol te proppen. Na het eten even te hebben laten zakken gingen we er weer op uit – we hadden namelijk allemaal een vrije avond. Niet iedereen had dezelfde plannen, dus brak de groep op, maar Library Card ging samen met Adriaan en Juliette op pad. We maakten een flinke wandeling door Austin, voornamelijk langs de Colorado River (die midden door de stad stroomt) en deden onderweg nog een aantal spontane fotoshoots.

Uiteindelijk belandden we bij de Austin City Limits, een grote concertzaal. In de enorme zaal speelde Faye Webster een hele mooie show. Na de show gingen we nog op zoek naar meer vertier, maar de drukke dagen eisten hun tol, dus dropen we op een niet al te heidens tijdstip toch af naar ons huisje. We hadden de volgende dag immers nog twee shows te spelen!

DAG 5: VALHALLA & HOTEL VEGAS
Dat we nog 2 shows hadden was voor ons een leuke verrassing. Donderdag kregen we namelijk de vraag of we een extra show wilden spelen. En ook nog eens op een hele leuke plek: Hotel Vegas. Gelukkig paste het in het schema. Want eerst moesten we bij Valhalla spelen – een gave bar in het centrum van Austin, wederom schuin tegenover de Chess Club waar we eerder speelden.

 

Voor een volle zaal speelden we een zeer uitbundige show – en dat was te voelen! Vol adrenaline gingen we door naar de volgende plek, het eerder genoemde Hotel Vegas. Het voelde als een mooie afsluiter – mede omdat deze plek letterlijk naast de Low Down Lounge was gevestigd, waar onze eerste show was. Een vreemde gewaarwording om voor de deur van Hotel Vegas te staan wachten tot de andere band klaar is. Nog half vol adrenaline (want dit was amper een uur nadat we klaar waren bij de vorige show) en bijna melancholisch vanwege het besef dat het weer bijna voorbij is en hoe snel de dagen voorbij zijn gegaan. Enfin – dachten we, want we zijn inmiddels toch redelijk ervaren muzikanten – later tijd voor melancholie, nu moeten we nog even knallen.

Zo gezegd, zo gedaan. Vol overgave speelden we onze laatste show en het spatte ervan af. Iedereen zat er lekker in en we speelden heerlijk vrijuit. Als je zeven shows in vijf dagen speelt is het natuurlijk ook begrijpelijk dat de machine wat soepeler gaat, maar het had ook wel een cathartisch element. Oftewel: het voelde als een uitlaatklep. Want hoewel onze tijd in Austin geweldig en glorieus was, waren er natuurlijk ook moeilijke en stressvolle momenten.

Na de show hadden we echter weinig tijd om te genieten, want de gehuurde instrumenten moesten teruggebracht worden (gelukkig kon dat nog zo laat ’s nachts). Emre, Mitchell en Adriaan ontfermden zich daarover, terwijl Kat in het huisje bleef en probeerde om niet in te storten (dat lukte maar half). Uiteindelijk kwamen Mitchell, Emre en Adriaan terug – alles was succesvol teruggebracht. Om onze tijd in Austin af te sluiten, dronken we samen nog een drankje in de tuin. De overige Nagasaki’s (Jasper, Juliette en Paul) en Jenten en Dirk voegden zich er ook bij, nadat ze zelf op stap waren geweest. En zo eindigde ons weekje in Austin.

DAG 6: WEER REIZEN
Rond een uur of 10 zeiden we Austin vaarwel en begon het eerste deel van onze reis – de autorit met onze twee enorme bakbeesten naar Houston. Halverwege stopten we bij een Tsjechische (?) bakkerij voor wat broodjes. Toevalligerwijs was het recht tegenover onze stop op de heenweg. Na de broodjes ging de reis verder naar Houston, waar we een paar uur moesten doden op het vliegveld. Aangezien we nog niet heel veel fastfood hadden gegeten in Austin, leek het een deel van de groep een goed idee om de Wendy’s te zoeken en daar wat burgers te halen.

 

Met volle maagjes konden we eindelijk het vliegtuig boarden. Vroeg in de avond verlieten we de Amerikaanse grond en 9 uur later (zo lang duurde de vliegreis) was het 15 uur later (vanwege het tijdverschil). Oftewel, maandagochtend, bijna exact 7 dagen na ons vertrek stonden we weer op Schiphol. Met hoofden vol nieuwe ervaringen en een aantal extra wallen onder onze ogen ging iedereen weer diens eigen weg naar huis.

 

CONCLUSIE
Onze reis naar SXSW in Austin was een onvergetelijke ervaring vol hoogte- en dieptepunten. Het was niet alleen een kans om onze muziek aan een nieuw publiek te laten horen, maar ook een reis van zelfontdekking en groei als band.

Door de uitdagingen waarmee we werden geconfronteerd, zoals het regelen van financiën en het overwinnen van onverwachte obstakels tijdens de tour, hebben we geleerd dat doorzettingsvermogen en samenwerking cruciaal zijn in de muziekindustrie.

De warme ontvangst van het Amerikaanse publiek, de inspirerende optredens van andere bands en de levendige sfeer van SXSW hebben ons geïnspireerd om te blijven streven naar onze muzikale dromen. We hebben niet alleen herinneringen gemaakt die een leven lang meegaan, maar ook waardevolle lessen geleerd die ons zullen begeleiden op ons verdere muzikale pad.

Hoewel onze tijd in Austin voorbij is, blijven de ervaringen en connecties die we hebben opgedaan ons motiveren om door te gaan met het maken van muziek en het nastreven van onze passies. SXSW mag dan wel voorbij zijn, maar de reis van Library Card gaat verder, en we zijn klaar voor de volgende fase van ons avontuur.