Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. Kwartet Niek Hilkmann ging eerder dit jaar naar Frankrijk voor hun Tour de Chansons. Hoe die ervaring was lees je in het volgende verslag!

Paris
Vol verwachting vertrokken wij vanaf Oefenruimte De Frikandel op onze Tour De Chansons. Dennis moest nog tot 12 uur werken, dus die pikten we met zijn fiets op langs de kant van de weg. Een eerste hoogtepunt van de tour volgde snel. In een wegrestaurant bij de Belgische grens kondigde onze geluidsman Chris aan dat hij ons iets moest vertellen. Aan een tafeltje in de zon vertelde hij ons dat hij een nieuwe liefde had gevonden. De hele reis zouden ze elkaar bellen en sms’en. Menigmaal verzuchtte hij dat de tour wel érg lang duurde. Ach ja, de liefde!

Van de stad van de liefde hebben we echter maar weinig gezien. Onze eerste stop was Parijs, in de Pointe Lafayette. Bij aankomst stortregende het en werden we gevraagd om in een kleine, zweterige kelder op de organisatoren van het evenement te wachten. Boven ons was in een soort bruin café een karaoke bezig. De gasten daar leken geen vermoeden of interesse te hebben in wat zich onder hun voeten afspeelde.

Gelukkig bleek dit goed bewaarde geheim wel animo te vinden bij een enthousiast lokaal publiek. De kelderzaal was ook knus genoeg om zonder moeite vol te raken. Ruud gaf de naanbroodjes van de zaak naast het café een 8,2. Achteraf sliepen we bij een zekere Nick op de vloer. Ik werd wakker in een plas vocht met een kat in mijn gezicht. De twee hadden gelukkig niet direct met elkaar te maken. Er was een lekkage en de kat was bang voor het onweer. Al met al een geslaagd begin van de tour.

Lyon
In Lyon speelden we op een boot, Le Sonic. De organisatoren van het concert hadden een hotel voor ons geboekt, de Premiere Classe. Voor het optreden hadden we hier een zeldzaam moment voor onszelf. Ik besloot de buurt te gaan verkennen. Het hotel bleek in een niet al te beste buurt te liggen. Overal lagen kapotte koelkasten en stukgeslagen magnetrons in de berm. Ik verdwaalde en was bang iemand met een mes (of erger) tegen te komen. Uiteindelijk is er niks gebeurd.

Le Sonic ligt niet in de Rhône, maar in de Saône. Je kan de zaal vergelijken met een grote, scheve versie van V11. Na ons speelde ‘The Lounge Society’, die een betrekkelijk jong publiek leken aan te spreken. Even voelden we ons zoals Doe Maar dat in ’82 moet hebben gedaan… Of eerder hun voorprogramma. Het optreden sloeg aan, en we hebben in de backstage een hele behoorlijke couscous gegeten. Ruud gaf deze een 7,5. Achteraf ben ik direct naar bed gegaan, terwijl de rest van de band nog op zoek ging naar het gevaar in nachtelijk Lyon. De volgende ochtend vertelden ze mij dat ze dat niet hadden weten te vinden.

Rennes
In vergelijking met wat ik gezien heb van Lyon was Rennes behoorlijk pittoresk. De stad deed Ruud aan Krakau denken. We speelden in een café, ‘Le Melody Maker’. Het plafond van de zaal was erg laag, waardoor we moesten bukken om het publiek te kunnen zien. Voor ons speelden twee rappers. Hierover vertelden de organisatoren ons dat ze al 10 jaar muziek maakten, maar dat dit de eerste keer was dat ze optraden. De nummers gingen over lokale aangelegenheden. Een soort Franse duo-rap-versie van Meindert Talma?

Na het concert werden we meegenomen naar een plek die ‘de Twin Towers’ werd genoemd. Ik verwachtte een soort Ground Zero kraakpand, maar in werkelijkheid bleek het een loft in een gloednieuwe Little C-achtige flat. Er werden cocktails geshaket, terwijl er vrolijke, maar beschaafde muziek werd gedraaid. “Hier doe ik niet aan mee.” protesteerde Chris “Jullie moeten morgenochtend weer vroeg opstaan.” Dennis, Arie en Ruud lieten zich de After Eight likeur echter goed smaken en gaven deze een 8,1. Ik besloot de verzoenende factor te zijn en na een enkele Orange Zip te gaan slapen.

Strasbourg
De volgende dag stapte de band weer monter de auto in voor de rit naar Strasbourg. Het bleek dat deze stad wel erg ver van Rennes lag. De vorige avond hadden mensen ons hier al over uitgelachen. Pas laat in de avond kwamen we aan in de ‘Diamant d’or’. Dit bleek een aangenaam, betonnen kunstenaarscomplex te zijn, waar we werden ontvangen door cultheld Zad Kokar, die een psychedelische poster voor de gelegenheid had gemaakt. Voor ons speelde Paul Arámbula zo hard dat de stoppen doorsloegen.

Na het optreden wilde Ruud om onduidelijke redenen twintig kipnuggets eten. Te voet ging de band langs de McDrive. Voor mij als vegetariër viel hier weinig te beleven. Ruud gaf de kipnuggets een 6,5. Zad heeft tot half 3 op ons gewacht. Daarna stopte hij ons in een soort atoomkelder uit de koude oorlog, waar onze bedden stonden. Chris was niet geamuseerd door de vochtige toestand, maar Zad had een elektrisch kacheltje voor hem geregeld. Eind goed, al goed.

Rotterdam
De volgende dag moesten we nog een goede 8 uur rijden om weer terug in Rotterdam te geraken. Dat is een stuk minder leuk zonder optreden in het vooruitzicht. Om het ietsje minder zwaar te maken besloten we naar een lokale hypermarché te gaan om Strasbourgse delicatessen te kopen, zoals chips met camembertsmaak en sinaasappel-komeet-kerstbier. Daarna hadden we uren om na te mijmeren over de tour, en te dromen over de volgende… Wellicht een ‘Tour De Schlager’?

Wat hebben we geleerd? Hier zijn wat tips en tricks voor komende Franse tournees:

* Strasbourg en Rennes liggen wel erg ver uit elkaar.

* Frankrijk is grotendeels verbonden met tolwegen. We waren ongeveer evenveel geld kwijt aan tol als aan benzine. Ruud snapt het hele concept niet: “Die wegen liggen er toch al?”

* Goede afspraken over de muziek in de auto kunnen geen kwaad. Voor je het weet zit je 8 uur lang naar dub, chansons of hair-metal te luisteren.

* De McDonalds in Frankrijk heeft in tegenstelling tot zijn Nederlandse evenknie weinig tot geen vegetarische opties.