• Empty Places

• St. Louis Slim
• • Genre: Blues
  • Release-type: cd
  • Label: self-released

Nog maar een jaar geleden is het, dat ik Desolated Track mocht recenseren en nu ligt de opvolger alweer in de speler. Dit is maarliefst het vierde album en ik moet zeggen: De lijn stijgt en stijgt…

Was de derde plaat al een m eer dan prima album, dit album is -voor mij- een hoogtepunt. Er is echt een hele goede chemie tussen deze vier mannen en hun zeer charmante frontdame! Nee, ik vind het niet nodig om dat gender-neutraal uit te drukken; juist deze combinatie maakt het zo’n lekker album, want dat is het.

Het is voor een recensent altijd moeilijk om muziek te omschrijven; laverend tussen etiketten voor stijlen en namen van invloeden is dat, zoals nu, een hopeloze onderneming.
Dat laatste bedoel ik echt als compliment, want het lijkt er op dat St. Louis Slim een eigen stijl heeft gevonden. Tuurlijk! Af en toe hoor ik pure blues, maar ik hoor ook dat de randen opgezocht worden naar naastgelegen stijlen, waarbij soms een glamrock-echo hoorbaar is.

Dit is dan ook het eerste album waarin alle deelnemers helemaal in balans zijn en zich vrij voelen om afwisselend hun stempel te drukken op het bandgeluid.
Dit is ook het eerste album waarop de nieuwe gitarist Robin Freeman te horen is. Dit is echt een goede gitarist! Robin Freeman is tevens verantwoordelijk voor de mix en die is on-Nederlands goed. Luister ook eens naar de perfecte ritmesectie van Arno Koster (bas) en Peter Kok (drums); die staat echt als een huis…
Enfin, ik ga het binnenkort allemaal zelf eens beluisteren bij een van hun releaseparty’s…

Ik weet nog dat ik bij mijn recensie van Desolated Track verzuchtte dat ik wat meer eigen nummer wilde horen, omdat ik die de beste vond op het album. Deze zucht is verhoord; zeven eigen nummers en wederom betere composities dan de gekozen covers.

De plaat begint net als zijn voorganger met een instrumental: Mi(e)sery, waarbij de bluesharp van Michel de Kok en de slidegitaar ouderwets lekker duelleren. De cover Just A Little Bit (R. Gorden), wordt lekker stevig naar de hand gezet door Monique (net als de rest van de nummers).

We gaan goed los met Whole Lot Of Trouble. Ik durf te zeggen perfecte glamrock; zou Suzi Quattro een extra hit hebben opgeleverd. We slaan even een nummer over en komen bij de tweede cover: Walk On (Sonny Terry & Brownie McGhee. Cover? Ik bedoel een meer dan goede cover.

De laatste cover: Woke Up This Morning (B.B. King). Jawel, deze gitarist kan zich meten met King en dat zegt echt wat.

Enough. Het minst bluesy nummer van de plaat, maar mooi! Bij Black And White horen we weer een mooi duel tussen harmonica en gitaar, maar ook bij de gitaren onderling. Bij Black And White horen we onvervalste St. Louis-invloeden, lekker swampy…

Got To Go kenmerkt zich door de bas en gitaar die op jazzy wijze om mekaar heen draaien. De plaat wordt afgesloten met een reprise van Whole Lotta Trouble, voor de verandering More Trouble genaamd. Hier niet de verleidelijke stem van Monique, maar de rauwe vocalen van Arno en die klinken ook niet verkeerd!

Het beste nummer heb ik voor het laatst bewaard: Empty Places. Het nummer opent met een prachtige Hendrix-gitaar. Er is iets met dit nummer; het straalt een onuitsprekelijk oprecht verdriet uit. Dit vind ik veruit hun allerbeste compositie. Muzikaal gezien is het een prachtige hybride tussen Spasmodique en Big Brother and The Holding Company (Janis Joplin).

Ik zou willen dat ik als recensent invloed kon uitoefenen op de verkoop, want ik wil dat rechtgeaarde muziekliefhebbers deze plaat zonder te twijfelen aanschaffen, al was het alleen maar om het titelnummer…