Seven Stars Over Sicily – And Here Comes The Night

  • And Here Comes The Night

  • Seven Stars Over Sicily
    • Genre: Psychedelic Folk
    • Release-type: album, cd, digitaal
    • Label: self-released

Het eerste volledige studioalbum van psychedelische folkband Seven Stars Over Sicily, genaamd And Here Comes The Night, belooft een duistere en meeslepende ervaring te worden. Mijn eerste indruk van de cd is positief, de cover art ziet er perfect verzorgd uit: een kunstwerk van Inge Aanstoot bestaande uit donkergroene en donkerblauwe tinten die de toon zetten voor een album dat de nacht voorspelt.

Het openingsnummer, Undertow, bouwt dan ook verder op de sfeer die Inge Aanstoot heeft gecreëerd. Het nummer heeft een vrij lange duistere intro die eindigt met de meeslepende stem van zanger Daniel Blokker, een mooie stem die zeker bij een psychedelische folkband past. Na het ietwat trage nummer, brengt Smokin’ Gun net iets meer pit met zijn hardere intro en meer spanningsopbouw. Het album heeft een grotesk, bijna dramatisch effect.

Die drama trekt door in Can I Make You Cry en Sorrowful Lady, waar de psychedelische invloeden uitspringen en veel gebruik wordt gemaakt van duistere songteksten. In Sorrowful Lady komen ook de folkinvloeden naar voren, waar de ietwat vrolijke folkdeuntjes contrast bieden aan het dramatisch effect van de psychedelische rock. Een interessante combinatie die goed werkt.

Alone Again springt eruit als het iets hardere, rauwere maar tegelijkertijd verleidende nummer. Het heeft meer opbouw dan de rest van de nummers, het bouwt namelijk op naar een muzikaal spektakel met snijdende gitaren en eindigt in stilte. Daar komt gauw More Than A Million Times achteraan: een song met een swingend intro, mede mogelijk gemaakt door een stel blazers, een nummer waar je bijna spontaan de tango op gaat dansen. Erg tof.

Shooting Star lijkt ons weer in rustiger vaarwater doen verkeren, maar niets is minder waar: Shooting Star heeft namelijk ook een fijn stukje snijdende gitaren voor de luisteraar, en een stukje intense psychedelia. Black Raven is misschien wel het meest duistere nummer van album, zoals de titel van het nummer ook suggereert. Het ontvouwt zich van een zwaar psychedelisch nummer tot een ware hard psychedelische rocksong.

From Your Lips geldt als een waardige afsluiter voor And Here Comes The Night en laat goed horen wat de band kan. Al met al biedt Seven Stars Over Sicily met dit album een professioneel, duister en zwaar psychedelisch album. Hier en daar een folkelement en een zwaar meeslepend, grotesk en dramatisch effect – op een positieve manier natuurlijk.

Meer over de band? Check hun website of Facebook-pagina!

Eerder hield onze reporter Joe Saleh al een interview met zanger Conrad over dit album.

Dagboek van een band: gitarist

Laatst zag ik op tv iemand die een gitaar had aangeschaft en het was in zijn ogen heel normaal dat je als gitarist gitaren verzamelt. “Nietwaar Nico”, zei hij en Nico beaamde het, want heeft er zelf 58 in bezit, weliswaar in een opslag op een bedrijventerrein maar toch.

Soms zie ik wel eens bands met gitaarrekken, dat zal je bij een punkband niet snel zien of het moet Green Day betreffen maar daar zijn de meningen over verdeeld. Of dat een punkband is.

In mijn band ben ik vooral op zoek naar het juiste geluid, dat valt niet mee want ik moet minstens net zo hard staan als de andere gitarist en die speelt met oordopjes. Eerst het volume dan, ook goed. Heb ik eenmaal het goede geluid gevonden dan moet het nog door mijn effectenpedaaltje. Welke gitaar je daar ook instopt, er komt een enorme bak herrie uit en dat blijkt dan telkens weer precies mijn geluid te zijn.

Zo heb ik zelf een gitaar in elkaar geknutseld, een Telecaster, want daar speelde mijn gitaarheld Andy Summers van The Police Message In A Bottle mee, de beste riff ooit gemaakt. Als ik eenmaal zo’n gitaar heb dan komen die riffs er vanzelf uit rollen, denk ik.

Vroeger wilde ik spelen als Hendrix dus kocht ik een Stratocaster. Ik werd niet direct Jimi genoemd door mijn omgeving maar nu is alles anders, nu speel ik in een band. Met mijn nieuwe gitaar en mijn nieuwe geluid komt alles bij elkaar en klinken we als band nog vetter. Als ik de piepende geluiden uit mijn versterker probeer te analyseren met mijn medegitarist begint de drummer steevast te draaien met zijn stokjes.

Hij is die gitaristenpraat wel eens zat denk ik, want net als wij over de juiste knoppen, effecten en snoeren beginnen, gaat hij even warm trommelen. Op zijn allerhardst en met zoveel mogelijk toms, bekkens, hi hats, kicks en snareroffels tegelijk. Vol verwondering kijken we elkaar dan aan en proberen we met handgebaren verder te discussiëren maar dat geven we al snel op. Al lachend zetten we de versterkers aan, wisselen wat blikken uit en denken we simultaan ”wij kunnen toch veel harder”.

Onze zangeres/bassiste/bandleider lacht ons dan even smalend toe en ik zie haar denken ‘gitaristen……zucht’.

Wordt vervolgd.