In De Aap Gelogeerd
lp / download-album
Nederlandstalige rhythm & stampblues
Wat krijg je als je Captain Beefheart, The Dubliners, Stuurbaard Bakkebaard, Meindert Talma, Jules Deelder, een vleugje new wave met een hoop testosteron kruist? Precies Zinkzand. De naam is net zo apart als het muziekgenre. Of toch niet?
Charmant, sympathiek en authentiek zijn de steekwoorden die boven komen drijven bij het beluisteren van deze langspeler met de ludieke titel In De Aap Gelogeerd. In eerste instantie denk je dat het gaat om een cabaret gezelschap. Eerder bracht Zinkzand al het album De Thee Trekt, Maar De Zee Nog Meer uit. Plezier en lol voeren de boventoon want voor diepgaande teksten of oud-Hollandse kleinkunst truckjes hoef je bij Zinkzand niet aan te komen.
Zelf noemt de band hun muziek ‘zeemansblues’. Eerlijkheidshalve moet ik ook bekennen dat de plaat als geheel doet denken aan stoere zeebonken en onvervalste zeeschuimers. Zeker in de spaarzame koortjes komen de visioenen naar boven van een ruwe zee. Soms klinkt de muziek van Zinkzand wat vergezocht, de andere keer een beetje kaal. Zinkzand lijkt het niet zo nauw te nemen en vooral voor de gimmick en het gevoel te gaan. Maar hun humor en spelplezier knallen letterlijk uit de speakers en verlaten de huiskamer niet meer.
Muzikaal rammelt het nogal en ook toonvastheid lijkt niet iets wat tot het vocabulaire van de band behoort. De zanglijnen van Wiebe Radstake en Ward Blokland neigt eerder naar zingzeggen met een valse ondertoon, dan naar ludieke koorzang. Gelukkig neemt de band zichzelf dan ook niet zo serieus. Hierdoor is het allemaal prima te verteren en niet storend. Titels als Pierewaaier, Wiedeweerga, Stilte Coupe en Dit Is Wat Het Is, zeggen voldoende. Dit wordt nog eens extra gecompleteerd doordat er afwisselend wordt gezongen in het Nederlands en in steenkolen Engels. De arrangementen in de nummers zijn eigenlijk wat te karig om lang te boeien, want meer dan boem-tak-boem-tak is het eigenlijk niet. De ongecompliceerde partijen van saxofonist Jos van Doorn zorgen er echter voor dat dit nauwelijks opvalt en dat is knap.
Door de leegheid van de arrangementen doen de liedjes mij een beetje denken aan de Nederlandstalige bands aan het begin van de jaren tachtig. Zeker de nummers In Zierikzee en Rotterdam hadden niet misstaan op een compilatie uit die jaren. Dat Zinkzand ook een gevoelige kant heeft blijkt wel in City Blues. De band durft hier wat voller uit te pakken en geeft niet alleen de saxofoon van Jos van Doorn de ruimte, maar ook Rowan van As krijgt hier alle ruimte op de trombone. Zinkzand bouwt hier duidelijk naar een hoogtepunt toe. Het doet af en toe een beetje denken aan De Dopegezinde Gemeente, een collectief dat een jaar of vijftien geleden grote furore maakte in het circuit. Wie weet als Zinkzand gewoon doorgaat zonder pretenties kan de band mooi in de voetsporen van deze bovengenoemde band treden.
