Between These Walls
cd- / download-album
singer/songwriter / folky pop / americana
Muzikale genen dat is wat Mieke van Veen gemeen heeft met haar broer Bart van Veen, songwriter voor Anouk met onder meer RU Kidding Me en Nobody’s Wife op zijn resumé. Dat die gedeelde passie voor muziek ook zijn voordelen heeft was voor de uit Delft afkomstige Mieke (inmiddels woonachtig in Rotterdam) wel duidelijk toen ze op haar vijftiende haar broer’s gitaar in beslag nam om haar eigen droom te kunnen verwezenlijken.
Geïnspireerd door haar helden Neil Young, David Bowie en Nina Simone, maar ook Jane’s Addiction, Thomas Dybdahl en The Cure begon Mieke al vroeg met liedjes schrijven om uiteindelijk op haar 21e een eerste demo op te nemen in een studio in Londen onder begeleiding van producer Paul Williams.
Sindsdien staat ze op de planken, zowel solo als met een wisselende sessieband Mica’s Mess. Onder diezelfde naam bracht ze ook haar eerste ep met de song Riverside, die ook dit album siert, uit. Daarmee schopte ze het ver in de zangwedstrijd International Songwriters Competition 2011. De 2010 editie van de Grote Prijs van Zuid-Holland was eerder al een succesverhaal door het behalen van de finale.
Mieke van Veen – Riverside
Na twee jaren van componeren, bijschaven en uitproberen van haar nieuwe creaties was het voor haar tijd om de studio opnieuw in te duiken en de hand te leggen aan een volwaardig album, Between These Walls genaamd, samen met muzikale giganten gitaristen Martijn van Agt en Menno Gootjes, toetsenist Ronald Kool, bassisten Hugo den Oudsten en Hans Visser, drummer Jornt Jan Bras en cellist Marien Okkerse.
Albumopener en eerste single Traffic Jam opent zachtjes met regen en de slide gitaar en banjo van Martin van Agt voordat het zachte timbre van Mieke’s stem zich toevoegt. Ze zingt ons door de tot diep in de nacht verlichte straten van The Big Apple heen, met een licht twangy countrystem onder speelse begeleiding van mellotron en glockenspiel.
Het volgende nummer Constant Tone is meer upbeat in zijn folky popstijl. Handgeklap en snelle schokkerige cello aanslagen verwoorden het hartritme van een verliefd meisje. Die spanningsboog wordt strakker gespannen wanneer Mieke bezingt, vocaal ondersteunt door iET, hoe ze uitkijkt, tijdens een avondje stappen, naar de persoon die de hartslagversnelling veroorzaakt.
Het gaat er in Sweet Precious wat vuiger aan toe. Straffer gitaarwerk en een rauw randje aan Mieke’s stem verwoorden de vraag naar ‘echtheid’. Stop het schuilen achter imago en attitude toon de wereld je echte ik. Want die echte ik is mooier en origineler dan wat je portretteert.
Gevoelens, ondanks dat ze puur en eerlijk zijn, zijn niet altijd het juiste. Zo ook te horen in No Name waar de zacht zoete intro van cello, contrabas en Hammond en liefelijk gefluit teksten siert over vreemdgaan en de pijn die alle partijen daarbij voelen.
Afsluiter Long Gone begint met intiem pianospel van Ronald Kool, en wordt daarna krachtiger en intenser door de toevoeging van cello en drums. Vocaal trekt Mieke ook krachtig op, in deze intense song over verlies. Verlies van herinneringen, van jezelf en van het leven. Gelukkig eindigen we niet op zo’n trieste toon want aan het eind is er nog een kleine verrassing verstopt in de vorm van de Nederlandstalige track Lege Handen.
Het album staat vol met gedachtes en gevoelens die nog moeten worden uitgesproken. Stuk voor stuk verhalen recht uit het hart, die groter groeien tussen de muren van gedachten en ondergedompeld zijn in een licht melancholische ondertoon.
Voor meer informatie bezoek je de website van Mieke van Veen.