6 februari 2014
•
Columns
•
Thomas Florusse
Een kleine situatieschets: Je bent op de verjaardag van je oma en die ene oudtante met het kekke kapsel, die je eens per jaar ziet, vraagt wat je doet voor de kost. “Ik ben singer/songwriter” zeg je dan. Vervolgens krijg je respons in de trant van: “Goh, wat leuk. Dat is helemaal in, hè? Ga je meedoen aan dat tv-programma van die bekende radio-dj? Ik heb je nog niet gezien bij DWDD.” En de meest voor de hand liggende reactie is toch wel: “Kom je daar een beetje van rond?”
Daar zit je dan, het zweet breekt je uit, je begint te stamelen en je zou niets liever willen dan dat laatste stuk taart naar binnen proppen en de deur uit rennen. Het liefst zou je eerlijk zijn en zeggen dat je leeft op een dieet van water en oud brood met kaas, maar je laat jezelf niet kennen. “Ja, het gaat wel aardig” zeg je dan. “Hoe gaat het met uw kunstheup?”
De singer/songwriter heeft het zwaar. Wat eind jaren ’60 van de vorige eeuw begon als een revolutionaire stap in de popmuziek, wordt tegenwoordig gezien als een uitgekauwd excuus voor muzikanten die hun gevoelens en gedachtegangen willen uiten. Grootheden als Bob Dylan, Jackson Browne en James Taylor waren, zeker in hun begintijd, de stem van het volk en dan vooral bij de jongeren. Zij wisten te verwoorden wat er gaande was in de wereld zoals niemand anders dat kon, en deden dat op een manier waar iedereen zich in leek te herkennen. Tegenwoordig lijkt het een trucje dat iedereen inmiddels wel kent, mede door de (over)exposure die de singer/songwriter krijgt op de radio en op tv. Nederland raakt singer/songwriter-moe. Dat is enorm zonde.
Echter, in het Rotterdamse muziekcircuit is er een heuse opmars van singer/songwriters gaande. Niet alleen laten zij steeds meer van zich horen, maar steeds meer Rotterdamse instanties geven singer/songwriters de kans om zich te laten zien aan een groter publiek. Nog steeds heerst er af en toe lichte kritiek op deze vorm van muzikantschap. “Het klinkt allemaal hetzelfde”, “Je liedjes zijn zo somber, kun je niet iets vrolijkers schrijven?”, “Zucht, weer zo’n semi-gevoelige huilebalk. Doe je ook covers?”
Sommige mensen lijken te vergeten dat songwriting een kunst op zich is. Je hoofd boven water houden in deze tijden wordt alsmaar moeilijker, maar alle mooie liedjes die geschreven worden lijken de pijn enigszins te verzachten. Overal in Rotterdam duiken singer/songwritergezelschappen op die zich weren tegen deze kritiek en laten zien dat het niet allemaal eenheidsworst is.
Dit is eigenlijk ook wel de moraal van mijn verhaal. Stichting Machinist Live bijvoorbeeld heeft ook de komende weken op de woensdagavond weer veelbelovende singer/songwriter-sessies geprogrammeerd staan (mede gefinancierd door Popunie Music Support Rotterdam). Schroom niet en kom gezellig luisteren. Daar doe je niet alleen de artiesten een groot plezier mee, maar uiteindelijk ook jezelf. Wie weet wat voor parels je ontdekt. Daar heb je geen tv voor nodig.
Thomas Florusse
Thomas Florusse is singer/songwriter, levensgenieter en zelfstandig ondernemer bij Turning Tides Music. Naast zijn bezigheden als singer/songwriter is hij ook actief als toetsenist, producer en co-writer voor diverse projecten. Thomas woont in Rotterdam en studeert aan de Zadkine Popacademie.