He, gelukkig, het bestaat nog. Onvervalste deathmetal uit de Hollandse klei. Soms betrap ik mezelf er wel op, dat ik niet meer helemaal weet wat in dit metalgenre anno 2018 speelt. Vroeger (halverwege jaren negentig – opa vertelt) vlogen de metalbands en –demo’s je om de oren. Slechts een enkeling was van een bepaald niveau om de cd-speler te plezieren.

Nox Aeterna voldoet helemaal aan het plaatje van een doorgewinterde en professionele deathmetal band. De band is dan ook al dik vijftien jaar bezig. En dit is te horen in het spel, productie en composities. Retestrak, intens, geïnspireerd en zwaar. Toch geeft de band er een eigen draai aan en weet door het keyboardwerk van Gerard Baai de zware metalen een prettig melodieus sausje mee te geven. De dubbele gitaarpartijen van Debbie Maasdam en Arnold Boukes vervolmaken dit geheel meerdere malen. Het swingt hierdoor meer dan bij doorsnee deathmetal bands uit ons kikkerlandje. Bij het beluisteren van Aurora Borealis heb ik mezelf er dan ook op betrapt dat stilzitten niet lukt.

Vanaf het intro in Chasing The North is gelijk duidelijk dat het vijftal een oerdegelijk conceptalbum heeft gemaakt. Hiermee wordt de stempel ‘Scandinavisch geheel’ nog eens extra benadrukt. De langspeler vertelt het verhaal van een reis door het koude en verraderlijke landschap richting het Noorderlicht. Het begin van de reis is redelijk voortvarend als we Nox Aeterna mogen geloven. De energie en tempo wordt hoog gehouden. Maar halverwege krijgen de reizigers het moeilijker op hun reis. Muzikaal zet de band dit om in een nummer als Lost In Darkness. Op het moment dat het allemaal nog zwaarder wordt voor de hoofdpersonen en de reis traag, slepend en uitzichtloos lijkt vertaalt dit zich in Destitute Salvation. Muzikaal zet de band zich hiermee op scherp. Het laat horen meer in huis te hebben dan strakke ritmes en opzwepende gitaren.

Destitute Salvation is hierdoor één van de sterkste nummers van het album. De grunt van Arnold Boukes komt gelaagder over en wordt meer gedragen. In het volgende nummer Old Man’s Tale gooit de band de boel weer overhoop om zo op te bouwen naar een apotheose. Dit wordt ingezet met een ander hoogtepunt van Aurora Borealis; The Northern Saga. Bijna worden er dansbare beats voorgeschoteld. De band verwerkt folk- en gabberhouse-invloeden in het geheel. Dat dit meer dan goed uitpakt moet de lezer van de recensie zelf maar ervaren. Ook het slotnummer The Last Awakening zit goed doordacht in elkaar. De band weet krachtig naar de finale van het nieuwsbericht toe te werken.

Met Aurora Borealis levert Nox Aeterna een waar huzarenstukje af. Zo een die bij iedere draaibeurt alleen maar beter wordt. Wel vraagt dit album om meer. Om een soort projectmatige aanpak. De plaat moet in zijn geheel voorzien worden van videoclips. Live moet de band uitpakken met een multimediashow met acteurs, dansers, videobeelden en lasershow. Ik doe hierbij gelijk een oproep aan subsidieverstrekkers en potentiële fondsenwervers. Geeft deze gasten een pot geld, zodat de band dit allemaal kan realiseren. Wat volgt is een prachtige tournee door theaters en zalen en de metalwereld is een mega-act rijker. Ik zeg: “Wordt vervolgd…”