Kim Hoorweg begeeft zich sinds 14-jarige leeftijd vlotjes in het bekendere songbook-jazz-segment. Dat betekent: een bak aan ervaring, een bak aan mensen die hebben gezegd hoe het moest en een bak aan vooroordelen. Een tijdje terug bracht de nu 26-jarige dochter van Erwin Hoorweg Untouchable uit. Haar eerste zelf geproduceerde plaat, uitgebracht op haar eigen label (Kimcompany), met eigen artwork; maar wel met de schaar aan bekende muzikanten.

Untouchable opent met Soar, waarin muziek en tekst mekaar danig in de weg zitten. Het is teveel en te vol en de tekst komt nauwelijks door. In de ontwikkeling van deze plaat was Raul Midón een intensieve begeleider. Everybody is bijvoorbeeld volledig van zijn hand, en dat is te horen. Het is helaas niet echt Kims thema. Daarnaast heeft het een weinig verrassende opbouw en vocale insteek die iets weg heeft van soul; maar de echte soul mist. Wat hier wél de interesse wekt, zijn de hippe jazz-akkoorden op het einde, die geven een hint van de missende eigenheid.

“Love can’t stand on promises” is een pareltje van een zin voor het pakkende refrein van de volgende track en For Free biedt een mooie aanzet. Het schrijfwerk in beide tracks toont echter weinig prikkelend, is verre van poëtisch en onvoldoende uitgewerkt. Met de zevende track, The Art Of Breathing Under Water, heeft Kim me volledig goed te pakken. Piano en stem doen hier het werk samen, de opbouw naar het refrein is mooi en de fluister achter de stem goed geplaatst.

Ook Taste Of Me is andere koek. Het verleidelijke tekstuele/muzikale idee vormt een goeie basis. De tekst is volwassen, doorwinterd en doordacht (positieve invloed van co-writer Daan Rijkers?) en de solo van gitarist Anton Goudsmit komt hier goed tot zijn recht. De rap voegt echter niets toe aan het nummer en leidt zelfs af. Zonde van de prima insteek van dit nummer.

Hoorweg omschrijft haar plaat als indie/jazz. De nummers klinken zeker eclectisch, maar neigen overwegend meer richting pop met jazz-invloeden. De Rotterdamse moet als tekstschrijver nog flink wat kilometers maken en ook achter de productietafel scoort ze nog geen voldoende. Haar vocale werk is – zeker voor een ervaren jazzzangeres – wat vlak en mist interpretatie, waardoor ik als luisteraar behoorlijk op de proef word gesteld om niet af te dwalen. Al met al klinkt Untouchable als een zoekende plaat waarop het onontkoombare geheel nog niet gevonden is. Op zich niet vreemd voor een eerste album in een nieuwe richting en sowieso respect voor Kims durf om de regie in eigen hand te nemen.