Het is niet zozeer de vraag óf je hem tegenkomt, maar eerder: wanneer. Jasper Boogaard is namelijk niet alleen een van de oprichters van het Rotterdamse label Coaster Records en muziekblog Front, als muzikant is hij bekend van acts als Goodnight Moonlight, J.T. Boogaard en Midwinter Bonfire. Deze maand is het echter tijd voor zijn debuutalbum The Mirror met Nagasaki Swim. Het project waarin alles samenkomt waar hij de afgelopen jaren naar op zoek was.

Foto Cheonghyeon Park

Om te zien waar je mee bezig bent, moet je er soms even afstand van nemen. Zo liggen Boogaards ervaringen in de Amerikaanse stad Philadelphia aan de basis van dit album. Eind 2019 loopt hij stage bij een opnamestudio, waar hij een creatieve boost krijgt die hij zelf ook niet helemaal aan ziet komen.

Eerst blijven we nog even in Rotterdam, de stad waar de muzikant is geboren en getogen en waar hij zichzelf vooral in zijn knusse thuisstudio opsluit. “Ik mix muziek voor andere bands en ik ben altijd ideetjes aan het opnemen. Los van drums of harde gitaarpartijen, kan ik het meeste prima thuis doen”, vertelt Boogaard, die ondanks alle lockdowns en maatregelen nog hartstikke actief is.

“Ja, ik moet wel. Als ik een jaar niets heb uitgebracht, dan heb ik het idee dat ik niet besta. Het is niet dat ik continu vrolijk rondhuppel en er zijn genoeg dagen waarop het niet lukt, maar ik ben altijd gemotiveerd om iets te maken.”

De Philly-community
De ideeën voor The Mirror krijgen langzaam vorm na zijn stage bij de Headroom Studios, waar artiesten opnemen als Alex G, Bad Moves en Hop Along. Het is zo’n mooie periode dat Boogaard bijna een soort fysieke heimwee naar Philadelphia voelt: “Toen ik weer in Nederland was, wilde ik direct terug naar Amerika. Zeker de eerste weken miste ik de studio en de mensen die daar werken.

Zij wilden mij oprecht helpen om verder te komen. Daarnaast namen ze mij mee naar allerlei shows en werden er allerlei feestjes in de studio georganiseerd. Op die manier heb ik die muziekscene van binnenuit leren kennen. Die steekt toch iets anders in elkaar dan in Nederland. Zo is het community-gevoel in Amerika erg belangrijk, zeker onder artiesten. Er is daar bijvoorbeeld nauwelijks een subsidiesysteem zoals wij dat kennen, dus iedereen moet het op eigen kracht doen.

En toch heerst er niet zo’n cultuur dat altijd alles maar voor niets moet gebeuren. Als je daar een vriend vraagt om een partij in te spelen op jouw plaat, dan betaal je diegene daarvoor. Ook is het gebruikelijk om wat bij te dragen als je ergens op de gastenlijst staat. Op die manier ondersteun je elkaar.”

Met gevoelens van heimwee en kort daarna de coronacrisis, neemt Boogaard de tijd om eens goed na te denken over wat hij nou echt belangrijk vindt in het leven en zijn muzikale loopbaan. “Thematisch gaat het album voor mij over het zoeken naar focus. Dat is voor mij een continue zoektocht. Zo leer ik bijvoorbeeld een hoop door aan meerdere projecten te werken, maar op hetzelfde moment is het best zwaar om je overal goed op te concentreren.

Daarom ben ik bijvoorbeeld gestopt met Goodnight Moonlight. Wat absoluut niet makkelijk was. Ik zet niet eventjes een punt achter een band, dat is zo’n groot onderdeel van mijn leven. Alleen het was nodig om te groeien”, vertelt Boogaard.

“Naast het zoeken naar focus, gaat het over het zoeken naar een perfecte versie van mijzelf. Ik probeer mezelf altijd te verbeteren en oplossingen te zoeken voor zaken waar ik mee zit. Soms heb je het idee dat je die gevonden hebt en op andere momenten niet. Ik realiseerde mij op een gegeven moment dat dat oké is. Alles gaat in golven en er is niet een soort eindpunt. Dat besef geeft rust. Al blijft het lastig: je weet nooit waar het heengaat als je nieuwe dingen probeert en het kan niets worden. Toch is dat beter dan continu min of meer hetzelfde te doen. Dat comfort is saai.”

Foto Cheonghyeon Park

Compleet tevreden
Het leidde tot een album waar Boogaard altijd al naar op zoek was. Dit is ‘m naar eigen zeggen écht. Waar komt dat door?

“Deze plaat wilde ik al heel lang maken, maar het lukte op een of andere manier nooit. Eigenlijk was het idee om van Midwinter Bonfire een folky project te maken, maar dat werd ineens een synthpop-plaat. Er zit vaak toch een gat tussen muziek die je graag luistert en de muziek die je zelf maakt. Zelf houd ik bijvoorbeeld van bands als Mount Eerie. Dat is hele introspectieve muziek en het is de intieme sfeer die mij zo aanspreekt. Naar dat gevoel was ik op zoek”, vertelt hij.

“Tegelijkertijd kun je jezelf behoorlijk verliezen als je dan een eigen studio hebt. De eerste maanden van de coronacrisis was ik zeven dagen per week aan het opnemen. Tijdens zo’n proces luister ik vrijwel geen andere muziek, ik ben erg obsessief op dat gebied. In totaal ben ik er vorig jaar van maart tot en met november mee bezig geweest. Ik denk niet dat ik ooit zolang aan een plaat heb gewerkt. Maar als ik het album nu hoor, dan ben ik compleet tevreden.”

Met zijn nieuwe album The Mirror heeft Boogaard een bijzondere periode in zijn leven vastgelegd en heeft hij zijn draai weer gevonden. Al duurde dat wel even. “Ik moest Rotterdam opnieuw leren waarderen toen ik terugkwam. Het boek van Jasper Willems speelde daar een positieve rol in (dat Boogaard uitgaf met Front, red.). Om weer te beseffen wat voor mooie dingen hier allemaal gebeuren. Daar wil ik mij nog meer voor in gaan zetten, om ook van deze scene nog meer een community te maken”, vertelt Boogaard.

Om te beginnen heeft hij voor de (live)band van Nagasaki Swim de nodige vrienden/lokale muzikanten om zich heen verzameld. Zo speelt Jim Luijten van Goodnight Moonlight in de band, Kat Kalkman van Neighbours Burning Neighbours en Jasper Werij van KIEFF.

Dat ging grotendeels in ‘corona-stijl’: “Ik heb artiesten gevraagd die ik tof vind en ze de nummers via de mail toegestuurd. Dat beviel best goed eigenlijk. Op die manier kon ik bijvoorbeeld Molly Gemer voor een partij vragen, een Amerikaanse violiste die met artiesten als Alex G werkt. Het was iedere keer ontzettend spannend om het bestandje teruggemaild te krijgen met iemands partijen erin. Al zou ik het voor de volgende plaat toch wel erg leuk vinden om gezellig met z’n allen in de studio te zitten.”