Een tijdje geleden kwam ik er, bij het geven van een huiskamerconcert, puur toevallig achter dat een ex-bandlid van mij was overleden. Dat kwam zo. Ik kreeg een aanvraag voor een optreden dat redelijk bij mij in de buurt was. Een vrouw wilde op een zaterdagavond een optreden op het verjaardagsfeest van haar man. Het optreden was een verrassing voor hem.
De bedoeling was een soort huiskamerconcert, maar door het mooie weer werd het uiteindelijk een tuinconcert. Ik kom die zaterdag aanrijden. De vrouw staat al buiten te wachten om mij op te vangen, want haar man weet nog van niks. Ik loop achter haar aan de gezellig drukke huiskamer in. Een vrouw ziet mij, we kijken elkaar aan. Er is iets van herkenning, maar allebei weten we nog even niet waar we elkaar dan van kennen. Twee seconden later roept de vrouw, we staan nog steeds vlak bij elkaar, heel hard mijn voornaam: “hé Timo!” Ik sta helemaal versteld en weet nog steeds niet wie zij is. Ze noemt haar naam en zegt: “wij speelden vroeger samen in een band”. Dan zie ik haar man daar vlakbij en herken hem onmiddellijk: Ron, de bassist van dezelfde band. Zijn vrouw, Lotte, was de achtergrondzangeres. Dit is echt ongelofelijk! We hebben het over bijna 30 jaar geleden. Zij blijken goede vrienden van de organisator van het feest en haar jarige man.
Omdat ik natuurlijk moet opbouwen en spelen, spreken we elkaar pas wat langer ná het optreden. Wat ontzettend leuk om herinneringen op te halen aan de mooie tijd die we hebben gehad met onze band. Ron blijkt, net als ik, nog volop muzikaal actief te zijn. Hij speelt bas in meerdere bands. Ook grappig om te zien dat Ron en Lotte inmiddels drie volwassen kinderen hebben! In de tijd van onze band werd volgens mij de eerste geboren.
Wat later zegt Ron tegen mij: “Je weet dat Arend (niet zijn echte naam), onze toetsenist destijds, een paar jaar geleden is overleden?” Ik had geen idee en ben wederom met stomheid geslagen. Arend en ik zijn bij het opbreken van de band niet helemaal prettig uit elkaar gegaan en we hadden al lang geen contact meer. Wat blijkt: Arend, die altijd al van een paar biertjes (of meer) hield, heeft in de loop van de jaren zo veel gezopen dat hij uiteindelijk is bezweken aan levercirrose. Ik kan me herinneren dat ik vroeger bij onze optredens ook wel eens dacht: volgens mij speelde Arend tijdens de repetities een stuk beter. Ook weet ik nog dat hij in die tijd een enorm aantal bekeuringen had verzameld, vermoedelijk óók voor rijden onder invloed. Ik schat dat hij de 50 niet heeft gehaald. Wat een treurnis zeg.
Wat ik ook zo bizar vind: Arend zijn Facebook-pagina is dus nog gewoon in de lucht. Dat zegt misschien ook wel wat over zijn eenzame leven. Aan de andere kant, ik zie op die pagina allerlei foto’s van Arend met lachende muzikanten die al dan niet muziek aan het maken zijn. Ook vind ik een video van het afscheidsconcert (na zijn overlijden) in het muziekcafé waar hij kennelijk vaak speelde. Tsja, wat weet ik er ook eigenlijk van. Misschien heeft hij toch wel een mooi leven gehad. Vanavond drink ik in ieder geval een biertje of twee (niet méér) op Arend!
N.B.: Vanwege de privacy van betrokkenen zijn de namen in deze column veranderd.
Timo Bee is een Capelse singer/songwriter en een veteraan met de passie van een jonge gast. Onder de naam Timber schrijft hij akoestische liedjes met americana-invloeden en treedt regelmatig op. In zijn columns verhaalt hij over zijn belevenissen in de wondere wereld van de popmuziek. Volg Timber op Facebook voor het laatste nieuws en shows, meer informatie en al z’n muziek vind je op zijn website.
