De studie Docent Muziek bracht haar in 2004 naar Rotterdam. Ze bleef 14 jaar plakken, werkte als muziekdocent voor o.a. de afdeling Circus Arts van Codarts, recenseerde voor de Popunie en was (en is nog steeds) lid van de bluegrass/folkband Red Herring. Haar hobby om de Tsjechische taal te leren liep in 2018 zodanig uit de hand dat ze besloot zonder plan naar Praag te verhuizen waar ze een tijdje als broodmuzikant heeft gewerkt. Hoe gaat het nu met haar en hoe is de Praagse muziekscene anno corona?
Foto copyright © Pepa Malina
Buiten ligt een dik pak sneeuw. Elke ochtend als ik de jaloezieën open prijs ik me gelukkig met de woning die ik een paar maanden geleden gevonden heb, gelegen in een rustige wijk op een heuvel met een prachtig uitzicht over de mooiste stad van Europa.
Vooral nu is het belangrijk om je ergens thuis te voelen, aangezien tegenwoordig alles daar gebeurt: je werkt er, je sport er, je kookt en eet er, je oefent er je toonladders, je doet af en toe een live stream en je steunt andere muzikanten door hun multi-screen “Covid Collaboration” video’s te delen of af en toe eens iets in de Patreon-pot te gooien. Je zoekt er je ontspanning en als je gezegend bent met een stabiele internetverbinding kun je ook nog proberen in contact te blijven met je vrienden, in de hoop dat die er nog voor je zijn als je weer naar ze toe mag.
Het plan is om vanmiddag te gaan repeteren met 3/5e van mijn band. Ik ben een soloalbum aan het opnemen en heb tussen de twee coronagolven in een band bij elkaar gesprokkeld. We waren nét lekker bezig en op elkaar ingespeeld aan het raken toen de boel weer op slot ging.
“Okee, optredens mogen niet, maar mag er wél gewoon geoefend worden?” is al maandenlang een terugkerende vraag in Facebookgroepen voor muzikanten in Praag. Het lijkt een klein beetje op de Belastingtelefoon bellen en vragen of je die boekenbon en die 5 euro fooi die iemand ooit in je hoed gooide écht moet invullen op je aangifteformulier. Ja dat moet, maar eh, niemand doet het (jij, lezer, bent natuurlijk de uitzondering).
Dus nee, je mag nu niet repeteren met een vijfkoppige band, maar als je het wél doet zal er niet ineens een SWAT-team je deur komen intrappen. Ik ben zelfs voor een Nederlandse een beetje overdreven van de regeltjes; mijn boerenverstand en een met de opvoeding meegekregen wantrouwen van autoriteit spelen regelmatig op, maar toch is mijn geloof in de kracht van saamhorigheid groter en overheerst het gevoel dat dit niet het moment is waarop elk individu zijn eigen plan moet gaan trekken, hoe boerenverstandig dan ook.
Ik wíl eigenlijk niet geloven dat het waar is wat ze op het nieuws zeggen, maar áls het waar is, dan bepalen de keuzes die ik maak over alledaagse dingen of een ander leeft of sterft. Holy shit. Aan de andere kant merk ik hoe de rek van het mezelf wegcijferen eruit begint te raken. Het is een hellend vlak.
Ik begin net een beetje uit een maandenlange dip te klimmen wat in feite een extreem en verlammend “Sorry Dat Ik Besta”-complex was en waar je aan het eind van het verhaal ook helemaal niemand mee helpt. Met mij gaat het beter, maar twee van mijn bandleden lopen van het langdurige schermstaren en van samenspeel-deprivatie nu echt op hun tandvlees. Over één lid van de band hoef ik me gelukkig geen zorgen te maken, daar woon ik mee samen.
Ik heb als compromis voorgesteld om voorlopig in twee- of drietallen te oefenen. Dat mag eigenlijk óók niet, maar het risico is dan wel héél erg klein. Denk ik. Hoop ik.
Tsjechië hanteert een Proti-Epidemisch Systeem, afkorting PES, wat ook “hond” betekent en dat zou het voor de gemiddelde Tsjech—die groot hondenliefhebber is—wat luchtiger en vertrouwder moeten maken. Ik weet niet of het doel treft. Wat ik op het nieuws zie lijkt totaal los te staan van wat ik om me heen zie en hoor. We zitten nu op PES niveau 5 van de 5 en de situatie schijnt zo ernstig te zijn dat er waarschijnlijk nog een niveau bovenop gebouwd gaat worden (wat me een beetje doet denken aan This is Spinal Tap: “This one goes to eleven!”…).
De gezondheidszorg staat op instorten, de ziekenhuizen zijn vol, zegt de minister van Volksgezondheid; als dit zo doorgaat zou het kunnen dat mensen met een infarct of andere acute aandoening niet behandeld kunnen worden. Blijf thuis, ontmoet niemand, zelfs niet je familie en vrienden, gij zult enkel werken (behalve als je werk muziek is natuurlijk), is het devies.
Ondertussen staat mijn Facebook newsfeed vol foto’s van mensen die het beregezellig hebben en zie ik verslagen van massale demonstraties (uiteraard zonder maskers). Als jullie de regels niet respecteren, dan moeten we ze verlengen, zegt de regering. Het voelt een beetje als vroeger, als een leraar de boefjes niet onder controle had en uit pure wanhoop de hele klas na liet blijven.
Hadden jullie toen ooit de indruk dat die maatregel effectief was? Ik niet—het leidt vooral tot wrok bij die leerlingen die van nature welwillend waren. Sinds de pandemie is begonnen heb ik al de hele tijd een akelig gevoel van déjà vu.
De studie Docent Muziek bracht Loes van Schaijk in 2004 naar Rotterdam. Ze bleef 14 jaar plakken, werkte als muziekdocent voor o.a. de afdeling Circus Arts van Codarts en was (en is nog steeds) lid van de bluegrass/folkband Red Herring. Inmiddels is ze naar Praag verhuisd, waar ze een tijd als broodmuzikant heeft gewerkt.
Als je op de hoogte wilt blijven van haar soloalbum, of op den duur misschien zelfs een keer live zou willen zien, check je haar website. Loes’s eerdere schrijfsels voor Popunie vindt je hier.
Voor wie graag meer wil weten over wat er speelt in Tsjechië:
https://news.expats.cz/ | https://english.radio.cz/
