De studie Docent Muziek bracht haar in 2004 naar Rotterdam. Ze bleef 14 jaar plakken, werkte als muziekdocent voor o.a. de afdeling Circus Arts van Codarts, recenseerde voor de Popunie en was (en is nog steeds) lid van de bluegrass/folkband Red Herring. Haar hobby om de Tsjechische taal te leren liep in 2018 zodanig uit de hand dat ze besloot zonder plan naar Praag te verhuizen waar ze een tijdje als broodmuzikant heeft gewerkt. Hoe gaat het nu met haar en hoe is de Praagse muziekscene anno corona?

Foto copyright © Pepa Malina

Even een bitterzoet intermezzo:
Na een leven lang aarzelen durfde ik het in januari 2020 eindelijk aan om de vraag “Wat doe je voor werk?” volmondig te beantwoorden met “Ik ben muzikant” en ongeveer 5x in de week te schnabbelen in de Ierse pubs en Amerikaanse retrohamburgertenten van Praag.

Dat was intens, ik sjouwde me een ongeluk en heb vaker Wonderwall moeten zingen dan me lief is, maar het was heerlijk en ik durf zelfs te zeggen dat ik er goed in was. De Praagse muziekscene bruist en er hangt een uitzonderlijk collegiale en ontspannen sfeer tussen de broodmuzikanten die voornamelijk in de pubs voor toeristen spelen.

De eerste golf
Drie maanden mocht het duren… en toen kwam de eerste golf. Tsjechië was één van de eerste landen in Europa die maskers verplicht stelde en de grenzen dicht gooide, ook al waren er toen nog heel weinig besmettingen. Om niet weg te zakken in een depressie of gek te worden van eenzaamheid (ik had nog nooit langer dan één dag geen mensen om me heen gehad) besloot ik mezelf actief voor de gek te houden door te doen alsof ik me had ingeschreven voor een heel duur bluegrassgitaar zomerkamp.

Ik schreef elke dag op een whiteboard “Goedemorgen Loes! Vandaag gaan we werken aan…” en dat ging ik dan oefenen. Mijn gitaarspel ging enorm vooruit en ik had elke ochtend een reden om op te staan. Ik, dinosaurus, stortte me op allerlei tutorials om te leren live streamen, video’s te editen, meer Instagram followers te krijgen enz. Ik heb iets belangrijks geleerd over mezelf: het blijkt dat ik introverter ben dan ik dacht. Niet alleen kan ik goed alleen zijn, het is ook goed voor me om regelmatig even alleen te zijn. Die steken we in de zak.

Maar ik heb ook een extroverte kant en die voed je niet door alleen maar de hele tijd exhibitionistisch gedrag te vertonen op social media. Ook in deze tijd heeft de collegialiteit van de Praagse muzikanten me ontzettend veel goeds gedaan. Samen met Oostenrijkse blauwharige singer/songwriter Marley Wildthing heb ik een tijd lang een wekelijkse online open mic georganiseerd.

Hoewel we vaak met technische problemen te maken kregen of we door de zenuwen speelden als een natte krant, ontstond er een klein, warm kringetje trouwe deelnemers en kijkers die regelmatig positieve feedback gaven. Het was ook goed voor me om een regelmatig speelmoment te hebben, ook al is het natuurlijk niet hetzelfde als ‘fysiek live,’ en het gaf me een reden om nog een beetje in de gaten te houden welke dag van de week het was.

De zomer
Na een strenge lockdown van drie maanden was het dan ook een enorme opluchting—hoewel enigszins verdacht—dat in de zomer ineens alles weer open ging. Mijn leven ging ineens in overdrive. Ik verhuisde naar een stadje 150 kilometer ten Zuiden van Praag om in een hotelbistro te werken, reed een paar keer per week heen en weer om op te treden in de pubs, en hield daarnaast ook nog een bijbaantje als annotator aan.

Ik heb zelfs de jongens van Red Herring één keer gezien. Het is nu bijna surreëel om terug te denken aan dat ene weekend waarin we onder min of meer ‘normale’ omstandigheden hebben kunnen repeteren en zelfs een optreden hebben gegeven. Helaas was het van korte duur.

De herfst
De herfst was een hele nare periode waarin de regering letterlijk bijna dagelijks de regels veranderde. Het nieuws was beangstigend en deprimerend en het liefst had ik me de herfst en winter door gestruisvogeld, maar ik móest het elke dag volgen om te weten of ik überhaupt naar mijn werk mocht, en zo ja, wat er dan die dag aangepast moest worden.

Hoewel genoeg ondernemers de handdoek in de ring gooiden en hun zaak verkochten of een sabbatical namen, heb ik met verwondering gadegeslagen hoe veel anderen er tot de dag van vandaag positief, flexibel en inventief blijven. X aantal mensen? Prima, schuiven we met de inrichting. Alleen to-go verkopen? Prima, installeren we een loket. Verbod op alcohol voor directe consumptie in de piektijd voor glühwein? Prima, dan verkopen we die in kleine flesjes.

Voor muzikanten: continue optredens boeken en aankondigen, en dan je PR weer aanpassen zodat je de annulering kunt aankondigen, maar toch weer enthousiast op het eerstvolgende aanbod springen, want je weet maar nooit. Bij mij was inmiddels de positieve koek op. Ik besloot de hogere huurprijzen op de koop toe te nemen en terug naar Praag te verhuizen, in de hoop dat ik een full-time remote kantoorbaan zou kunnen vinden. Mazzelaar die ik ben, heb ik nu dat mooie huis op de heuvel met uitzicht en een baan als vertaler in een sympathiek en gemotiveerd team.

Het plannen van mijn cd-release tour, hoe dan?
Mijn soloalbum gaat de mix-fase in en bovenaan mijn to-do list prijkt al maanden: “cd-release tour plannen.” Wanneer en hoe dan? Moeilijk om mezelf voor dit soort klusjes te motiveren nu de toekomst zo onzeker is. In mijn belangrijkedingendoosje ligt nog een Interrail ticket dat ik had gekocht om in maart 2020 mee op tournee te gaan, geldigheidsduur verlengd, hopelijk ben ik te pessimistisch, maar ik denk dat die voorlopig nog in dat doosje blijft liggen.

Waarschijnlijk ga ik op zoek naar een klein theatertje waarmee ik overeen kan komen dat het releaseconcert eventueel ook zonder publiek als livestream plaats kan vinden. In ieder geval merk ik dat het belangrijk is om, ook al lijkt het allemaal zinloos en uitzichtloos, tóch iets te plannen, tóch in beweging te blijven.

Maar stel je nou eens voor, dat ik inderdaad te pessimistisch ben, en dat de wereld op wonderlijke wijze binnen een maand de pandemie op de knieën krijgt en er weer gereisd en opgetreden mag worden…. Dan sta ik daar wel mooi met mijn bek vol tanden als er een toerist niet wil geloven dat ik, na al die tijd die ik heb gehad om te oefenen, nog stééds de tekst van Wonderwall niet uit mijn hoofd ken…!

Wordt vervolgd!