Het is 1 april en Venus Tropicaux vertrekt naar Schotland om twee shows te spelen in Glasgow. Na voorzichtig geproefd te hebben van internationale roem in Freiburg en Londen zullen nu ook de Schotten verguld worden met de kebabsound van Rotterdam’s meest gelauwerde punkkwartet.

We zouden vrijdag de 30ste vertrekken waarbij we gesprekken zouden hebben met twee
belangrijke producers uit de UK, maar door persoonlijke omstandigheden hebben we deze
gesprekken moeten cancellen omdat we onze vliegtickets om moesten boeken door een
gebeurtenis die ochtend en kon Joris, ons belangrijkste en gezelligste bandlid, helaas niet
met ons mee.

Het vertrek

Shelley’s vriend en tevens rock&roll star, Toybias, brengt ons in Shelley’s groene gevaarte
naar Rotterdam CS, alwaar we met de trein vertrekken naar Schiphol om het vliegtuig naar
Edingburgh te nemen. Slagman Zach wordt al snel stiller wanneer we in Schiphol aankomen
en hoewel we de man het leeuwendeel van het jaar kwijt zijn blijkt hij niet van vliegen te
houden. Met witgespannen knokkels houdt hij zich vast aan de armleuningen voor soelaas
terwijl zijn angstzweet dankbaar wordt geabsorbeerd door onze easyJet-stoelen. We stijgen
op en Shelley krijgt al snel last van oorpijn en ook zij ligt huilend in de oranje stoel. Shalita
staart uit het raam en draait met haar ogen terwijl ze Drake op haar iPod luistert. Het is een
heel groot wonder maar we komen levend aan in Edinburgh en met hernieuwde
levensvreugde kopen we een variatie chocoladerepen als mondkost en nemen direct de
bus naar Glasgow waar we worden verwacht.

De kennismaking met Glasgow

Als Rotterdammers voelen we ons al snel thuis in Glasgow; een grijze industriestad met
brede straten waar de wind hard doorheen blaast. Het is nacht en de Glasgonians zijn al in
verschillende stadia van dronkenschap op straat te vinden. Het kost ons even voordat we
de club, die in een steeg ligt, hebben gevonden. Wij spelen zondag in dezelfde club, The Old
Hairdressers, dus kunnen we even kijken waar we überhaupt terechtkomen. We vallen
direct in het optreden van Current Affairs waar de jongen die ons geboekt heeft, Andrew
(ook drummer bij Shopping) in drumt. Na drie acts voelen we ons op ons gemak, Shelley en
Zach drinken weer teveel bier, maar dat komt ook omdat de biertjes hier veel te groot zijn.
Shalita houdt het op Club Mate waardoor ze weer irritant hyperactief wordt. Het blijkt ook dat
de Schotse bands veel van praten tussen de muziek door houden. Shelley en Zach vallen
bijna in slaap dus we denken dat we Andrew’s karaoke night, waar we hadden beloofd dat
we mee zouden doen, laten zitten vanavond. Morgen weer een kans.

Gastvrouw Joan

We worden vrij spontaan geadopteerd door Joan, de zangeres van Current Affairs en logeren bij haar die avond. We krijgen direct een propere introductie in het Schotse nachtleven door een uur in de rij voor de taxi te wachten. Gelukkig zijn we als praktische Hollanders warm gekleed terwijl ons omringende gezelschap louter gekleed is in kralen en foundation. Naast ons wordt heftig drooggehumpt door Schotse tieners terwijl een gipsy ons om geld vraagt.

We komen met een black cab aan in het zuiden van Glasgow. Ongemakkelijk genoeg staat onze gastvrouw Joan haar bed af om met ons drieën te delen en gaat zelf lankmoedig op de
bank slapen samen met een groen-harige jongen waar we de naam van vergeten zijn maar
die heel aardig was. We krijgen nog wat chocola toegestopt, want naast muzikant is Joan
ook nog lerares dus heeft ze een overvloed aan chocola(?). We voelen ons even schuldig, maar ons schuldgevoel wordt snel onderdrukt door onze vermoeidheid. We leggen snel onze hoofden ten ruste in het grote tweepersoonsbed om er wederom achter te komen dat onze slaaproutines zeer haaks op elkaar staan. Terwijl een confetti van Zach’s huidschilfers op onze rustende gezichten sneeuwt, wanneer hij met verve zijn eczeem openkrabt in zijn slaap, brengen we onze eerste onrustige nacht door in Schotland.

Het centrum van Glasgow

De volgende dag worden we wakker met het warme gevoel dat onze Schotse doorbraak
aanstonds is. Shalita is er vandoor, want die kon niet slapen door de schurftende Zach dus is
Schotse Hooglanders gaan zoeken op haar hardloopschoenen, die ze niet vindt die dag. Zach
moet verplicht douchen dus dat gebeurt dan ook. Ook Shelley doucht. Zach en Shelley eten
havermoutpap wat ze niet lusten maar ze durven geen nee te zeggen. Als Shalita weer te
laat terugkomt, nemen we de trein naar het centrum, waar we een SM-ketting vinden in
de Topshop voor Joris waar ‘babe’ op staat. Helaas blijkt later dat zijn nek te dik is.

We zien wat mensen op zombie-drugs en kopen nog wat accessoires na ons gisteren geërgerd te hebben aan een band die vertelde dat ze de stad in gingen om kleren te zoeken voor hun optreden. Shelley vindt weer een kekke hoofdband en Zach vindt een nieuwe werkoutfit voor zijn cocktailcarrière. Shalita koopt een nieuw telefoonhoesje met gouden drollen erop. Zach vindt ook nog een doorzichtig blauw glitter-overhemd wat perfect is voor een avond als deze.

Het eerste optreden in Nice & Sleazy

Vanavond zal ons eerste optreden zijn en in het kielzog van bands als Texas en Belle &
Sebastian zal Venus Tropicaux nu ook geboren worden uit het woeker dat Glasgow heet.
We spelen in een club die Nice & Sleazy heet op een avond van Spite House & Queer
Theory met allemaal holebi/queer acts. Op de een of andere manier stoppen mensen onze
band vaak in het vakje queer/feminist/etc. Waarom? Misschien door Zach zijn glitterpakjes?

Joan heeft ons al gewaarschuwd dat de club zijn naam meestal eer aandoet en dat de
bezoekers misschien wat onaardig kunnen zijn tegen de acts (vooral acts in glitterpakjes),
maar dat we ons geen zorgen hoeven te maken, wat toch lastig blijkt na deze aankondiging.
Zach bijt al zijn teennagels af van de zenuwen. De avond wordt geopend door de
extravagante band Black Doves. Ook loopt er een dikke man met een berenmasker over de
grond door het publiek en zien we twee hele vette bands, Sissy uit Dublin en Vital Idles uit
Glasgow spelen. Als wij spelen, gaat het eigenlijk niet zo heel goed, maar het publiek vindt
het kennelijk erg leuk dus dat scheelt weer.

Na de bands is er een soort van bingo, maar degene die onze ep wint wil hem kennelijk helemaal niet. Thx! Shalita wordt die avond één keer door Zach geslagen, waarom weten we niet precies meer. Het wordt een hele late avond want op een gegeven moment wordt er na al die punk shit eindelijk 90’s hiphop gedraaid dus we eindigen weer op de dansvloer waar we Zach telkens kwijtraken. We kunnen eindelijk met z’n drieën naar de wc want de wc’s zijn gender equal – of course – dus dat is gezellig.

Het tweede optreden in The Old Hairdresser’s

De volgende ochtend is Shalita weer kwijt en heeft dit keer wel Schotse Hooglanders
gevonden in het park. Als ze terugkomt, zijn Shelley en Zach ook wakker. We nemen de trein
naar het centrum om te brunchen met Joan, Andrew en de band Sissy in Mono. Onze
groen-harige vriend is daar vandaag ober. We eten lekker #vegan en vertrekken dan naar
The Old Hairdresser’s. Het is een optreden om vijf uur s’middags en Rachel, de zangeres
van Shopping, is speciaal naar ons toe gekomen omdat ze ons gisteren gemist heeft. Voor
de rest is er niet heel veel publiek. Dit optreden was wel iets beter. Het werd ook nog
gelivestreamd op Facebook, maar de enige die dat heeft gezien was onze geluidsman Chris
en het geluid van die iPad waar het op was gefilmd is natuurlijk ontploft, dus die zat thuis
weer te mekkeren.

Uiteindelijk worden we getrakteerd op yet another #vegan meal tegenover The Old Hairdresser’s. We eten daar met Joan en Rachel en een bandlid uit Rachel’s andere band en een random man waarvan we de naam weer zijn vergeten. We geven Joan daar het cadeautje (een fles Bombay Gin) dat we voor haar hebben gekocht, omdat we haar gastvrijheid wilden belonen. Die vergeet ze daar vervolgens omdat ze in haar eentje onze amps moet versjouwen. Als we daar nog met Rachel, random dude en Rachel’s bandlid zitten belt ze het restaurant en die zeggen de fles gin te bewaren voor haar. We mochten trouwens beide optredens op de gear van Joan en Andrew spelen, wat superchill was.

Een extra dag in Schotland

Shelley zou eigenlijk maandagochtend vroeg terug moeten zijn voor een afspraak, maar
heeft per ongeluk verkeerd geboekt dus we moeten nog een dag spenderen in Schotland.
Niet echt een hele erge straf, behalve dat we met z’n drieën opgescheept zitten dan. We
besluiten om nog even Edinburgh te verkennen en onze trip vreedzaam af te sluiten. Vanaf
Glasgow nemen we de bus en zien na een paar uur Castle Rock glooien in de deemster
gloed van het laatste licht. Allereerst zoeken we naar een hostel, die we gelukkig al snel
vinden. Nadat we voldaan onze spullen op onze hoogslapers hebben gegooid proberen we
de binnenstad te verkennen. Dit wordt ons nogal lastig gemaakt, omdat het gros van de
binnenstad is afgesloten voor de opnames van de blijkbaar populaire filmserie ‘The
Avengers’. Overal waar we komen worden we afgesneden door beveiligers. Op een
gegeven moment zitten we vast tussen beveiligers en een wolf. Zach en Shalita lopen met
drumstokken ten aanval naar de wolf maar die is alweer weg als we uit het steegje bevrijd
zijn. Hoewel we met grootse plannen naar Edinburgh zijn gekomen om ons te laten
benevelen in het Schotse nachtleven, wordt het toch ‘Gladiator’ kijken met onze nieuwe
vrienden voor wie we niet bestaan. Ook omdat we er stiekem naar uitkijken om een nacht te
besteden zonder Zach’s schilferige lijf tussen ons in gekluwd te hebben, gaan we al vroeg
naar bed. Het blijkt toch nog een zware nacht te worden; Shalita’s eerste hostelervaring
dreigt al snel de laatste te worden, want onze enige kamergenote, een corpulent Duits meisje
weet zich toch nog danig aanwezig te maken. Ze heeft ook nog eens blauw haar en een
Elmo-shirt aan blijkt de volgende ochtend.

Schapenmaag als ontbijt

Om onze dag toeristisch te beginnen gaan we op zoek naar Schots ontbijt. Shelley neemt
dapper haggis, de Schotse specialiteit die wat we allen kennen als gefegmenteerde
schapenmaag, wat ze moeiteloos wegkrijgt. Zach neemt een broodje zalm die die in één hap
doorslikt. Shalita houdt het op twee koffie. Zach wordt kwaad als Shelley zijn telefoon steelt
en de twee vechten in de verder vreedzame pub waar men geniet van hun Schotse ontbijt.
Ze schreeuwen naar elkaar als een getrouwd stel en Shalita schaamt zich. Shelley wil nog
een kasteel bekijken maar Zach en Shalita vervelen zich tussen de bejaarde toeristen. We
nemen de bus naar de zee omdat we op zoek zijn naar innerlijke rust. Wederom blijkt dat we
stadskinderen uit de schaamstreken van Rotterdam zijn die eigenlijk uit de natuur dienen te
blijven. Zach en Shelley vatten een heel dom idee op om te gaan wadlopen naar een
mysterieus eiland wat heel dichtbij lijkt te liggen. Hun schoenen ontbinden echter al snel in
de Schotse winterzee en het eiland lijkt zich vooral verder te verplaatsen. Met natte,
zanderige sokken in onze schoenen en een maag vol schapenmaag kijken we de dood nog
eenmaal in de ogen. Shalita is ook weer kwijt, die was op zoek naar schelpen en was de
twee anderen weer uit het oog verloren. Na twee uur bij een blauw huisje in de ijskou
te hebben gewacht, komen Zach en Shelley weer aanlopen. Uiteindelijk is het tijd om
richting het vliegveld te gaan, we halen onze bagage op uit het hostel, trakteren onszelf nog
op wat Tesco sushi en Zach wordt weer zenuwachtig. We landen content weer in Nederland
waar de Dietrich’s, de ouders van Shalita, al een uur aan het wachten zijn. Shalita krijgt nog
ruzie met wat PVV’ers bij de paspoortcontrole die de ‘Kut Marokkanen’ de schuld geven van
het wachten en Zach raakt ook weer kwijt. In Rotterdam aangekomen vertrekt Zach weer
naar zijn geliefde Molenbeek en maken we allen onze weg naar huis om elkaar een paar
dagen niet te spreken.