In mijn columns vertel ik over mijn ervaringen in de muziekwereld. Ik heb al eens eerder verteld over bijzondere ervaringen met sommige optredens. Als je niet van de muziek leeft zoals ik, komt het helaas nog wel eens voor dat er iets misgaat bij een optreden. Zo is er toch geen (goed werkende) muziekinstallatie, het podium voor de band is pakweg 2 m2 of er blijkt een paar meter verderop tegelijkertijd een andere band aan het spelen te zijn. Ook kom je wel eens in bijzondere situaties terecht, zoals het optreden waarbij halverwege ineens geëist werd dat de band akoestisch moest spelen (in een vol, rumoerig café). Niet altijd zijn die situaties grappig, soms wel. Soms zelfs ongelofelijk grappig!
Duivels toeval
Ik speel in een coverband. Goed om te vermelden is dat wij semi-akoestisch spelen, dus het is best rustige muziek waar bijna nooit iemand aanstoot aan neemt. Met die band speelden we eens voor het Gluren bij de Buren huiskamerfestival. De speelplek was dit keer niet een huiskamer, maar buiten op een plein. Naast het plein lag een buurtcentrum plus een kerk.
We waren vooraf gewaarschuwd dat we niet te hard mochten spelen, omdat er in de middag ook een kerkdienst zou zijn. Geen probleem, want wij spelen nooit te hard. Onhandig was wel dat de speeltijden helemaal anders werden omdat we rekening moesten houden met de kerkdienst. Op dit festival staan de speeltijden vast, zodat aanpassen niet handig is (bezoekers van het festival lopen, met het speelschema in de hand, van de ene speelplek naar de andere).
De organisatoren vertelden ons dat ze vaker problemen hadden gehad met de kerk. Het betrof namelijk een zeer strenge geloofsgemeenschap. De activiteiten van het buurthuis werden dus al snel gezien als ongewenst. We mochten daarom beslist niet spelen als de mensen de kerk ingingen of uitkwamen.
Helaas ging dat op de een of andere manier toch mis. We waren aan het spelen toen de mensen de kerk uitkwamen. We werden argwanend en fronsend bekeken. Heel opvallend was een echtpaar aan de andere kant van het plein. De man had zich afgewend van ons en hield zijn vrouw voor zich vast. Het kan zijn dat hij ook haar oren bedekte met zijn handen, maar misschien is dat mijn fantasie. Ze mocht kennelijk in ieder geval niet visueel worden geconfronteerd met deze godslasterlijke muziek. Zij liepen zo snel als ze, in hun bijzondere pose, konden naar de overkant van het plein en wég van deze duivelse muziek.
Dit was al grappig op zich, maar iets anders maakte het onbedaarlijk komisch. We waren namelijk net het nummer Bring Me Some Water van Melissa Etheridge aan het spelen. Het ‘duivelse’ toeval wilde dat de zin die ik zong terwijl het echtpaar naar buiten kwam was: “The sweet devil’s got my soul”. Ze hadden dus toch gelijk: we speelden muziek van de duivel. Ik denk niet dat de kerkgangers de humor ervan konden inzien. Hopelijk zijn ze deze vreselijke ervaring te boven gekomen. Wij hebben er in ieder geval weer een mooi verhaal over een bijzonder optreden aan overgehouden.
Timo Bee is een Capelse singer/songwriter en een veteraan met de passie van een jonge gast. Onder de naam Timber schrijft hij akoestische liedjes met americana-invloeden en treedt regelmatig op. In zijn columns verhaalt hij over zijn belevenissen in de wondere wereld van de popmuziek. Volg Timber op Facebook en Instagram voor het laatste nieuws en shows, meer informatie en al z’n muziek vind je op zijn website.
