Als onderdeel van Green Cabin heeft Elijah Waters je oren misschien al gevonden (bijvoorbeeld in Bird, Rotown, bij Motel Mozaique of gewoon online). Het kan ook dat je hem daarvoor al eens hoorde als Wavy B. Mocht hij toch nog uit de lucht vallen, geen zorgen: Elijah Waters is nog lang niet klaar.

Rond zijn tiende begon de jonge rapper een smaak te ontwikkelen qua muziek; zo kwam hij via T-Pain, Biggie en Lil Wayne bij folk terecht: “Bob Dylan enzo, niet Mumford & Sons en dat soort shit.” Frank Ocean, D’Angelo, PartyNextDoor en MF Doom zijn door de jaren heen als favoriete artiesten overgebleven. Tegenwoordig is de twintiger onderdeel van rapformatie Green Cabin. De groep ontstond ‘organisch’, vooral op het skatepark (China Viking, M3 en Roca waren zo’n beetje de grondleggers). Later sloten Nash Crebula, Big Cam en Grown George aan, evenals Waters. “Skaten heeft mij dit gebracht. Rotterdam is ook een hele grote factor, alsof destiny ons hier kwam zoeken” lacht Waters.

Hij en zijn kameraden mogen dan gretig groen consumeren, serieuze productiviteit is aan de orde (misschien zelfs mede dankzij de rookwalmen): “Het is hard werken en gewoon je bek houden. Ik kan niet echt stil zitten, dus als er iets moet gebeuren en niemand doet het, doe ik het gewoon zelf. Geldt ook wel voor de rest, we zijn best wel ADHD. We zijn al onze energie voor iets heel nuttigs aan het gebruiken, daar zijn we ons bewust van.”

Meestal werken ze in duo’s, waarbij eentje de beat maakt en de ander een tekst (uitzondering: “Battery Acid ben ik gewoon zelf op de beat”). Dat heeft ook praktische redenen: vrijwel alle leden hebben opnamemogelijkheden thuis, maar niet al te veel ruimte, dus bruist Green Cabin verspreid over hoekjes Roffa. “We zijn nooit echt met z’n allen aan het werk. Als we al een keer met zes man bezig zijn – zeven gebeurt bijna nooit – werken we aan vier pokoes tegelijk. Dan zit er eentje in de hoek te schrijven met koptelefoon op, zijn twee anderen op een laptop bezig, enzovoorts. Iedereen kan eigenlijk alles.”

High
De nadruk ligt op ‘sfeer en sound’, in het dagelijks leven valt er met de heren een hoop te lachen. Toch komen ze op het podium vrij ernstig over. Hoe komt dat? “Niemand is opzettelijk naar binnen getrokken, we zijn ook gewoon high as hell. Er is niet echt een reden om te lachen on stage: we hebben de lol al gehad en brengen daarna het resultaat naar buiten. Om geld mee te verdienen, het is toch een baan. Als ik uiteindelijk kinderen ga krijgen, moet ik ze wel te eten kunnen geven. Ik kan ook op een kantoortje gaan zitten, maar daar heb ik geen zin in.”

Het gevaar van die insteek is dat je muziek zou kunnen gaan maken voor het publiek. Daar is de jonge artiest echter niet bang voor: “Natuurlijk denk ik wel over ‘hoe breng ik het naar buiten’, maar bij het creatieve proces laat ik niks in de buurt. Als een nummer niet aanslaat, moet je gewoon de promotie aanpassen. Ik maak trouwens toch nooit hetzelfde. Als het een keer niet aanslaat, zien we daarna wel weer. Dat kan ook tegen je werken: elke keer iets anders is moeilijk te plaatsen.”

Open
De combinatie van professionele doelen, een nonchalante houding en softdrugs kan (zeker als rapper) een afstandelijk imago oproepen. Hoe kan je als artiest een balans vinden tussen grootheidswaanzin en bescheidenheid? “Daar heb ik een duidelijke mening over. Ik ben nooit arrogant tegen anderen, wel tegen mezelf. Mensen hoeven niet te weten wat ik van mezelf vind, dat mogen ze zelf verzinnen. Ik heb veel moeten leren, was altijd heel open, soms werkt dat tegen je. Inmiddels ben ik een beetje voorzichtiger. Een sterke tekst kan je pas schrijven, als je iets al hebt verwerkt, dus ik wil eerst dingen voor mezelf op een rijtje hebben, voordat ik het naar buiten breng. Liefde, pijn en motivatie zijn thema’s in mijn tunes; ik maak popmuziek. Het is moeilijk labelen eigenlijk. Zeker nu ik achter zingen ben gekomen.” Dat klinkt naar meer.