Nog steeds werk ik bij Demonfuzz Records op de Nieuwe Binnenweg en ga met plezier naar mijn werk. Zoals ik in mijn vorige column al aangaf is muziek m’n grote liefde en deze winkel houd die relatie goed in stand. Mijn eigen collectie wordt groter en groter, ik leer elke dag nieuwe artiesten en funfacts kennen en ben omgeven met mensen met dezelfde passie.
Wat het dan ook zo spannend houdt, is hoe anders iedereen in deze passie staat en wat zo ieders voorkeuren zijn. Deze kunnen bizar verschillen. Zo houdt de een van hiphop-achtige funk met een house-sausje, terwijl de ander liever een punkplaatje met new wave of een snufje indie voor zijn kiezen krijgt. Gelukkig staan er ongeveer 200.000 platen in de zaak, dus er is zeker voor ieder wat wils.
Toch begrijpt niet iedereen dit fenomeen helemaal. Wanneer aan iemand vóór de toonbank duidelijk gemaakt wordt dat we de plaat wel hebben, maar deze eerst online besteld moet worden valt dit toch niet altijd even goed in de smaak. Of dan komt er weer iemand binnengelopen die spontaan begint te zingen, in de zoektocht naar dat ene plaatje. Maar als je er dan voor kiest om het zo aan te pakken ben je bij ons wel aan het goede adres. De eigenaren hebben maar een klein beetje gemompel nodig om te horen naar wat voor plaat ze moeten zoeken. En wedden dat ze die negen van de tien keer vinden.
Mijn takenlijst wordt er ondertussen ook niet echt korter op. Nogmaals, het is opvallend hoeveel er te doen valt in een platenzaak. De laatste tijd heb ik regelmatig achter de toonbank gestaan, wat toch echt het leukste is. Het enige waarin ikzelf nog tekort schiet, zijn mijn reken skills. Aangezien rekenen nou niet echt mijn sterkste kant is kan dat soms wel voor problemen zorgen. Of nouja, problemen, ik heb weleens iemand bijna teveel korting gegeven of ben in paniek geraakt op het moment dat er te weinig wisselgeld was. Want oja, je kan ook vragen of iemand twee euro erbij heeft.
Maar het ding waar ik dan weer beter in ben, is het praten met mensen en dat komt best goed van pas als je achter de toonbank staat. Waar je bijvoorbeeld hoort wat bepaalde klanten van een plaat vinden die ik erg tof vind, of soms hoe kut ze die eigenlijk vinden. Prima, iedereen zijn smaak.
Zelf ben ik in mijn smaak toch iets anders dan de meeste vaste klanten van de winkel. Aangezien degene achter de toonbank ‘in charge’ is als het op de muziek aankomt, kan ik ook weleens mijn favorietjes laten horen. Dit kan variëren van Sonic Youth via The Gorillaz tot aan Fleetwood Mac. Komt er vervolgens een man binnen die al een eeuwigheid in de winkel komt, krijgt de baas die naast me staat te horen; “goh, dat is nou voor het eerst dat hier punk gedraaid wordt!” en ik maar giechelen.
Dat krijg je ervan als je mij neerzet, maar gelukkig kunnen genoeg mensen dit waarderen. Wel is me opgevallen dat verrassend veel mensen ervan uitgaan dat ik naar The Cure luister, niet dat ik dit ga ontkennen, maar dit bevestigt alleen nog maar meer dat ik zogenaamd de ‘emo’ van de platenzaak ben. Ja ja, het leven is zwaar met zwart haar en een neuspiercing.
Het aantal buitenlandse bezoekers lijkt ook alleen maar hoger te worden, tot mijn grote plezier. Ik vind het zelf namelijk supertof om met mensen uit andere landen te praten, en zeker als zij voor de muziek naar Nederland komen. En in plaats van een paar Britten wiens accent mij altijd erg gelukkig maakt, was er van de week een Schot met het meest platte accent ooit. Als je een keer een echt goed vermakelijk gesprek met iemand wilt houden, probeer dan een Schot. Je zult zien, je gaat vanzelf mensen begroeten met “Oi mate!”.
Saar Gerssen is een jonge muziek- en festivalliefhebber en studente aan het Grafisch Lyceum. Haar enthousiasme voor de Rotterdamse muziekscene is groot en voor de Popunie maakt ze graag vlogs, interviews of live-verslagen. Saar is ook actief voor Subbacultcha en werkt bij Demonfuzz Records.